Zawody w przeciąganiu liny. Filipiny, Kambodża, Republika Korei, Wietnam

Zawody w przeciąganiu liny i towarzyszące im obrzędy popularne w krajach o gospodarce opartej na uprawie ryżu w Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej służą zapewnieniu obfitych plonów i pomyślności. Sprzyjają one poczuciu solidarności, stanowią rozrywkę, oznaczają rozpoczęcie kolejnego etapu uprawy ryżu. Mają również głębokie znaczenie religijne. Zazwyczaj do zawodów stają dwa zespoły, z których każdy ciągnie linę w swoją stronę. Przeciąganie liny jest jednak pozbawione elementu rywalizacji, nie ma tu zwycięzców i przegranych, liczy się przypomnienie, jak ważna jest współpraca i osiąganie dobrobytu. Różne gry związane z przeciąganiem liny noszą ślady dawnych obrzędów rolniczych, symbolizują siłę zjawisk przyrodniczych, takich jak słońce czy deszcz, nawiązują do wątków mitologicznych lub obrzędów oczyszczenia. Zawody najczęściej odbywają się przed głównym budynkiem we wsi lub przed świątynią, po oddaniu czci lokalnym bóstwom. Dużą rolę w zachowaniu tej tradycji i mobilizowaniu młodych ludzi pełnią starsze osoby. Zawody i obrzędy służą umocnieniu jedności i solidarności, a także poczucia przynależności i tożsamości.

                                               fuente: Báo Pháp Luật TP.HCM

Wiedza, umiejętności i zwyczaje związane z doroczną budową wiszącego mostu Q’eswachaka. Peru

Q’eswachaka to wiszący most sznurowy, przerzucony nad wąwozem rzeki Apurimac w południowej części And peruwiańskich. Co roku most jest odnawiany za pomocą tradycyjnych technik i surowców używanych jeszcze przez Inków. Społeczności wiejskie Indian Keczua z Huinchiri, Chaupibanda, Choccayhua i Ccollana Quehue traktują most nie tylko jako drogę przeprawy przez rzekę, ale również jako sposób zapewnienia łączności między różnymi społecznościami. Most uznawany za święty, symbolizuje więzi z przyrodą, tradycją i historią mieszkających w pobliżu społeczności, a jego odnawianiu towarzyszą dawne zwyczaje. Chociaż odbudowa mostu trwa zaledwie trzy dni, on sam ma wpływ na życie społeczności przez cały rok, umożliwiając utrzymywanie kontaktów, wzmacniając  wielowiekowe więzi i poczucie tożsamości kulturowej. Pierwszym etapem prac jest przygotowanie wikliny i skręcanie z niej cienkich sznurków o długości ok. 70 m, które następnie, pod kierunkiem dwóch budowniczych mostu, splatane są w średniej grubości sznury, a na końcu w sześć grubych lin. Kiedy liny są gotowe, mocuje się je na dawnych kamiennych podstawach, po czym miejscowi rzemieślnicy wyplatają most, prowadząc prace jednocześnie z dwóch przeciwległych krawędzi wąwozu. Zakończenie dzieła świętuje się podczas uroczystości organizowanych przez wszystkie społeczności.

                                            fuente: Amauta Spanish School

                                                 fuente: Diario Correo

                                           fuente: National Geographic

                                                        fuente: YouTube

                                                                fuente: Peru21

                                                  fuente: About Cusco

Pochód olbrzymów i smoków. Belgia, Francja

Wpisuje się w oryginalną tradycję uroczystości miejskich, które pojawiły się w XVI wieku. Współcześnie organizowane są w niektórych miastach belgijskich (np. Ath, Bruksela, Dendermonde, Mechelen, Mons) i francuskich (np. Cassel, Douai, Pézenas, Tarascon), określając w pewnym stopniu poczucie ich własnej tożsamości. Biorące udział w pochodzie olbrzymy i smoki mierzą do 9 metrów wysokości i ważą do 350 kilogramów. Kukły są bardzo różnorodne i przedstawiają mitycznych bohaterów, postacie historyczne, biblijne albo legendarne, zwierzęta, reprezentantów różnych rzemiosł oraz współczesne lokalne osobistości. I tak np. św. Jerzy walczący ze smokiem występuje w Mons, koń Bayard z legendy o Karolu Wielkim w Dendernonde, a popularne postacie Reuze Papa i Reuze Maman, paradują w Cassel. Pochody różnią się zależnie od miasta, w którym są organizowane, ale łączy je jedna zasada – każdy odbywa się według dokładnie określonego rytuału, a figura olbrzyma jest często związana z historią, legendą lub wydarzeniem z życia miasta. Olbrzymy i smoki ożywają również podczas innych uroczystości, ponieważ każdy z nich ma co najmniej raz w roku własne święto, w którym gra główną rolę. Gigantyczne podobizny niesione są przez jedną lub dwie osoby ukryte wewnątrz kukły. Postacie odgrywają historyczne sceny i tańczą na ulicach przy akompaniamencie fanfar. Towarzyszą im mieszkańcy przebrani w specjalne kostiumy, a za nimi podąża reszta uczestników pochodu. 

 fuente: 유네스코와 유산 - 유네스코한국위원회

                                                       fuente: www.ideal.es

                                                 fuente: constructordegigantes.com

                                                fuente: www.youtube.com

Ksylofony Timbila plemienia Czopi. Mozambik

Społeczność Czopi zamieszkuje głównie południowy region prowincji Inhambane w południowym Mozambiku, a znana jest przede wszystkim dzięki swojej muzyce orkiestrowej. Zespół składa się z pięciu do trzydziestu ksylofonów nazywanych timbila, różniących się zarówno rozmiarami, jak i skalą dźwięku. Timbila to ręcznie cyzelowane drewniane instrumenty, wykonane z wysoce akustycznego drewna, uzyskiwanego z drzewa mwenje (krwawnika). Pod każdą drewnianą listewką przymocowany jest rezonator wykonany z tykwy, dodatkowo przyklejony pszczelim woskiem i utwardzony olejem z owocu nkuso, który nadaje instrumentowi głębokie, nosowe brzmienie i charakterystyczny efekt wibracji. Orkiestra złożona jest z muzyków w różnym wieku, zarówno z wirtuozów ksylofonu, jak i z uczniów. Co roku komponowanych jest kilka nowych utworów, które uświetniają uroczystości weselne lub inne święta społeczności Czopi. Każdy temat muzyczny odznacza się skomplikowanym rytmem i często w ramach jednego utworu, muzyk wygrywa zupełnie inny rytm prawą, a inny lewą ręką. Podczas godzinnego występu ksylofoniści występują zarówno solo, jak i całą orkiestrą. Z muzyką ściśle powiązane są tańce timbila, wykonywane przed orkiestrą przez dwóch do dwunastu muzyków. Każde przedstawienie timbila zawiera uroczystą pieśń m’zeno, wykonywaną przez tancerzy przy akompaniamencie łagodnej, powolnej muzyki orkiestrowej. Pełne humoru i sarkazmu teksty pieśni, odnoszą się do współczesnych problemów społecznych, stanowiąc także kronikę wydarzeń społeczności Czopi.

                                                             fuente: YouTube

                                                   fuente: www.folkways.si.edu

Dziedzictwo niematerialne Balgladeszu

Pieśni Baulów

Baulowie to mistyczni wędrowni śpiewacy (minstrele) żyjący w rolniczych obszarach Bangladeszu i Zachodniego Bengalu. Największą popularnością cieszyli się w XIX i na początku XX wieku. Obecnie ich popularność ponownie wzrasta wśród rolniczej ludności Bangladeszu. Muzyka Baulów oraz ich styl życia wywarły znaczący wpływ na kulturę Bengalu, najbardziej widoczny w utworach Rabindranatha Tagore. Baulowie mieszkają na obrzeżach wsi lub podróżują od jednej do drugiej, utrzymując się ze śpiewania z akompaniamentem ektary (prostego jednostrunowego instrumentu) oraz bębna dubki. Należą do nieortodoksyjnej tradycji religijnej, na którą wpływ wywarły hinduizm, buddyzm, bengalski waisznawizm oraz suficki islam. Jednak Baulowie nie utożsamiają się z żadną zorganizowaną religią, ani też z systemem kastowym, bóstwami, świątyniami czy miejscami świętymi. Szczególne znaczenie przypisują ciału ludzkiemu jako siedzibie Boga. Baulowie podziwiani są za swoją wolność i niezależność od wszelkiej konwencji, jak również za oryginalną muzykę i poezję. Dla nich samych śpiew, poezja, taniec i muzyka są sposobem poszukiwania kontaktu człowieka z Bogiem oraz drogą do osiągnięcia duchowej wolności. Pierwsze wzmianki o pieśniach Baulów znaleźć można w literaturze bengalskiej z początku XV wieku. Muzyka Baulów reprezentuje szczególny rodzaj pieśni ludowych, zawierających elementy hinduskiej bhaki oraz sufickiej formy pieśni shuphi. Śpiewane są głównie na świeżym powietrzu dla zgromadzonej publiczności. Dla miejscowych guru stanowią podstawę do nauczania filozofii Baulów, przekazywanej ustnie kolejnym śpiewakom. Język pieśni jest stale uaktualniany, by mógł adekwatnie opisywać rzeczywistość. 

                                           fuente: www.newsgram.com

Tradycyjna sztuka tkacka jamdani

Tkaniny łączą skomplikowane wzory z barwami przygaszonymi lub jaskrawymi. Szyje się z nich wyjątkowo przewiewne ubrania. Ze względu na bogate wzornictwo jest to technika bardzo czaso- i pracochłonna. Tkanina powstaje bezpośrednio na krosnach przy pomocy techniki przerywania wątku. Wyrób tych tkanin przeżywa rozkwit dzięki popularności, jaką cieszy się u producentów sari, podstawowego stroju bengalskich kobiet w Bangladeszu i poza jego granicami. Sari tkane techniką jamdani symbolizuje tożsamość, poczucie godności i wartości, a noszenie tego stroju podkreśla przynależność kulturową i jedność społeczną. Tkacze mają poczucie tożsamości zawodowej i są dumni ze swych osiągnięć. Cieszą się prestiżem społecznym, a ich umiejętności są wysoko cenione. Niewielka liczba mistrzów tkackich jest uważana za depozytariuszy tradycyjnych technik i wzornictwa. Swą wiedzę i umiejętności przekazują uczniom. Ale technika jamdani przekazywana jest przede wszystkim przez rodziców dzieciom w rodzinnych warsztatach.

                                                               fuente: Unesco

                                                              fuente: Unesco


Procesja Mangal Szobhajatra w dniu Pohela Boishakh

Pohela Boishakh to pierwszy dzień w kalendarzu bengalskim, przypadający 14 kwietnia, jest świętem narodowym w Bangladeszu. Procesja jest organizowana przez studentów i profesorów Akademii Sztuk Pięknych uniwersytetu w Dhaka. Jej początki sięgają 1989 roku, kiedy studenci w proteście przeciwko reżimowi wojskowemu zorganizowali procesję, aby wzbudzić nadzieję na lepszą przyszłość. Miesiąc przed procesją przygotowuje się maski i figury, które mają odstraszyć siły zła. Przynajmniej jedna z masek symbolizuje zło, druga siłę i trzecia pokój.

                                                          fuente: প্রচ্ছদ

  fuente: Artes en el Instituto Técnico Industrial Piloto - blogger

 fuente: Artes en el Instituto Técnico Industrial Piloto - blogger

Tradycyjne dekoracje malarskie filete porteño w Buenos Aires. Argentyna

Filete poteño w Buenos Aires to tradycyjna technika malarska, którą są wykonywane zdobienia o żywych barwach i charakterystycznym liternictwie. Zdobi się w ten sposób miejskie autobusy, ciężarówki czy szyldy, a także coraz częściej domy. Dekoracje nawiązują tematycznie do dziedzictwa miejskiego, łącząc elementy społeczne i religijne i służąc tworzeniu zbiorowej pamięci. Popularne motywy to wyobrażenia świętych, wizerunki polityków czy podziwianych gwiazd muzyki i sportu. Niekiedy obrazom towarzyszą napisy z popularnymi powiedzeniami i przysłowiami. Szkic zdobień wykonywany jest wcześniej, a następnie nanosi się go w miejscu przeznaczenia. Do wykonywania zdobień używa się syntetycznych farb, barwnego lakieru i pędzli o długim włosie. Każdy chętny może nauczyć się tej techniki bezpośrednio od rzemieślników. Wykonywanie zdobień nie wymaga formalnej nauki, co jest szansą dla młodych ludzi pozbawionych możliwości zdobycia innej pracy.

                                                                fuente: Unesco

                                                fuente: Buenos Aires Ciudad

                                                             fuente: Zona Cero

                                                               fuente: Pinterest

                                                 fuente: Metropolis.com.ar

                                                fuente: Buenos Aires Ciudad

                                                        fuente: Pinterest

                                                fuente: Blog Friendly Rentals

                                                 fuente: Buenos Aires Ciudad

                                          fuente: Buenos Aires Ciudad

                                                 fuente: Blank Space

Dziedzictwo niematerialne w Arabii Saudyjskiej

Tradycyjne widowisko Alardah Alnadżdijah
Alardah jest tradycyjnym widowiskiem, na które składają się tańce, gra na instrumentach perkusyjnych i śpiewanie poezji. Otwiera ono i zamyka różne uroczystości – obchody świąt religijnych, wesela, świętowanie narodzin, uroczystości rozdania dyplomów czy ważne wydarzenia lokalne lub krajowe. Jest to dobitny wyraz rodzimej kultury. Wykonawcami są muzycy, tancerze i poeci. Tancerze trzymają w ręku lekkie szpady. Formują oni dwa zwarte, zwrócone do siebie szyki, pomiędzy którymi jest miejsce dla muzyków. Jeden z wykonawców trzyma w górze chorągiew, drugi donośnym głosem śpiewa utwory poetyckie związane tematycznie ze świętowanym wydarzeniem. Uczestnicy odpowiadają mu śpiewem antyfonicznym. Muzycy wybijają szybko rytm na dużych bębnach, którym wtórują bębenki. Nieustannie śpiewając, mężczyźni pochylają się do przodu i cofają się w zwartym szyku, jednocześnie unosząc do góry i opuszczając szpady w rytmie gry na bębnach i śpiewu. Na zakończenie partii wokalnej mężczyźni gromadzą się wokół chorągwi. Wykonawcami widowiska mogą być mężczyźni niezależnie od wieku, pochodzenia społecznego i wykonywanego zawodu. Kobiety zajmują się szyciem strojów.

                                                   fuente: Levante-EMV

                                                     fuente: YouTube

Obchody święta ognia w Pirenejach. Andora, Francja, Hiszpania

Co roku w noc przesilenia letniego w Pirenejach odbywa się obchody święta ognia. Po zapadnięciu zmierzchu, mieszkańcy miasteczek i wiosek schodzą z gór niosąc płonące pochodnie, od których zapala się stosy zbudowane w tradycyjny sposób z drewna i kory, a niekiedy z odpowiednio przysposobionego pnia drzewa. Wspólne obchody zacieśniają więzi społeczne i umacniają poczucie przynależności, tożsamości i ciągłości tradycji. Schodzenie z gór to szczególny moment w życiu młodych ludzi, traktowany jako przejście od okresu dojrzewania do dorosłości. Role są przypisane do konkretnych osób: w niektórych miejscowościach kapłan błogosławi i rozapala ogień, w innych to mer rozpala stos. Jeszcze gdzie indziej sprowadzenie orszaku z gór i rozpalenie stosu należy do mężczyzny, który się niedawno ożenił. Obchodom święta towarzyszy śpiewanie ludowych pieśni. Często na schodzących z gór mężczyzn czekają niezamężne dziewczęta z winem i słodkimi wypiekami. W godzinach porannych ludzie zbierają żar i popiół z wypalonych stosów i zanoszą do siebie dla zapewnienia pomyślności swoim domostwom.

                                                 fuente: España es cultura

                                                    fuente: NoticiasHuesca

                                                     fuente: Lliure i Millor

                                                            fuente; Ritmos 21

                                                      fuente: Mi Planeta

Akupunktura i moksoterapia w tradycyjnej chińskiej medycynie

Dziedziny tradycyjnej chińskiej medycyny szeroko stosowane zarówno w Chinach i regionie Azji południowo-wschodniej, jak też w Europie i obu Amerykach. Według teorii akupunktury i moksoterapii, ciało ludzkie funkcjonuje jako mały wszechświat połączony kanałami, a fizyczne stymulowanie tych kanałów pobudza funkcje samoregulacji ludzkiego ciała i przywraca pacjentowi zdrowie. Stymulacja opiera się na stosowaniu tlącego się zioła moksy lub wprowadzaniu igieł w określone punkty kanalików w celu przywrócenia równowagi przepływu energii oraz w profilaktyce i leczeniu chorób. W akupunkturze igły są dobierane odpowiednio do stanu fizycznego pacjenta i używane do nakłuwania i stymulowania wybranych punktów. Zabiegi moksoterapii mogą być bezpośrednie lub pośrednie, w zależności od tego, czy stożek moksy umieszczany jest bezpośrednio na ciele pacjenta, czy też stymulacja termiczna wybranej powierzchni wykonywana jest z pewnej odległości, a pałeczki moksy przybliżane są do określonego punktu ciała. Stożki i pałeczki moksy sporządza się z suszonych liści bylicy pospolitej. Zasady akupunktury i moksoterapii objaśniane są ustnie i demonstrowane w relacji mistrz-uczeń lub wśród członków danego rodu. Obecnie tajniki akupunktury i moksoterapii są również przekazywane w ramach formalnej edukacji uniwersyteckiej.

                                                    fuente: Esencial Natura

                                        fuente: Visión Holística - WordPress.com

                                                                fuente: Lar

                                                         fuente: 华夏中医之光

                                                    fuente: m.es.aliexpress.com

 fuente: Anuncios clasificados gratis Pereira - Locanto

Połów krewetek konno w Oostduinkerke i kultura piwa w Belgii

Połów krewetek konno w Oostduinkerke

W Oostduinkerke (Flandria Zachodnia) w połowach krewetek aktywnie uczestniczy dwanaście rodzin. Każda z nich wyspecjalizowana jest również w określonych czynnościach, takich jak wyrób sieci czy hodowla pociągowych koni brabanckich. Połowy odbywają się dwa razy w tygodniu, z wyjątkiem pory zimowej. Konie, zanurzone w wodzie po piersi, idą wzdłuż brzegu, ciągnąc za sobą sieci przypominające sito. Dzięki systemowi dwóch deszczułek sieci pozostają stale otwarte, a łańcuch orzący piach wywołuje wibracje, wskutek których krewetki do nich wpadają. Rybacy przesypują złowione krewetki do koszy umocowanych przy bokach koni. Po zakończeniu połowu, krewetki przyrządza się i degustuje. Tradycja ta daje społeczności silne poczucie tożsamości i odgrywa ważną rolę w wydarzeniach społecznych i kulturalnych, zwłaszcza w czasie święta krewetki, które obchodzone jest przez dwa dni, a przygotowywane przez długie miesiące. Wykonuje się wtedy wozy, szyje kostiumy i organizuje spektakle uliczne; setki dzieci uczestniczą w konkursach, a tzw. pochód krewetki przyciąga ponad dziesięć tysięcy widzów. Najbardziej doświadczeni rybacy uczą techniki połowu początkujących, przekazując swoją wiedzą na temat sieci, przypływów i prądów morskich następnemu pokoleniu.

                                                      fuente: Magazine

                                                  fuente: Viajar y Paladar

Kultura piwa

Spożywanie piwa stanowi żywe dziedzictwo w rozmaitych społecznościach na terenie całej Belgii. Pełni ważną rolę w życiu codziennym oraz podczas specjalnych okazji. Produkuje się ponad 1500 rodzajów piwa, przy użyciu zróżnicowanych metod (technik) fermentacji. Piwo jest również używane w przygotowywaniu jedzenia, na przykład niektórych rodzajów sera. Niektóre regiony w Belgii są znane z właściwych sobie rodzajów piwa.  Piwo jest produkowane również w klasztorach trapistów, z czego zyski przekazywane są na cele charytatywne. Niektóre organizacje browarnicze zostały ponadto uwzględnione ze względu na ich starania na rzecz propagowania w społeczeństwie odpowiedzialnego spożycia piwa. 

                                                        fuente: Los Viajeros

                                                          fuente: www.mondore.es

                                                 fuente: Tipos de Cerveza

Pirekua i mariachi. Meksyk

Pirekua, tradycyjna pieśń społeczności P’urhépecha

Muzyka jest mieszanką różnych stylów wywodzących się ze źródeł afrykańskich, europejskich i autochtonicznych amerykańskich. Ma regionalne odmiany występujące w 30 na 165 wspólnot P’urhépecha. Na ogół śpiew odznacza się powolnym rytmem. Muzyka może być wykonywana również bez wokalu przy wykorzystaniu różnych rytmów: sones (3/8) i abajenos (6/8). Jest interpretowana solowo, w duecie lub w trio, albo też przy akompaniamencie zespołów wokalnych, orkiestr na instrumenty smyczkowe i mieszane (z instrumentami dętymi). Los pireriechas (pieśniarze i wykonawcy Pirekua) są znani ze zdolności do improwizowania i interpretacji najstarszych śpiewów. Teksty obejmują szeroki wachlarz tematów, począwszy od wydarzeń historycznych po religię, sprawy społeczne, politykę i miłość, poruszanych przy użyciu symboli.  Wykonawcy Pirekua bywają również mediatorami społecznymi, wykorzystując śpiew dla wyrażenia uczuć i komunikowania ważnych wydarzeń.

                                                fuente: Feminidad Cultural


 

                                           fuente: www.diarioimagen.net


Mariachi, śpiew i muzyka na instrumenty strunowe i trąbkę

Zespół grający mariachi składa się z co najmniej dwóch muzyków, którzy, ubrani w tradycyjne regionalne stroje, wzorowane na ubiorach charro (meksykańskich kowbojów), wykonują szeroki repertuar utworów na instrumenty strunowe. Zespoły grające “współczesne mariachi” liczą czterech lub więcej muzyków i mają w swoim składzie: trąbki, skrzypce, vihuelę i gitarę basową guitarrón. Oprócz corridos (typowych meksykańskich ballad opowiadających historie bitew, niezwykłych czynów lub romansów) i pieśni opiewających uroki życia wiejskiego, szeroki repertuar obejmuje melodie z różnych regionów świata: meksykańskie tańce ludowe, menuety, polki, walenki, schottische, walce i serenady. Współczesna muzyka mariachi przejęła wiele z innych gatunków, takich jak ranchera (tradycyjne pieśni patriotyczne, miłosne lub opiewające uroki przyrody), bolero ranchero, a nawet kolumbijską cumbię. Teksty mariachi opowiadają o miłości do ziemi, miasta rodzinnego, ojczystego kraju, religii i przyrody, urodzie rodzimych kobiet i potędze kraju. Muzycy grają wyłącznie ze słuchu, a repertuar mariachi przekazywany jest z ojca na syna, głównie podczas występów na uroczystościach świeckich lub religijnych.

                                                     fuente: listas.20minutos.es

                                                                 fuente: blogger