Zdaniem ekspertów, teatr Mak Yong pojawił się w Malezji na długo przed
islamizacją tego kraju. Do roku 1920 przedstawienia organizowane były
jako spektakle teatru królewskiego i odbywały się pod patronatem samego
sułtanatu Kalenten. Dzięki temu, tradycja łatwo rozprzestrzeniała się w
rolniczych regionach, gdzie – inspirowana sztuką dworską – zachowała
wszystkie jej atrybuty, w tym wyrafinowane stroje. Typowe przedstawienie
Mak Yong rozpoczyna się złożeniem ofiary bóstwom, po którym następują
tańce, gra aktorów i muzyka, jak również improwizowane monologi i
dialogi. Jedna historia może być przedstawiana przez kilka kolejnych
wieczorów, a każdy spektakl może trwać trzy godziny. W tradycyjnych
malajskich wioskach spektakle wystawiane są na tymczasowych scenach
zbudowanych z drewna i liści palmowych. Widzowie siedzą z trzech stron
sceny, czwarta zarezerwowana jest dla orkiestry, która składa się z
trójstrunowych spiczastych skrzypiec rebab, pary dwustronnych bębnów beczkowych gendang oraz wiszącego gongu tetawak. Większość
ról w spektaklach grają kobiety, a scenariusze oparte są na starych
malajskich opowieściach ludowych, przedstawiających historie królów,
świętych i błaznów. Spektakle Mak Yong są także związane z rytuałami
uzdrawiania chorych przez szamanów, którzy dokonują tego poprzez śpiew,
trans taneczny i egzorcyzmy.
Wymagające lat treningu spektakle dotrwały do dnia
dzisiejszego głównie drogą przekazu ustnego. We współczesnych
społeczeństwach tylko nieliczni młodzi ludzie gotowi są poświęcić tyle
czasu na opanowanie trudnej sztuki aktorskiej. W rezultacie, repertuar
teatru Mak Yong staje się coraz uboższy, liczba aktorów zdolnych
wystąpić w spektaklu coraz mniejsza i ważna tradycja kulturalna
stopniowo zanika.
To musi być ciekawe widowisko :)
OdpowiedzUsuń