Festiwal Noworoczny Qiang i meshrep. Chiny

Festiwal Noworoczny Qiang

Obchodzony jest pierwszego dnia dziesiątego miesiąca w kalendarzu księżycowym, przez członków grypy etnicznej Qiang, zamieszkującej prowincję Syczuan. Święto jest okazją do złożenia podziękowań i modłów niebiosom za pomyślność, odnowienie harmonii z naturą, wsparcia więzi społecznych i rodzinnych. Uroczysta ofiara rytualna z kozy dla bóstwa gór składana jest przez odświętnie ubranych mieszkańców wiosek, pod kierownictwem kapłana shibi. Rytualnej procesji towarzyszy gra na bębnach obciągniętych owczą skórą i tańce salang, którym przewodzi kapłan. Kolejne działania łączą w sobie radosne świętowanie w gronie rodzinnym, recytację tradycyjnych eposów przez kapłana, śpiew i degustację lokalnego wina. Pod koniec dnia gospodarz zanosi dziękczynne modły w imieniu całej rodziny i składa ofiary. Dzięki świętowaniu Nowego Roku odradzają się społeczne więzi i wspólna historii grupy, a poprzez modły wyrażany jest szacunek i podziękowania dla wszystkich stworzeń, ziemi rodzinnej i przodków. W wyniku migracji ludności i tragicznych wydarzeń z ostatnich lat (trzęsienie ziemi w 2008 r.), wiele wiosek Qiang zostało opuszczonych lub zniszczonych, co grozi stopniowym zanikiem tradycyjnego świętowania Nowego Roku.

                                                             fuente: 记忆四川

                                                       fuente: Unesco

Meshrep

Wśród Ujgurów zamieszkujących głównie Region Autonomiczny Xinjiang-Ujgur, uroczystości Meshrep stanowią jeden z ważniejszych nośników ich tradycji kulturowych. Pełne uroczystości obejmują bogaty zbiór tradycyjnych zwyczajów i widowisk scenicznych, takich jak występy muzyczne, taniec, przedstawienia teatralne, występy akrobatyczne, ustne przekazy literatury, praktyki związane z przyrządzaniem i spożywaniem potraw oraz gry. Główna uwaga skupia się na ujgurskich praktykach Muqam obejmujących piosenki, taniec i widowiska. Tradycje Meshrep pełnią funkcję zarówno „sali sądowej ”, gdzie gospodarz pośredniczy w rozwiązywaniu sporów i dba o utrzymanie standardów moralnych oraz „klasy lekcyjnej”, gdzie miejscowa ludność poznaje tradycyjne zwyczaje. Są one przekazywane głównie przez gospodarzy, którzy rozumieją te zwyczaje i ich kulturowe konotacje, przez znakomitych wykonawców, a także przez uczestniczących w tych uroczystościach Ujgurów. Pojawia się jednak wiele okoliczności zagrażających zachowaniu tych tradycji, wśród nich zmiany społeczne wynikające z urbanizacji i industrializacji, wpływy kultur narodowych i obcych oraz migracje młodych Ujgurów do pracy w miastach. 

fuente: 유네스코와 유산 - 유네스코한국위원회

                                                          fuente: ЮНЕСКО

Muzyka Condombe. Urugwaj

Do dziś w każdą sobotę i większe święta bębny llamadas de tambores de candombe ożywiają Sur, Palerno i Cordón, południowe dzielnice Montevideo, gdzie mieszkają potomkowie afrykańskich niewolników. Początkiem muzycznej fiesty jest rozpalenie wspólnego ogniska, przy którym skupiają się uczestnicy, a muzycy stroją swoje bębny przed muzyczną paradą. Przemarsz bębniarzy rozpoczynają muzycy wywodzący się z najbardziej szanowanych rodzin, kontynuujących tę tradycję od pokoleń. Pozostali bębniarze kroczą za nimi ustawieni w rzędy, a inni uczestnicy parady – tancerze i obserwatorzy – maszerują obok nich lub obserwują muzyków z ulicznych okien i balkonów. Dźwięk największego i najgłębszego bębna, piano, jest charakterystyczny dla każdej z trzech dzielnic, a muzyczny dialog bębnów podczas parady jest wyrazem zarówno jedności uczestników, jak i indywidualnej tożsamości poszczególnych dzielnic. Przekazywane przez pokolenia wśród rodzin o afrykańskich korzeniach, candombe jest symbolem oporu przeciw niewolnictwu oraz wyrazem społecznej pamięci i tożsamości mieszkańców południowych dzielnic Montevideo, głęboko splecioną z ich historią i życiem codziennym.

                                                               fuente: Uruguay

                                                       fuente: laprensa.com.uy

                                                         fuente:CRESPIAL

Dziedzictwo niematerialne Kazachstanu i Kirgistanu

Tradycja budowania jurt kirgiskich i kazachskich

Jurta jest domostwem koczowniczych ludów kazachskich i kirgiskich. Składa się z drewnianego okrągłego stelaża pokrytego filcem, łatwego w montażu i demontażu. Jurty budowane są i dekorowane przez rzemieślników – mężczyzn i kobiety posiadających specjalistyczną wiedzę. Buduje się je z surowców naturalnych i odnawialnych. Mężczyźni i ich uczniowie wznoszą ręcznie drewniany stelaż, a także wykonują drewniane akcesoria z drewna, skór, kości i metalu. Kobiety zajmują się dekorowaniem wnętrza i zewnętrznej powierzchni zdobionej tradycyjnymi motywami zwierzęcymi, roślinnymi lub geometrycznymi. Zgodnie z przyjętymi regułami, wykonują te czynności w grupie, pod nadzorem doświadczonych kobiet. Zajmują się one tkaniem, przędzeniem, pleceniem, filcowaniem, haftowaniem, szyciem i innymi tradycyjnymi technikami rzemieślniczymi. Wykonanie jurt angażuje całą społeczność rzemieślników, służąc umacnianiu wspólnych wartości, sprzyjając konstruktywnej współpracy i rozwijając twórczą wyobraźnię. Wiedza i umiejętności są zazwyczaj przekazywane w rodzinie albo w relacji mistrz - uczeń. Wszystkie uroczystości, ceremonie, narodziny, wesela i obrzędy pogrzebowe odbywają się w jurcie, która jest w związku z tym symbolem rodziny i tradycyjnej gościnności, stanowiącej podstawę tożsamości ludów kazachskich i kirgiskich.

                                                        fuente: Wikipedia

                                                      fuente: travelingepic.com

                                                fuente: stevieonthemove.com
 

Aitysh/Aitys, sztuka improwizacji

Współzawodnictwo w improwizowanej poezji mówionej lub śpiewanej przy wtórze muzyki granej na tradycyjnych instrumentach - kazachskiej dombrze lub kirgiskim komuzie. Dwóch wykonawców (akyns) siedzi naprzeciwko siebie i prowadzi dialog na aktualne tematy zadane im przez słuchaczy. Treść wypowiedzi oscyluje między humoreską a głęboką refleksją filozoficzną. Zwycięzcą ogłaszany jest ten, kto zdaniem publiczności wykaże się większą wirtuozerią muzyczną i rytmiczną, oryginalnością, pomysłowością, mądrością i refleksem. Niekiedy zdania wypowiadane w czasie słownych zapasów wchodzą do powszechnego obiegu jako popularne powiedzenia. Improwizacje poetyckie odbywają się z różnych okazji, od miejscowych świąt po uroczystości narodowe. Służą wówczas jako forum do poruszenia ważnych spraw społecznych. Aitysh tradycyjnie jest domeną mężczyzn, ale obecnie w szranki stają również kobiety, które poprzez tę formę sztuki wyrażają własne aspiracje i punkt widzenia kobiet.

                                                             fuente: Unesco

Dziedzictwo niematerialne Mali

Przestrzeń kulturowa plemion Jaaral i Degal

Obejmuje rozległe tereny pastwisk użytkowanych przez lud Fula na obszarze wewnętrznej delty Nigru. Święta plemion Jaaral i Detal mają miejsce dwa razy w roku, przy okazji spędu bydła, które w porze suchej wędruje przez pustynne tereny Sahelu aż do obszarów zalewowych wewnętrznego Nigru. Uroczystości odbywają się zawsze w sobotę, ponieważ według wierzeń ludu Fula jest to dzień szczególnie pomyślny. Dokładna data święta wyznaczana jest zależnie od poziomu wody w rzece i stanu pastwisk.

Święto tradycyjnie staje się okazją do prezentacji różnorodnych form artystycznego wyrazu. Organizowane są konkursy na najpiękniej udekorowane stada, pasterze recytują wiersze opowiadające o przygodach, które przeżyli w trakcie długiej wędrówki ze stadami bydła. Młode kobiety wkładają odświętne stroje i biżuterię, by w ten sposób uhonorować pasterzy, wychwalanych także w pieśniach.

Uroczystości, których historia sięga XIV wieku i początków osadnictwa Fulanów w tym regionie, stanowią nieodłączne elementy stylu życia tych plemion. Nowe zasady gospodarowania pastwiskami, wyznaczenie szlaków wędrówek bydła i miejsc ich spędu, znacznie usprawniły organizację tych uroczystości, nadając im większe znaczenie i bardziej masowy charakter. Przybywają na nie przedstawiciele wszystkich grup etnicznych i zawodowych z okolic delty Nigru: Fulanie hodujący bydło, rolnicy Marka lub Nono uprawiający ryż, Bambara uprawiający proso i Bozo utrzymujący się z połowu ryb. W ten sposób święta organizowane przez Jaaral i Degal przyczyniają się do odnowienia dawnych plemiennych klanów i wzmacniają w poczucie więzi społecznych ludów zamieszkujących te terytoria.

                                                             fuente: Unesco

                                                              fuente: Unesco


Ceremonia zmiany dachu na budynku Kamablonu w Kangabie

Lud Malinke i inne okoliczne plemiona z regionu Manden, w południowo-zachodnim Mali, organizują co siedem lat w wiosce Kangaba ceremonię związaną z kładzeniem nowego dachu na Domu Spotkań (House of Speech), zwanym Kamablon. Zbudowany w 1653 roku w formie rotundy, skrywa obiekty i meble o symbolicznym znaczeniu dla społeczności i służy jako wioskowy dom spotkań (village senate). Strażnikami dziedzictwa Kamablon i organizatorami ceremonii są członkowie klanu Keita, potomkowie założyciela Imperium Mali Sundiaty Keita, oraz grioci i mężczyźni z rodu Diabate. Układanie nowego dachu na Domu przywołuje do życia historię i kulturę regionu Manden poprzez ustne tradycje. Jest okazją do wzmocnienia więzi społecznych, rozwiązywania konfliktów i przewidywania, co może się wydarzyć przez kolejne 7 lat. Przez pięć kolejnych dni, młodzi mężczyźni w wieku od 20 do 21 lat zdejmują stary dach i pokrywają Dom nowym, pod nadzorem starszyzny, dla której jest to okazja do przekazania swojej wiedzy na temat Domu, jego konstrukcji, historii i symbolicznego znaczenia dla wspólnoty. W tym czasie grioci z pobliskiej wsi Kela opowiadają historie regionu Manden i wspominają chwałę króla Sundiaty.

                                                        fuente: Unesco

Karta z Kurukan Fuga

Edykt Sundiaty Keïty z 1236 roku, po założeniu imperium Mali, w którym skodyfikowano organizację władzy, ograniczenia i obowiązki, obronę praw człowieka i swobód obywatelskich, ochronę działalności zawodowej oraz ochronę osób i ich mienia. Uważany za jedną z pierwszych deklaracji praw człowieka i jedną z najstarszych konstytucji świata, przekazywaną drogą ustną.
Najważniejsze ustalenia Karty przyznawały prawo do życia i do nietykalności fizycznej, gwarantowały wolność wypowiedzi i handlu, wzywały do wzajemnego zrozumienia i pokoju społecznego pomiędzy różnymi grupami etnicznymi, gwarantowały integralność kraju, ochronę jego ludności oraz bezpieczeństwo wyżywienia, wzywały do poszanowania niewolników, wrogów i obcokrajowców^. Karta dzieliła mieszkańców imperium Mali na klany, określając ich pozycję i rolę społeczną, w tym na klany odpowiedzialne za obronę kraju, za nauczanie oraz zajmujące się handlem i rzemiosłem. Karta uznawała prawo kobiet do uczestnictwa w życiu publicznym.

                                                          fuente: Africanidad

Obrzęd mądrości tajnego stowarzyszenia Kôrêdugaw
Tajne stowarzyszenie Kôrêdugaw to rytuał mądrości, mający kluczowe znaczenie dla tożsamości kulturowej malijskich plemion Bambara, Malinké, Senufo i Samogo. Zarówno wtajemniczeni, jak i nowo przyjmowani członkowie stowarzyszenia, wkładają na siebie zużyte, potargane ubrania oraz naszyjniki z ziaren czerwonej fasoli i rozmaitych innych przedmiotów, wywołując śmiech swoim zachowaniem, znamionującym zamiłowanie do obżarstwa i złośliwych dowcipów. Jednocześnie obdarzeni są błyskotliwą inteligencją i mądrością. Stowarzyszenie uczy i wychowuje dzieci, przygotowując je do funkcjonowania w społeczeństwie i radzenia sobie z problemami. Członkowie tajnego stowarzyszenia pełnią także role społecznych mediatorów, występują także na festiwalach i przy wielu innych okazajch. Kôrêdugaw są także zielarzami i tradycyjnymi uzdrowicielami, którzy swoją wiedzę na temat roślin wykorzystują do leczenia chorób i bezpłodności, odczyniania uroków i sprowadzania błogosławienstwa. Są symbolami hojności, tolerancji, nieagresji i mistrzostwa wiedzy, ucieleśnieniem reguł postępowania, które wpajają innym. Członkiem stowarzyszenia można zostać niezależnie od płci, pochodzenia społecznego, przynależności do grupy zawodowej, etnicznej czy religijnej. Osoba staje się Kôrêduga drogą dziedziczenia, polecenia wydanego przed duchy lub szkolenia pod okiem mistrza. Wiedza ogólna i specjalistyczna przekazywane są podczas dorocznej ceremonii inicjacyjnej.

                                                            fuente: Unesco


Sanké mon, rytuał wspólnego połowu ryb

Ma miejsce w mieście San, leżącym w regionie Ségou w każdy drugi czwartek siódmego miesiąca wg księżycowego kalendarza i ma na celu uczczenie rocznicy założenia miasta. Rytuał rozpoczyna się od złożenia ofiary z kogutów, kóz i darów mieszkańców miasta duchowi stawu Sanké. Następnie rozpoczyna się właściwy połów, który trwać może nawet kilkanaście godzin i odbywa się z użyciem małych i dużych sieci. Po zakończeniu połowu odbywa się na placu taniec w maskach, w wykonaniu tancerzy z grupy Buwa z San i sąsiednich wiosek. Tancerze odziani są w tradycyjne stroje, nakrycia głowy dekorowane muszlami i piórami, tańczą w rytm muzyki wybijanej przez różne bębny. Sanké mon oznacza nadejście pory deszczowej, jest okazją do wspólnego świętowania, prezentacji sztuki i rzemiosła, a przede wszystkim dzielenia się umiejętnościami związanymi ze sztuką połowu ryb. Święto jest też wyrazem współpracy, solidarności i pokoju panującego między członkami grup biorących udział w rytuale. W ostatnich latach rytuał wyraźnie stracił na popularności, co zagraża jego dalszemu istnieniu.

fuente: La casa de Polimaimena - WordPress.com

                                                   fuente: variedades - blogger


Tańce z maskami i kukłami w Markali

Odbywają się z okazji obrzędowego święta ludów bambara, bozo, marka i somono w Markali. Śpiewającym piosenki tancerzom w maskach i tancerzom z kukłami towarzyszy muzyka tam-tamów. Poszczególne maski i kukły wyobrażające zwierzęta, którym przypisuje się określone cechy ludzkie, symbolizują świętą więź człowieka z przyrodą. W czasie pory suchej młodzi chłopcy są przygotowywani do wejścia w dorosłe życie. Inicjacja ma miejsce w świętym gaju, nad brzegiem rzeki Niger, gdzie chłopcy nabywają umiejętności przekazywanych im przez starszych. Obrzędy kończą się ucztą i składaniem ofiar duchom opiekuńczym i ciemnym mocom, w celu uzyskania ich zgody na osiągnięcie statusu mężczyzny, który ma prawo nosić maskę i wykonywać taniec. Po spełnieniu obrzędów obchodzi się święto zbiorów, w czasie którego różnorodność lokalnych kultur znajduje wyraz w modłach, muzyce, śpiewie i tańcu. Wita się wtedy rozpoczęcie pory połowu ryb, wspólnego lub indywidualnego. Święto ilustruje jedność, dialog, tolerancję i ciągłość tożsamości kulturowej, wyrażającą się w wielu kulturach Markali i sąsiednich wiosek.

                                                                fuente: Unesco

                                                                  fuente: Unesco

                                                               fuente: Unesco

Tradycje związane z abakusem i budowa mostów łukowych. Chiny

Tradycje związane z abakusem

Tradycyjna chińska metoda wykonywania obliczeń arytmetycznych za pomocą liczydła. Adepci tej sztuki potrafią dodawać, odejmować, mnożyć, dzielić, obliczać potęgi i pierwiastki oraz wykonywać złożone równania poprzez przesuwanie paciorków na prętach liczydła, zgodnie z określonymi wzorcami. Chiński zhusuan odegrał istotną rolę w stymulowaniu rozwoju badań matematycznych, stosowaniu algorytmów i rozwoju inteligencji. Przekazywane ustnie reguły zhusuan mają łatwe do zapamiętania rymy, wyrażające odpowiednie zasady obliczeń i podsumowujące działania arytmetyczne. Początkujący wykonują szybkie obliczenia już po podstawowym szkoleniu, a zaawansowani użytkownicy rozwijają w ten sposób swoje zdolności umysłowe. Zhusuan jest przekazywany z pokolenia na pokolenie za pomocą tradycyjnych metod kształcenia, w drodze przekazu ustnego oraz samokształcenia. Ćwiczenie arytmetyki pamięciowej przy użyciu liczydła poprawia u dzieci koncentrację i pamięć oraz rozwija zdolności umysłowe. Praktykowanie zhusuan przyczynia się obecnie do rozwoju technik obliczeniowych, schematów poznawczych, psychologii edukacyjnej oraz do rozwoju intelektualnego. Ma także doniosłe znaczenie w rozwijaniu różnych dziedzin twórczości kulturowej, w tym zwyczajów ludowych, języka, literatury, rzeźby i architektury.

                                                      fuente: Natalia Arnedo

 fuente: Social network websites pose problems - Shandong On Internet
 
Projektowanie i budowa chińskich mostów łukowych

Drewniane mosty łukowe są spotykane w prowincjach Fujian i Zhejian oraz wzdłuż południowo-wschodniego wybrzeża Chin. Tradycja projektowania i wznoszenia tych mostów łączy w sobie wykorzystanie odpowiedniego drewna i narzędzi stolarskich, rzemiosło, sposoby łączenia drewnianych elementów mostu oraz wiedzę fachową na temat różnorodnych uwarunkowań i niezbędnych rozwiązań technologicznych (konstrukcyjnych). Cieśle pracują pod nadzorem mistrza biegłego w sztuce wznoszenia mostów, wspomaganie przez innych fachowców. Wiedza o budowie mostów łukowych przekazywana jest ustnie i poprzez indywidualną praktyczną naukę, głównie w ramach rodziny lub klanu, i zawsze z zachowaniem określonych zasad. Rodziny budowniczych odgrywają niezastąpioną rolę nie tylko we wznoszeniu mostów, ale także w ich właściwym utrzymaniu i ochronie. Drewniane mosty łukowe funkcjonują nie tylko jak środki komunikacji, ale także ważne miejsca relacji międzyludzkich. Przy nich odbywają się ważne lokalne spotkania, podczas których mieszkańcy wymieniają się informacjami, wspólnie się bawią, modlą i pogłębiają społeczne relacje. 

                                                fuente: www.bjrentcar.com

                                                             fuente: Pinterest

                                                          fuente: Wikiwand

                                             fuente: Green Apple Hoi An - blogger

Taneczny pochód w Echternach. Luksemburg

Co roku, we wtorek po święcie Zesłania Ducha Świętego (Zielonych Świątkach), w średniowiecznym centrum Echternach, najstarszego miasta w Luksemburgu, odbywa się taneczny pochód (Iechternacher Sprangprëssioun). Pierwsza wzmianka na ten temat pochodzi z roku 1100 i ma związek z kultem świętego Willibrorda, zakonnika i założyciela opactwa Echternach, czczonego za działalność misjonarską, dobroczynność i dar uzdrawiania niektórych chorób. Sprzeciwy Kościoła wobec pogańskich elementów pochodu nie przeszkodziły upowszechnianiu się tego zwyczaju w regionie i w różnych środowiskach społecznych. Parada rozpoczyna się wczesnym rankiem na dziedzińcu dawnego opactwa, w obecności najwyższych władz kościelnych Luksemburga i przedstawicieli duchowieństwa z innych krajów. Za śpiewającymi litanie podąża ok. 8 tysięcy tancerzy podzielonych na 45 grup, zgodnie z rytuałem przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Na zakończenie odbywa się nabożeństwo w bazylice.

                                                fuente: www.visitluxembourg.com

                                                            fuente: blogger

                                          fuente: Blogs - Lainformacion.com

Pieśni epickie Görogly. Turkmenistan

Pieśni epickie opiewające czyny legendarnego bohatera narodowego Görogly i jego 40 jeźdźców łączą w sobie elementy narracji, śpiewu, kompozycji muzycznych, prozy, poezji i improwizacji wokalnej. Pełnią one rolę ustnego kompendium wiedzy o zwyczajach i tradycyjnych umiejętnościach w Turkmenistanie (np. o hodowli bydła czy lecznictwie). Wykonywanie pieśni odkrywa ważną rolę w wychowywaniu dzieci, które dzięki temu lepiej rozumieją własną tożsamość kulturową. Pielęgnowanie tradycji kształtuje charakter, zdolności twórcze i talenty artystyczne, dając jednocześnie silne poczucie przynależności społecznej i kulturowej. Utwory mówią o dążeniu do szczęścia, wolności i sprawiedliwości, są pochwałą odwagi, uczciwości, przyjaźni, tolerancji i równości. Pieśni są wykonywane przez biegłych w tej sztuce mężczyzn i kobiety. Zgodnie z tradycją, pieśniarz wykonuje pieśni w pozycji siedzącej przy wtórze tradycyjnych instrumentów strunowych, takich jak „dutar” czy „gyjak”. Pieśniarze są zapraszani na wszystkie święta narodowe, festiwale kultury czy ważne spotkania, a także na organizowane co roku zawody wykonawców pieśni „Görogly”. Uważa się, że śpiewanie tych pieśni epickich jest powołaniem. Związana z tym wiedza i umiejętności są przekazywane w drodze nieformalnej nauki w relacji mistrz–uczeń oraz w czasie publicznych prezentacji.

                                                           fuente: Unesco

Wyplatanie kapeluszy słomkowych w Ekwadorze

Kapelusze są wyplatane z włókien palmy toquilla, rosnącej na wybrzeżach Ekwadoru. Rolnicy uprawiający los toquillales zbierają włókna i poddają je obróbce. Oddzielają je od zielonej kory, gotują, by usunąć chlorofil i suszą w celu wybielenia, nad otwartym ogniem, paląc drewnem z dodatkiem siarki. Wytwórcy kapeluszy odbierają od nich tak przygotowany surowiec. Główka i rondo są wykonywane osobno. Zrobienie jednego kapelusza zajmuje od jednego dnia do ośmiu miesięcy, zależnie od jakości wyrobu. Na wybrzeżu Pile wykonuje się kapelusze o szczególnie wysokiej jakości. Ich produkcja wymaga specyficznych warunków klimatycznych i precyzji przy wyplataniu poszczególnych rządków, które muszą mieć identyczną liczbę oczek. Wypleciony kapelusz myje się i bieli, a następnie prasuje i nadaje mu pożądany kształt za pomocą drewnianej formy. Kapelusze są wyplatane przeważnie przez rodziny wiejskie. Przekazywanie zawodu następuje w domu, gdzie dzieci od najmłodszych lat uczą się patrząc i naśladując dorosłych. 

                                                            fuente:  Pro Ecuador


                                                            fuente: CRESPIAL


fuente: Vista al Patrimonio de la Humanidad - WordPress.com


 

Namsadang nori i kimjang. Korea Południowa

Namsadang nori

Dosłownie “wędrowny teatr klaunów”, to złożone popularne widowisko pierwotnie przedstawiane przez wędrowne amatorskie trupy teatralne, dziś kontynuowane przez zawodowe zespoły. Widowisko złożone jest z sześciu elementów: „muzyka farmerów” wykonywana na metalowych gongach i bębnach obciągniętych zwierzęca skórą, taniec w maskach przedstawiający cztery komiczne sceny ośmieszające przedstawicieli różnych klas społecznych, akrobację na linie, połączoną z komicznym dialogiem akrobaty ze stojącym poniżej liny klaunem, spektakl lalkowy z użyciem ponad 50 lalek w siedmiu scenach z narratorem i muzykami, pokazy akrobatyczne, i zawiły pokaz przędzenia za pomocą drewnianego kija, który kończy cały spektakl. Poza warstwą rozrywkową, Namsadang Nori niesie ze sobą także ważny przekaz społeczny: szczególnie tańce w maskach i sztuki lalkowe mówiły o ucisku społecznym i gorszej pozycji kobiet w społeczeństwie.

                                                  fuente: Wikipedia

                                                              fuente: Unesco

                                               fuente: commons.wikimedia.org

Kimjang: tradycja przygotowywania i dzielenia się kimchi

Kimchi to koreańska nazwa marynowanych warzyw z przyprawami i sfermentowanymi owocami morza. Stanowi istotny składnik koreańskich posiłków, obecny w nich niezależnie od pozycji społecznej czy i różnic regionalnych. Wspólne praktykowanie tradycji kimjang sprzyja umacnianiu tożsamości narodowej i pielęgnowaniu więzi rodzinnych. Dla wielu Koreańczyków kimjang to także przypomnienie o potrzebie życia w harmonii z przyrodą. Przygotowanie kimchi odbywa się w cyklu rocznym. Na wiosnę gospodarstwa domowe zaopatrują się w krewetki, anchois i inne owoce morza, potrzebne do marynowania i fermentacji. W lecie kupuje się sól morską do zalewy, a pod koniec lata suszy się i mieli na proszek czerwone ostre papryczki. Porą sporządzania kimjang jest późna jesień. W tym czasie społeczności przygotowują i dzielą się dużymi ilościami kimchi, aby mieć pewność, że każde gospodarstwo jest dostatecznie zaopatrzone do przetrwania długiej i mroźnej zimy. Gospodynie śledzą prognozę pogody i przewidywane temperatury, żeby wyznaczyć najbardziej odpowiedni termin przygotowania kimchi. Podczas tradycyjnego zwyczaju wymieniania się kimchi, gospodarstwa domowe gromadzą się i dzielą nowatorskimi umiejętnościami i twórczymi pomysłami. Występują różnice regionalne, a specyficzne metody i dobór składników są traktowane jako ważne dziedzictwo rodzinne, zazwyczaj przekazywane przez teściową młodej synowej.

                                                         fuente: ar.unesco.org

                                                     fuente: GoUNESCO

                                                    fuente: El Comidista - El País

Francuska tradycja biesiadna i karnawał w Granville

Francuska tradycja biesiadna

Uroczyste spotkania przy stole są we Francji tradycją związaną z obchodami ważnych momentów w życiu człowieka i wspólnoty – narodzin, ślubów, rocznic, sukcesów czy powrotów po długiej nieobecności. W czasie okolicznościowego przyjęcia współbiesiadnicy cieszą się „dobrym jedzeniem” i „dobrym piciem” w rozumieniu sztuki kulinarnej. Do ważnych elementów tego zwyczaju należy staranny dobór dań, wyszukane przepisy, zakup produktów wysokiej jakości, najlepiej miejscowych o dobrze zharmonizowanych smakach, dobór odpowiednich win do różnych dań, udekorowanie stołu oraz zachowanie przy stole właściwe dla degustacji potraw i napitków. Przyjęcie powinno odbywać się według stałego schematu – aperitif, kolejno co najmniej cztery dania: przystawka, ryby lub mięso z warzywami, sery i deser, a na koniec digestif (ziołowy trunek na trawienie). Osoby uznawane za znawców sztuki kulinarnej pielęgnują tę tradycję i czuwają nad jej przekazywaniem, zwłaszcza młodemu pokoleniu, drogą ustną lub na piśmie.

                                                                fuente: Vix

                                                fuente: prensagay.com

                                                      fuente: MXCity

                                                         fuente: blogger

Karnawał w Granville

Trwa cztery dni i kończy się w karnawałowy wtorek. Rozpoczyna się wręczeniem kluczy miasta figurze z kartonu przedstawiającej króla karnawału. Około 2500 “karnałowiczów” przygotowuje w ciągu pół roku czterdzieści powozów i pomników, które przedstawiają karykatury mające na celu krytykę aktualnych wydarzeń, polityków czy innych znanych postaci. Organizowane są również tańce i bitwa  konfeti na rynku miasta. Karnawał kończy się "nocą intryg", podczas której przebierańcy robią kawały i stroją żarty, sądzi się symbolicznego króla karnawału, którego figurę pali się w porcie.

                                              fuente: avranches infos - Canalblog

                                                 fuente: Camping Lez-Eaux

                                                fuente: Cherbourg Maville

Dziedzictwo niematerialne Malawi

Uzdrawiający taniec Vimbuza

Taniec uzdrawiający, popularny wśród ludów Tumbuka zamieszkujących północne Malawi. Jest on istotną częścią uzdrawiającej tradycji ng’oma doskonale znanej w tych regionach Afryki, w których mówi się językami grupy Bantu. Ng’oma oznaczające „bębny choroby”, są głęboko zakorzenione w historii Tumbuka i, mimo częstych w ostatnich latach prób stłamszenia tej tradycji, pozostaje ona fundamentalną częścią pierwotnego, tradycyjnego systemu uzdrawiania chorych. Większość pacjentów poddawanych tym praktykom stanowią kobiety cierpiące na różnego rodzaju choroby psychiczne. Podczas kuracji, trwającej od kilku tygodni do kilku miesięcy, kobiety przebywają w temphiri, czyli domu chorych, prowadzonym we wsi przez renomowanych uzdrowicieli. Po postawieniu diagnozy rozpoczyna się rytuał uzdrawiania. Kobiety i dzieci z wioski, śpiewając pieśni wzywające na pomoc dobre duchy, otaczają kołem pacjentkę, która powoli wpada w trans. Jedynymi mężczyznami uczestniczącymi w rytuale są bębniarze wybijający specyficzny rytm oraz czasami męski uzdrowiciel. Śpiew i gra na bębnach są niezwykle silnym przeżyciem, otwierającym pacjentom przestrzeń do „wytańczenia swojej choroby”. Stale rozbudowywany repertuar pieśni i złożonych utworów na bębny, jak też wirtuozeria tańca, są częścią bogatej tradycji kulturowej plemion Tumbuka. Vimbuza sięga korzeniami połowy XIX wieku, kiedy stał się popularnym remedium na traumatyczne doświadczenia ucisku kolonialnego, a następnie, w czasach okupacji brytyjskiej zyskał rangę tańca uzdrawiającego, mimo że oficjalnie był zakazany przez chrześcijańskich misjonarzy. Znalazłszy się we władzy duchów Vimbuza, ludzie psychicznie chorzy mogli wyrażać swoje problemy w sposób zrozumiały i akceptowany przez całą społeczność. Dla ludu Tumbuka Vimbuza ma jednocześnie wartość artystyczną i pełni rolę terapeutyczną, uzupełniającą wobec innych form leczenia. Rytuał tańca Vimbuza jest wciąż praktykowany w regionach wiejskich, zamieszkiwanych przez plemiona Tumbuku, jednak coraz częściej spotyka się z potępieniem zarówno ze strony kościołów chrześcijańskich, jak i współczesnej medycyny.

                                          fuente: accradotalt.tumblr.com

                                                     fuente: Unesco


Tchopa – taniec ofiarny ludu Lomwe

Na ogół ofiarny taniec odbywa się z okazji zakończenia udanych zbiorów i polowań, a także w czasie składania ofiar duchom przodków po klęskach, takich jak susza czy epidemia. Wykonanie tańca tchopa wymaga specjalnych umiejętności tanecznych i wokalnych oraz akompaniamentu trzech zestawów bębnów różnej wielkości. Taniec wykonuje od dwudziestu do trzydziestu osób, które tańczą w kole, zamieniając się co jakiś czas miejscami. Niektórzy tancerze niosą na plecach worki z narzędziami rolniczymi, skóry zwierząt, marionetki, sprzęt myśliwski i dawne naczynia kuchenne. Każda wioska ma własną grupę tancerzy tchopa, którą wódz anonsuje podczas uroczystości. Dawniej taniec wykonywali starsi mężczyźni i kobiety ze społeczności lomwe, będący strażnikami tej tradycji, ale dzisiaj coraz częściej tańczą również dzieci. Wiedza i umiejętności potrzebne do wykonywania tańca tchopa są przekazywane podczas prób i wykonywania tańca z jakiejś okazji. Kluczową rolę odgrywają osoby wytwarzające stroje tancerzy i bębny, wykonawcy gwizdów i tancerze.

                                                            fuente:Unesco

                                                                 fuente:Unesco