TeatrNôgaku
Pochodzi od ceremonialnych misteriów towarzyszących świętom shintō. Wykonawcy głównych ról w przedstawieniu nō występują w maskach, a akcja koncentruje się głównie na opowieściach o bogach (kami) bądź na walce dobra ze złem (często w formie egzorcyzmów). Ta forma teatru skupia w sobie mimikę, taniec, śpiew oraz muzykę (głównie instrumenty perkusyjne). Znacząca większość aktorów
to mężczyźni a role kobiece odgrywają oni w maskach. Do XX
wieku udział kobiet w przedstawieniach nō był zakazany, na początku XX
wieku zezwolono im na amatorskie praktykowanie tej sztuki, jednak
dopiero po II wojnie światowej kobiety uzyskały prawo do wykonywania
zawodu aktora. Nō jako osobny gatunek dramatu zapoczątkowany został w XIV wieku, zaś dekretem sioguna Ieyasu Tokugawy uznano go za oficjalny teatr japoński. Teatr ten był jedną z ulubionych form rozrywki samurajów. Jego
dynamiczny rozwój został przerwany w XVII w. wraz z pojawieniem się
mieszczańskiego teatru kabuki. Na przełomie XIX i XX w. podejmowano
próby (nieudane) jego modernizacji. Do połowy lat 50. nie wzbudzał
zainteresowania. Do przywrócenia jego świetności przyczynili się twórcy
teatru współpracujący z badaczami m.in. pism Zeamiego, a po gościnnych
występach za granicą (pierwszy w 1956 r. w Wenecji, później m.in. w
Polsce: 1980, 1988 i 1994) oryginalna forma artystyczna nō zdobyła
uznanie środowisk twórczych, także poza Japonią.
Teatr Narodowy Nō, Tokio.
fuente:
irukina.com
fuente:
www.nippon.com
fuente:
jojoscope.com
Teatr Kabuki
Historia kabuki rozpoczęła się w 1603, gdy Izumo no Okuni, nazywająca siebie kapłanką Izumo-taisha, rozpoczęła występy, prezentując nowy styl sztuki tanecznej w suchym korycie rzeki w Kioto.
Aktorki grały zarówno role męskie, jak i żeńskie w komicznych sztukach o
życiu codziennym. Ten rodzaj teatru natychmiast zyskał ogromną
popularność. Duża część popularności kabuki wiązała się z rubasznymi,
sugestywnymi występami wielu naśladowców. Te aktorki często były
dostępne jako prostytutki, a ta część męskiej widowni, która mogła sobie na to pozwolić, swobodnie korzystała z usług tych kobiet. Nieokrzesana i często brutalna atmosfera przedstawień kabuki przyciągnęła uwagę rządu Tokugawów i w 1629 kobietom zabroniono występów na scenie; jako powód podano ochronę moralności, ich rolę przejęli mężczyźni.
foto: Gideon Davidson
Teatr Kabukiza w Tokio.
foto: Steve
fuente:
tattaima.com
foto: Bianca Ramirez
foto: Tim
Teatr lalek Ningyo Johruri Bunraku
Narodził się w XVII wieku w Osace i stanowi kontynuację widowisk polegających na opowiadaniu historii wraz z pokazywaniem widzom stosownych ilustracji, które z czasem zastąpiono lalkami. Większość aktorów animujących lalki pozostaje całkowicie zasłonięta wraz
z głową, na którą ma założony czarny kaptur. Tylko najważniejsi aktorzy
występują bez nakrycia głowy. Zgodnie z regułami teatru, ich twarze
muszą jednak pozostać niewzruszone, tak by całość emocji była
przekazywana przez lalki, głos narratora i shamisen. W przedstawieniach biorą również udział perkusiści grający najczęściej na bębnach taiko, pozostają oni jednak niewidoczni dla publiczności.
foto: Richard Forward
foto: William Cromar
foto: Keith Roberts
foto: Keith Roberts
foto: Keith Roberts
Kumiodori – tradycyjny teatr muzyczny na wyspie Okinawa
Opiera się na tradycyjnej muzyce i tańcu z regionu Okinawa,
łączy w sobie takie formy jak Nogaku lub Kabuki a także gatunki wywodzące się z Chin. Przedstawienia
Kumiodori prezentują lokalne wydarzenia historyczne lub legendy przy
akompaniamencie tradycyjnego instrumentu trzystrunowego. Frazy
wypowiadane w dawnym języku wyspy Okinawa cechuje szczególny rytm,
oparty na tradycyjnej poezji i charakterystyczna intonacja skali Ryukyu.
Wszystkie role wykonywane są
przez mężczyzn, a specyficzne techniki Okinawy są widoczne w sposobach
układania włosów, kostiumach i dekoracjach sceny. Teatr Kumiodori odgrywa kluczową rolę w zachowaniu
dawnego słownictwa Okinawy oraz przekazywaniu dziedzictwa literatury,
sztuki, historii i etyki.
Teatr Narodowy w Okinawie
foto: Edmund Yeo
fuente:
junkofisher.blogspot.com
fuente: justdubsonline.net
fuente: www.die-japanreise.de
foto: Edmund Yeo
