Lista światowego dziedzictwa, jest to spis obiektów objętych szczególną ochroną międzynarodowej organizacji UNESCO (Organizacja Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury), ze względu na ich unikatową wartość kulturową bądź przyrodniczą dla ludzkości.
Chcę Wam pokazać te wspaniałe miejsca i zapewnić, że te mniej znane również zachwycą Was swoją niezwykłością.

31 sty 2016

Zasoby lasów deszczowych na Sumatrze. Indonezja 2004

Tropikalne lasy deszczowe na Sumatrze, rozciągające się na obszarze 2,5 mln ha, obejmują 3 parki narodowe: Gunung Leuser, Kerinci Seblat oraz Bukit Barisan Selatan. Miejsce to zapewnia doskonałe warunki dla trwałego rozwoju niezwykle bogatej i zróżnicowanej flory i fauny Sumatry, wśród której jest również wiele gatunków zagrożonych. Wpisany obszar daje schronienie ok. 10000 gatunkom roślin, w tym 17 endemicznym; ponad 200 gatunkom ssaków oraz ok. 580 gatunkom ptaków, z których 465 to gatunki miejscowe, a 21 – endemiczne.  Wśród tych ostatnich jest endemiczny rodzaj orangutana, żyjącego na Sumatrze.

Park Narodowy Gunung Leuser
                                                     foto:  Franc Pallarès López



                                                        foto: Quique Cardona


                                                                      foto: zadoc


                                                           foto:  Franc Pallarès López


                                                           foto:  Franc Pallarès López


                                                          foto:  Franc Pallarès López


                                                            foto: Pavel Kirillov


                                                               foto: Pavel Kirillov 



                                                          foto: Pavel Kirillov


Park Narodowy Kerinci Seblat

                                                           foto: Luke Mackin


                                                                  foto: Luke Mackin 


                                                                foto: Luke Mackin


                                                                 foto: Luke Mackin



                                                        foto: Luke Mackin


                                                                foto: Luke Mackin


                                                                 foto: Luke Mackin


Titan Arum (Amorphophallus Titanum)
                                                                 foto: Luke Mackin


                                                           foto: Luke Mackin


                                                        foto: Luke Mackin


Park Narodowy Bukit Barisan Selatan 

                                                         fuente: tantular.com



                                                              foto: shankar s.


                                                    fuente: www.worldwildlife.org


W 2011 lasy sumatry zostały wpisane na listę zagrożonych zabytków Unesco.

30 sty 2016

Stare ksary w Wadanie, Szinkicie, Tiszicie i Walacie. Mauretania 1996


Ksar to ufortyfikowana osada lub siedziba plemienna, wznoszona z gliny i kamienia, często w oazach na pustyni na szlaku karawan. Ksary rozpowszechnione są przede wszystkim na obszarach zamieszkanych przez Berberów - na terenie obecnych krajów Maghrebu, zwłaszcza w Maroku na południe od gór Atlas.

Wadan został założony w 1147 roku  i szybko stało się ważnym przystankiem handlowym na trasie karawan. W 1487 roku Portugalczycy założyli tu swoją faktorię, jednak miasto zaczęło podupadać już w XVI wieku.

                                                                        foto: Carlos Reis

 
                                                                foto: Carlos Reis


                                                                       foto: Carlos Reis


                                                               foto: Carlos Reis 


Tereny wokół Szinkitu zamieszkane były od tysiącleci. Świadczą o tym między innymi znalezione w pobliskich dolinach malowidła naskalne. Samo miasto powstało jednak w 777 roku i do XI wieku rozwinęło się jako ważny ośrodek handlowy dla berberyjskiej konfederacji plemion Sanhadża. Niedługo potem państwo Sanhaja zostało wchłonięte przez imperium Almorawidów, rozpościerające się u szczytu swojej potęgi od Półwyspu Iberyjskiego aż po rzekę Senegal. Po dwóch stuleciach upadku  zostało odbudowane w XIII wieku i stało się na powrót ważnym ośrodkiem handlu na trasie karawan zmierzających przez Saharę i łączących cywilizacje dorzecza Nigru ze światem śródziemnomorskim. Na zabudowę starszej, zabytkowej części miasta składają się liczące setki lat domy z kamienia i gliny - wiele z nich pochodzi jeszcze z czasów odbudowy miasta w XIII wieku. Zachował się tu także zabytkowy meczet i biblioteka przechowująca zwoje z tekstami Koranu z późnego średniowiecza.

                                                          foto: Carlos Reis


                                                              foto: Carlos Reis



                                                               foto: Carlos Reis


                                                                   foto: Carlos Reis


                                                             foto: Carlos Reis


Tiszit został  założonx w 1150 roku.

                                                         fuente: historum.com


                                                        fuente. www.pinterest.com


Miasto Walata  było w minionych stuleciach ważnym centrum handlowym na trasie karawan, służyło też jako miejsce spotkań pielgrzymów zmierzających do Mekki. Istniejąca tu jeszcze dzisiaj islamska szkoła religijna (tzw. madrasa) była niegdyś najważniejszą tego typu placówką w całej Afryce Zachodniej.

                                                 fuente. www.rosemarysheel.com



Dziedzictwo niematerialne Estonii

Przestrzeń kulturowa Kihnu
Wyspa Kihnu leży na Morzu Bałtyckim w Zatoce Ryskiej. Przez lata izolowanej egzystencji wyspiarze wytworzyli i zachowali unikatową kulturę, której bliżej do krajów skandynawskich, niż kontynentalnej Estonii. Przejawia się ona w miejscowej gwarze, zwyczajach, legendach (przez niektórych określanych jako sagi), ludowych pieśniach oraz charakterystycznych strojach. Kobiety pielęgnowały tradycje – pieśni runicznych, ceremonii i obrzędów oraz rękodzielnictwa. Śpiew stał się integralnym elementem wspólnej pracy i obchodów świąt religijnych. Do dnia dzisiejszego  tkają ręcznie na krosnach tradycyjne wełniane dzianiny, z których szyją stroje ludowe; z wełny dziergają rękawiczki, pończochy i bluzki, często w jasnych kolorach i jaskrawe paski, które zdobią dodatkowo haftami. Wiele ze wzorów nawiązuje do estońskich mitów i legend. Kobiety w dalszym ciągu noszą tradycyjne pasiaste spódnice z fartuchami na co dzień.

                                                         fuente: www.unesco.org


                                                         fuente: fr.pickture.com


Leelo – polifoniczny śpiew z regionu Setumaa
Tradycyjny śpiew polifoniczny społeczności Seto zamieszkującej południowo-wschodnią Estonię – krainę Setomaa. Pieśni wykonywane są a cappella głównie przez kobiety. Pieśń rozpoczyna solo pierwszej śpiewaczki (sõnoline) do sylabicznej, prostej melodii o niezbyt szerokiej skali, po którym następuje refren śpiewany przez chór (koor). Partie solowe bazują na improwizacji – pierwsza śpiewaczka układa kolejne wersy pieśni. Śpiewaczki występują w tradycyjnych strojach ludowych. Strój składa się z białej koszuli zdobionej haftem krzyżykowym w różnych odcieniach czerwieni, ciemnej wełnianej sukni bez rękawów, paska, barwnego fartucha i przepaski na głowę. Całość dopełnia srebrna biżuteria w formie licznych łańcuszków i wielkiej srebrnej broszy w kształcie tarczy, noszonej przez zamężne kobiety. Dawniej śpiewy leelo towarzyszyły kobietom w pracach codziennych, dziś są wykonywane z okazji świąt i wydarzeń kulturalnych, np. podczas obchodów Dnia Królestwa Seto, kiedy to największe śpiewaczki otrzymują tytuł „królewskiej matki pieśni”.

                                                         fuente: setomaa.postimees.ee


                                             fuente: sacredindigenous.wordpress.com

Tradycja związana z sauną dymną w Võrumaa
Zajmują poczesne miejsce w życiu codziennym społeczności võro w Estonii. Jest to cały zespół tradycji, w tym zwyczaje związane z samą kąpielą, wyrobem biczów, budowaniem i reperowaniem saun oraz wędzeniem mięsa. Sauna jest osobnym budynkiem albo pomieszczeniem ogrzewanym przez kamienny piec i ma podest, na którym można usiąść lub się położyć. Sauna nie ma komina i dym powstały w wyniku spalania drewna zostaje w pomieszczeniu. Ciepłe powietrze nasycone parą powstaje wskutek polewania wodą rozgrzanych kamieni. Do sauny na ogół chodzi się w kilkuosobowej grupie i zostaje tam do wystąpienia potów. Kąpiący biczują się, by oczyścić skórę z martwego naskórka i pobudzić krążenie. Po wypoceniu się, biczowaniu i odpoczynku oraz ewentualnych zabiegach terapeutycznych, ludzie wychodzą na zewnątrz, żeby ochłonąć i spłukać ciało wodą. Tradycje związane z sauną dymną to w pierwszym rzędzie tradycje rodzinne. Do sauny zazwyczaj chodzi się w sobotę lub w dni poprzedzające święta czy ważne rodzinne wydarzenia: jej funkcją jest odprężenie ciała i umysłu. Rodziny wzajemnie goszczą się u siebie. Często starsza osoba przygotowuje kąpiel wraz z dziećmi, które stopniowo nabywają potrzebnych umiejętności.

                                                                    foto: news.err.ee


                                                                   foto: www.kubija.ee

29 sty 2016

Troja. Turcja 1998

Troja, Ilion to starożytne miasto położone w Troadzie u zachodnich wybrzeży Azji Mniejszej nad rzeką Skamander.  Obecnie uważa się, że Troja była miastem usytuowanym na wzgórzu Hisarlık. Pierwsze badania na tym terenie przeprowadził w latach 1871-1894 niemiecki archeolog-amator Heinrich Schliemann z asystującym mu od 1882 Wilhelmem Dörpfeldem. Odkryli oni na wzgórzu pozostałości 9 miast zakładanych w tym samym miejscu. Późniejsze badania z udziałem Carla Blegena w latach 1932-1938 przyniosły pierwsze poważne opracowanie naukowe.
Opisana w Iliadzie Troja była najprawdopodobniej szóstym lub siódmym miastem zbudowanym na wzgórzu Hisarlık. Została zburzona w połowie XIII wieku p.n.e., albo na początku XII wieku p.n.e. Niektórzy uczeni identyfikują Troję z miastem zwanym przez Hetytów Wilusa. Ostatnie miasto (Troja IX) zostało założone przez cesarza rzymskiego Oktawiana Augusta w I wieku n.e. i upadło ostatecznie 300 lat później w czasach Bizancjum.

Północno-wschodni bastion z Troi VI  (XVII w. – XV w. p.n.e.)
                                                                         foto: Jennie



                                                             foto:  Nick Leonard

Brukowana rampa Troja II (2600 – 2250 r. p.n.e.)
                                                                 foto: Özgür Mülazımoğlu


                                                      foto: Müge Arseven


                                                                   foto: Jennie


                                                           foto:  Redrazberries42

Odeon z okresu Troi IX (II w. n.e.)
                                                          foto:  Redrazberries42 


Twierdza Suomenlinna. Finlandia 1991

Twierdza w Helsinkach, rozlokowana na sześciu połączonych ze sobą wyspac, jest jedną z największych i najlepiej zachowanych morskich fortecy na świecie. Została zbudowana przez Szwedów w latach 1748-1772. Jej głównym zadaniem miała być ochrona kraju od strony morza przed rosnącą w siłę ówczesną potęgą Rosji. Swego czasu była to jedna z największych fortec morskich na świecie. Suomenlinna posiadała także połączona tunelowe ze stałym lądem. W 1855 roku, w czasie wojen krymskich twierdza została dotkliwie uszkodzona. W kolejnych latach w czasie wojny domowej w Finlandii przetrzymywano w lochach warowni jeńców.

                                                                      foto: hugovk


                                                                   foto: hugovk


                                                           foto: Ainhoa I.



                                                         foto: NMK Photography


                                                                     foto: Ainhoa I.


                                                                 foto: Ainhoa I.


                                                                 foto: hugovk