Grupa miast-państw istniejących na terenie dzisiejszej Górnej Birmy w okresie od ok. II w. p.n.e do ok. połowy XI w. n.e. Powstały jako element procesu migracji na południe ludu Pyu mówiącego jednym z języków tybeto-birmańskich i będącego najstarszą populacją zasiedlającą Birmę, o jakiej zachowały się zapisy. Tysiącletni okres jego dominacji, określany często jako Tysiąclecie Pyu, stanowił łącznik pomiędzy epoką brązu, a czasami początków państw klasycznych, gdy w IX w. powstało królestwo Paganu. Wykopaliska odsłoniły pięć największych, otoczonych murami
miast-państw oraz kilka mniejszych ośrodków - zlokalizowane one były w
trzech głównych, posiadających systemy nawadniania rejonach Górnej
Birmy: w dolinie rzeki Mu, na równinach Kyaukse oraz w regionie Minbu. Stanowiące część śródlądowego szlaku między Chinami a Indiami, tereny pozostające pod władzą Pyu rozszerzały się stopniowo na południe. Tysiącletnia cywilizacja Pyu zaczęła kruszyć się w IX w.n.e, kiedy
jej miasta-państwa zostały zniszczone przez powtarzające się najazdy ze
strony królestwa Nanzhao. Lud Mranma (Birmańczycy), który przybył wraz z armiami Nanzhao, wzniósł garnizonowe miasto Pagan w pobliżu zbiegu rzek Irawadi i Czinduin. Język pyu był używany jeszcze do końca XII w. W XIII w. Pyu przyjęli birmańską świadomość etniczną.
Hanlin, założone w I w. po Chr. na północnym skraju dzisiejszej Górnej Birmy, było największym i najważniejszym miastem aż do ok. VII-VIII w., kiedy jego miejsce zajęło Śrikszetra.
Beikthano
Śrikszetra było największym i najbardziej wpływowym ośrodkiem na ziemiach Pyu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz