Lista światowego dziedzictwa, jest to spis obiektów objętych szczególną ochroną międzynarodowej organizacji UNESCO (Organizacja Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury), ze względu na ich unikatową wartość kulturową bądź przyrodniczą dla ludzkości.
Chcę Wam pokazać te wspaniałe miejsca i zapewnić, że te mniej znane również zachwycą Was swoją niezwykłością.

31 gru 2016

Pieśni i tańce w Korei Południowej

Epickie pieśni pansori
Gatunek muzycznego opowiadania wykonywany przez jednego wokalistę przy akompaniamencie bębna. Ta popularna tradycja, dla której charakterystyczny jest ekspresyjny śpiew, stylizowana mowa oraz specjalny repertuar narracji i mimetycznych gestów, zawiera elementy zarówno kultury elit jak i ludowej. W czasie przedstawień trwających do ośmiu godzin, śpiewak lub śpiewaczka przy akompaniamencie bębna cylindrycznego improwizuje tekst, w którym wiejski dialekt koreański przeplata się z wyszukanymi literackimi wyrażeniami. Nazwa pansori pochodzi od koreańskich słów: pan oznaczającego miejsce, w którym gromadzi się wiele ludzi, oraz sori czyli pieśń. Pansori powstało w XVII wieku w południowo-zachodniej Korei, prawdopodobnie jako nowa forma wyrażania narracyjnych pieśni szamanów. Aż do XIX wieku pozostało tradycją przekazywaną ustnie pośród prostych ludzi, później uzyskało bardziej wyrafinowaną literacko treść i zaczęło cieszyć się znaczącą popularnością wśród elity miejskiej. Sceneria, bohaterowie i sytuacje, które tworzą świat pansori, mają swoje korzenie w koreańskiej historii w okresie Joseon (1392-1910). Wśród poruszanych tematów są: lojalność wobec bliskich, żałoba i miłość. Artyści pansori przechodzą długi, mozolny trening, zanim zdołają mistrzowsko opanować wielką różnorodność brzmień wokalnych i zapamiętać złożony repertuar.

                                                        fuente:  Unesco


Taniec Cheoyongmu
Pierwotnie służył odganianiu złych duchów i jako forma modlitwy o pomyślność na królewskich uroczystościach lub podczas rytów odprawianych w przeddzień Nowego Roku. Taniec oparty jest na koreańskiej legendzie o Cheoyong, synu króla smoków Yongwang, który przybrał ludzką postać i uratował swoją ziemską małżonkę od śmierci (chorą na czarną ospę) - tańcząc i śpiewając. Taniec wykonywany jest przez pięciu mężczyzn ubranych na biało, niebiesko, czarno, czerwono i żółto. Liczba ta symbolizuje cztery główne kierunki oraz centrum. Noszą oni maski w jasno bordowym kolorze, przedstawiające męską twarz z białymi zębami, cynowymi kolczykami ze sznurkiem ołowianych koralików oraz czarnym nakryciem głowy ustrojonym dwoma kwiatami peonii i siedmioma śliwami, które mają odstraszać złe duchy i dodawać dobrej energii. Tancerze poruszają się z okazałością i wigorem, w zmiennych stylach i tempach muzyki, podkreślanej przez słowne recytacje pieśni. Wokół postaci Cheoyong narosło wiele ludowych mitów i wierzeń, np. wiara, iż jego rzeźbiona statuetka umieszczona nad drzwiami chroni dom przed czarną ospą i innymi chorobami. Taniec poświęcony Cheoyong ucieleśnia także wartości klasycznej filozofii konfucjańskiej.

                                              fuente: 联合国教科文组织



                                                    fuente: Unesco


Gagok, pieśni liryczne z akompaniamentem orkiestry
Rodzaj tradycyjnej koreańskiej muzyki wokalnej śpiewanej przez mężczyzn i kobiety z towarzyszeniem niewielkiej orkiestry. Niegdyś towarzysząca klasom wyższym, obecnie jest szeroko rozpowszechniona w całym kraju. Gagok składa się z 26 namchang – pieśni dla mężczyzn i 15 yeochang –  pieśni dla kobiet. Namchang są wykonywane mocnym, głębokim i donośnym głosem, a yaochang – wysokim i słabym. Gagok komponuje się zarówno w tonacji uroczystej i spokojnej, jak i w tonacji melancholijnej, przy użyciu rytmu 10. lub 16. taktowego. Tradycyjna instrumentacja orkiestry obejmuje 6 strunową cytrę geomungo, bambusowy flet poprzeczny daegeum, 12 strunową cytrę gayageum i piri (małą piszczałkę z podwójnej trzciny). Pieśni Gagok są cenione za formy liryczne, harmonię, wyrafinowaną melodię oraz nowoczesną, finezyjną kompozycję muzyczną. Osiągnięcie kunsztu w tej formie śpiewu wymaga czasu i ogromnego wysiłku, a występy narzucają konieczność czynnego zaangażowania i wyjątkowego opanowania. 

                                                      fuente:  Unesco


                                                     fuente:  Unesco

Arirang, liryczna pieśń ludowa
Zasadniczo jest to prosta piosenka z refrenem „arirang, arirang, arariyo” i dwoma zwykłymi kupletami, różnymi w różnych regionach. Jako prosty utwór muzyczno-literacki skłania do improwizacji, naśladownictwa i śpiewu unissono, co ułatwia jego przyjęcie się wśród różnych gatunków muzycznych. Eksperci szacują, że istnieje ok. 3.600 odmian 60 wersji tradycyjnych piosenek zatytułowanych „Arirang”. Arirang cechuje uznanie dla inwencji twórczej, swoboda wypowiedzi i empatia. Każdy może napisać nowe słowa, które powiększą liczbę odmian regionalnych, historycznych i typologicznych pieśni, wzbogacając różnorodność kulturową. Arirang jest piosenką śpiewaną powszechnie i cenioną przez naród koreański. Jednocześnie zespół wykonawców wersji regionalnych, zwłaszcza wspólnot lokalnych, prywatnych grup i osób zabiega o jego popularyzację i przekazywanie, wydobywając cechy wspólne i lokalne poszczególnych wersji.  

                                                   fuente: Unesco


Nongak, ludowe widowisko muzyczno-taneczne
Nongak jest gatunkiem ludowej sztuki widowiskowej wywodzącej się z obrzędów wspólnotowych i wiejskich zwyczajów. Z czasem stała się sztuką widowiskową reprezentatywną dla Republiki Korei, obejmując grę na instrumentach perkusyjnych (a niekiedy także na instrumentach dętych), pochody, tańce, przedstawienia teatralne i pokazy akrobatyczne. Artyści pochodzący z danego regionu noszą wielobarwne stroje, grają i tańczą w czasie wiejskich uroczystości, aby zdobyć przychylność bogów, przepędzić demony, na wiosnę modlić się o dobre plony, jesienią świętować udane zbiory, a także uzyskiwać środki na wspólne przedsięwzięcia. Wyróżnia się pięć regionalnych stylów nongak, na ogół odpowiadających pięciu ośrodkom kulturalnym. Wioski w jednym regionie różnią się między sobą pod względem stylu, rytmu, strojów i składu zespołów. Wykonywane są tańce z układami choreograficznymi i tańce z maskami, w czasie których aktorzy w maskach i specjalnych strojach recytują zabawne skecze. Pokazom akrobatycznym towarzyszą występy z balansowaniem talerzami i błazenady z dziećmi noszonymi przez tancerzy na barana. Publiczność poznaje nongak poprzez uczestnictwo w widowisku.

                                                       fuente: Unesco


                                                           fuente: Unesco

Miejsce chrztu "Betania za Jordanem" (Al-Maghtas). Jordania 2015

Stanowisko archeologiczne na wschodnim brzegu rzeki Jordan, leżące w odległości dziewięciu kilometrów od brzegu Morza Martwego. Miejsce składa się z dwóch odrębnych obszarów: Tell Al-Kharrar, znanego również pod nazwą Dżebel Mar-Elias (Góra Eliasza) i terenu z ruinami kościołów św. Jana Chrzciciela na brzegu rzeki. Przyjmuje się, że to właśnie tutaj Jezus przyjął chrzest z rąk Jana Chrzciciela. Znajdują się tu zabytki z czasów rzymskich i bizantyjskich, w tym pozostałości kościołów i kaplic, klasztor, jaskinie zamieszkiwane przez pustelników i źródła chrzcielne, świadczące o sakralnym charakterze tego obszaru, które jest celem pielgrzymek chrześcijan.

                                                 fuente:  antonio heras - son ferrer


                                            fuente: Foros de la Virgen María



                                                             fuente: Pinterest


30 gru 2016

Stanowisko archeologiczne mahavihara w Nalandzie. Indie 2016

Nalanda to buddyjski klasztor i uniwersytet założony w V wieku, w północno-wschodnich Indiach, na terenie dzisiejszego stanu Bihar. Jedna z najstarszych placówek edukacyjnych na świecie, jednocześnie obok Wikramasili największa i najsławniejsza tzw. mahāvihāra (wielki klasztor). Kompleks został zlokalizowany w miejscu narodzin i śmierci Sāriputty, jednego z najważniejszych uczniów Buddy Siakjamuniego. Za rządów króla Aśoki (III wiek p.n.e.) wybudowano tu świątynię, wokół której w okresie późniejszym powstały zabudowania zakonne. Swój rozkwit i znaczenie uniwersytet zawdzięczał władcom z dynastii Guptów i Palów. Dzięki ich patronatowi wykładali w nim najsłynniejsi buddyjscy uczeni, a do Nalandy ściągali studenci z całej Azji Wschodniej, Południowo-Wschodniej, Środkowej, a także z Persji i innych krajów niebuddyjskich.

                                                     foto: Thibault Deckers


                                                         foto: Thibault Deckers


                                                   foto: Thibault Deckers



                                                     foto: Thibault Deckers


                                                              foto: CroDigTap


                                                    foto: Thibault Deckers


                                                     foto: Thibault Deckers

29 gru 2016

Szlak kadzidlany i miasta na pustyni Negew. Izrael

Cztery nabatejskie miasta: Haluza, Mamszit, Agdad i Sziwta, wraz z ich twierdzami i rolniczym krajobrazem Pustyni Negew, rozciągają się wzdłuż dróg prowadzących do śródziemnomorskiego krańca handlowych szlaków kadzidlanych i przyprawowych. Razem stanowią przykład miast, które rozkwitły dzięki nadzwyczaj intratnemu handlowi kadzidłem i mirrą, przywożonym z południowej Arabii nad Morze Śródziemne od III wieku p.n.e. aż do II wieku po Chrystusie. Pozostałości złożonych systemów irygacyjnych, budowle miejskie, obwarowania i karawanseraje stanowią świadectwo tego, w jaki sposób na surowej pustyni powstawały ośrodki handlu i rolnictwa.

                                                     foto: mattsches 


 Agdad (Oboda) powstało przypuszczalnie przed końcem IV wieku p.n.e. na szlaku łączącym Petrę z portami śródziemnomorskimi. W okresie hellenistycznym stanowiło ważny punkt handlowy, co poświadczają odkryte na stanowisku liczne znaleziska, w tym amfory z wyspy Rodos. W okresie bizantyjskim na akropolu wzniesiono potężną cytadelę. Ówczesne miasto miało dwa kościoły, wzniesioną na miejscu nabatejskiej świątyni trójnawową bazylikę północną, poprzedzoną otoczonym kolumnadą atrium zaopatrzonym w podziemną cysternę, oraz także trójnawową bazylikę południową noszącą wezwanie św. Teodora, którą poprzedzało kolumnowe atrium otoczone celami mniszymi. 

                                                      fuente: Mi Camara


                                        fuente: antonio heras - son ferrer


Haluza rozwinęła się ze stacji handlowej położonej na szlaku z Petry do Gazy, dane archeologiczne świadczą, że istniała już w III wieku p.n.e. Jej teren ograniczony był przez dwie wadi, Nachal Besor i Nachal Atadim, z których systemem kanałów doprowadzano do miasta wodę. Rozkwit Elusy przypada na czasy nabatejskie i okres rządów rzymskich. W trakcie prac archeologicznych odsłonięto ruiny teatru i ufortyfikowanego pałacu. Obronę miastu zapewniała biegnąca frontem do dolin linia wież strażniczych W okresie tym Elusa stanowiła ośrodek kultu bogini Wenus, który utrzymał się jeszcze w jakiś czas po wprowadzeniu chrześcijaństwa.

                                                   fuente: ArqueoLugares


Mamszit zlokalizowane jest na skrzyżowaniu dróg, które w starożytności prowadziły do Elatu z Jerozolimy, Gazy i Beer-Szeby oraz do Hebronu z Jerozolimy. Najstarsze zasiedlenie datowane jest na I wiek p.n.e.  Ponieważ okolica była uboga w naturalne źródła wody i nadającą się do uprawy ziemię, mieszkańcy wybudowali serię zapór w otaczających Mampsis od wschodu, zachodu i południa wąwozach, tworząc w ten sposób zbiorniki, magazynujące wodę z rzek okresowych, transportowaną następnie do podziemnych cystern na terenie miasta. Około 50 roku Mampsis zostało spustoszone przez koczowników. Odbudowane i zasiedlone na nowo za czasów króla Rabela II, pełniło nadal funkcję stacji karawanowej.


                                                    fuente: www.lrc.lsa.umich.edu


                                   fuente: Мировые достопримечательности


Sziwta została założona w I wieku, ale najstarsze ślady funkcjonowania Nabatejczyków w tym rejonie są datowane na I wiek p.n.e. Można powiedzieć, że miasto miało wówczas charakter rolniczo-monastyczny W życiu bizantyńskiej społeczności Soboty główną rolę odgrywały wzniesione trzy kościoły, nie tylko w zakresie religijnym, ale i publicznym, administracyjnym i ekonomicznym funkcjonowaniu jej mieszkańców. Szczyt rozwoju miasta miał miejsce w VI w. za czasów Justyniana Wielkiego. Z tego wieku zachowały się dwa papirusy z Niccany, które wspominają o Sobocie używając arabskiej nazwy As-Subajta.

                                                 fuente: Holy Land Pilgrimage


                                            Forteca  Moa

                                                        fuente: Travelask.ru



                                 Karawanseraj Ein Saharonim

                                                 fuente: Hoshvilim - Tumblr

Krajobraz archeologiczny pierwszych plantacji kawy na południowym wschodzie Kuby

Pozostałości XIX-wiecznych plantacji kawy znajdują się u podnóża Sierra Maestra w prowincjach Santiago i Guantánamo. W XIX i na początku XX wieku, wschodnia Kuba była głównym ośrodkiem uprawy kawowców. Pozostałości plantacji ujawniają metody stosowane na trudnym terenie, a także gospodarcze i społeczne znaczenie systemu plantacji na Kubie i na całych Karaibach.

Jedną z najbardziej znanych plantacji jest Cafetal la Isabelica, dwupiętrowa rezydencja z trzema dużymi platformami do suszenia ziaren kawy. Budynek został wzniesiony na początku XIX wieku przez francuskich uchodźców uciekających przed haitańską rewolucją. Obecnie znajduje się tam muzeum plantacji kawy, z XIX-wiecznym wyposażeniem niezbędnym do jej uprawy.

                                          fuente: Cuba Holidays


                                            foto: forum.barriodecuba.it


Młyn do mielenia ziaren kawy

                                             fuente: Wikimedia Commons



                                                 fuente. PanamericanWorld

28 gru 2016

Drewniany kościół w Petäjävesi. Finlandia 1994

Został zbudowany w latach 1763-1765 z pni drzew iglastych, jest kościołem luterańskim i stanowi typowy przykład tradycji architektonicznej właściwej dla wschodniej Skandynawii. Łączy on renesansową koncepcję kościoła na planie krzyża równoramiennego oraz formy dawniejsze, wywodzące się z gotyckich sklepień żebrowych. Za projekt kościoła odpowiedzialny był fiński architekt Jaakko Klemetinpoika Leppänen, a do jego budowy użyte zostały charakterystyczne czerwone drewniane bale. W latach dwudziestych XIX wieku świątynia została częściowo przebudowana.  W 1843 roku główny ołtarz został ozdobiony malowidłami przedstawiającymi Marcina Lutra oraz Mojżesza.

                                                           foto: Nick Thompson



                                                        foto: Nick Thompson



                                                        foto: Nick Thompson



                                                      foto: Nick Thompson



                                                            foto: Nick Thompson



                                                      foto: Nick Thompson



                                                         foto: Nick Thompson



                                                       foto: Nick Thompson

27 gru 2016

Morski Park Narodowy Sanganeb i Morski Park Narodowy Dungonab Bay - Mukawwar Island. Sudan

Sanganeb to atol koralowy na Morzu Czerwonym, ok. 30 km na północny wschód od miasta Port Sudan. Od 1990 roku jest objęty jest ochroną w ramach Morskiego Parku Narodowego Sanganeb Atoll ze względu na unikalny ekosystem rafy koralowej na stromych, podmorskich zboczach. Występuje tu wiele endemicznych i zagrożonych gatunków roślin i zwierząt (w okolicznych wodach obserwowano na przykład populacje krytycznie zagrożonego żółwia szylkretowego).

                                                   fuente:  Home | LearnSudan.com


                                                                fuente: Twitter



                                               fuente: www.vanasdive.com



                                           fuente:  Abdo Fernando Esper Jorge


Mukawwar to wyspa morska na południe od zatoki Chalidż Dunkunab, o powierzchni 20 km². Długa na 12 km i szeroka na maksymalnie 3,3 km wyspa leży w oddaleniu około 7 km od wybrzeża stałego lądu i należy do Prowincji Morza Czerwonego. Wyspa zbudowana jest z piaskowca, w większości pozbawiona roślinności. Wraz z obszarem zatoki Chalidż Dunkunab wyspa objęta jest ochroną w ramach Morskiego Parku Narodowego Dungonab Bay/Mukawwar Island. Występuje tu wyjątkowo liczna populacja diugoni.

                                               Diugoń

                                                       foto: Atlas of Wonders


Dziedzictwo niematerialne w Grecji

Umiejętności związane z uprawą mastyksu na wyspie Chios
Mastyks jest żywicą aromatyczną z drzewa mastyksowego (pistacia lenticus), od dawna cenioną z powodu wielorakich właściwości. Na wyspie Chios pozyskiwanie mastyksu jest zajęciem rodzinnym, a związane z tym prace rozkładają się na cały rok. W poszczególnych etapach uprawy i zbioru mastyksu biorą udział mężczyźni i kobiety niezależnie od wieku. Zimą mężczyźni nawożą ziemię i przycinają gałęzie. Porządkowaniem, czyszczeniem i wyrównywaniem terenu wokół pnia drzewa zajmują się od połowy czerwca kobiety. Nacinanie kory na pniu i głównych gałęziach zaczyna się w lipcu. Największe żywiczne „łzy” są na początku zbierane i czyszczone przez kobiety, a następnie składowane w drewnianych skrzynkach w chłodnym miejscu. Starsze osoby uczą młodszych sposobu nacinania kory i zbierania mastyksu.

                                                               fuente: urandia


Sztuka rzeźbienia w marmurze na Tinos
Rzemieślnicy zajmujący się marmurem posiadają odpowiednią wiedzę na temat jego składu, struktury oraz odmian. W warsztatach wytwarzane są rzeźby i płaskorzeźby, charakteryzujące się tradycyjnymi wzorami roślinnymi, zoomorficznymi, często pojawia się również motyw statku. Umieszczane są one na budynkach mieszkalnych, znakach drogowych, kościołach i cmentarzach, co zapewnić ma przebłaganie i odwrócić złe siły, natomiast te wyryte na marmurowych naczyniach codziennego użytku mają zapewnić płodność i dobrobyt. Rzemieślnicy czasem tworzą większe zespoły do realizacji dużych projektów. Wiedza dotycząca tego rzemiosła przekazywana jest poprzez relacje mistrz – jeden lub dwóch uczniów, zazwyczaj członków rodziny. Praktykanci zaczynają naukę od zadań, takich jak przygotowanie narzędzi i czyszczenie warsztatu, następnie uczą się rysować i rzeźbić. Obecnie prawie jedną czwartą wśród osób zajmujących się tą sztuką rzeźbiarską stanowią kobiety, co jest znaczącą zmianą w tradycji, która do niedawna była wyłącznie domeną męską. 

                                                  fuente: www.tovima.gr


Momoeria – obchody noworoczne w ośmiu wioskach regionu Kozani w Macedonii Zachodniej
numerosos actores, bailarines y músicos representan desde el 25 de diciembre hasta el 5 de enero espectáculos callejeros y visitan las casas de los vecinos, deseándose mutuamente un próspero Año Nuevo. Representantes de los sacerdotes de Momo, dios de la risa y la sátira, o de los generales de Alejandro Magno, los bailarines de la comparsa llamada la “Momoeria” impetran de las fuerzas de la naturaleza que no pongan en peligro los medios de subsistencia de los aldeanos. Entretanto, en torno a los bailarines y al son de la música de fondo, algunos actores representan una obra satírica muy conocida. Transmitida de modo informal por las generaciones de más edad a las más jóvenes, esta fiesta forma parte integrante de la identidad cultural de las comunidades y contribuye a la integración social. - See more at: http://nuevamuseologia.net/la-unesco-declara-16-nuevos-patrimonios-culturales-inmateriales-de-la-humanidad/#sthash.S2qlN7iq.dpuf

                                              fuente: epontos.blogspot.com
En varios pueblos de la región de Kozani, situada al noroeste de Grecia, numerosos actores, bailarines y músicos representan desde el 25 de diciembre hasta el 5 de enero espectáculos callejeros y visitan las casas de los vecinos, deseándose mutuamente un próspero Año Nuevo. Representantes de los sacerdotes de Momo, dios de la risa y la sátira, o de los generales de Alejandro Magno, los bailarines de la comparsa llamada la “Momoeria” impetran de las fuerzas de la naturaleza que no pongan en peligro los medios de subsistencia de los aldeanos. Entretanto, en torno a los bailarines y al son de la música de fondo, algunos actores representan una obra satírica muy conocida. Transmitida de modo informal por las generaciones de más edad a las más jóvenes, esta fiesta forma parte integrante de la identidad cultural de las comunidades y contribuye a la integración social. - See more at: http://nuevamuseologia.net/la-unesco-declara-16-nuevos-patrimonios-culturales-inmateriales-de-la-humanidad/#sthash.S2qlN7iq.dpuf

26 gru 2016

Fortyfikacje Vaubana. Francja 2008

Wpis obejmuje dwanaście grup warownych umiejscowionych wzdłuż zachodnich, północnych i wschodnich granic Francji. Zaprojektowane zostały przez Sebastiana Vauban (1633–1707), francuskiego inżyniera wojskowego króla Ludwika XIV.

Cytadela w Arras, Pas-de-Calais

                                                         fuente: Tour



                                       fuente: Arras France Tourism Guide


                            fuente: The Website Of Author Marilyn Z. Tomlins

                                          

Cytadela, mury obronne miasta oraz Fort Griffon w Besançon, Doubs
Cytadela została zbudowana w latach 1668 -1711
                                                     fuente: Erasmusu.com


                                          fuente: Stéphane Compoint


                                              fuente: El perro viajante


Fort  Griffon zaprojektowany przez włoskiego inżyniera  Jeana Griffoni w 1595 r. rozbudowany przez Vaubana.

                                                       fuente: Batiactu


Cytadela w Blaye, mury obronne miasta, Fort Paté oraz Fort Médoc, Blaye-Cussac-Fort-Médoc, Żyronda.

Cytadela w  Blaye została zbudowana w latach 1685 - 1689, przez architekta wojskowego François Ferry, zaprojektowana przez Vaubana.

                                                fuente: Saint Emilion



                                                   fuente: Saint Emilion

Fort Paté

                                                 fuente: Libération

Fort Médoc  

                                          fuente: www.bordeaux-tourism.co.uk


Mury obronne miasta, Redoute des Salettes, Fort des Trois-Têtes, Fort w Randouillet, most w Asfeld, Briançon, Hautes-Alpes

                                              fuente: Agence de voyage


Fort Salettes

                                                fuente: meteocity.com


Fort des Trois-Têtes

                                                 fuente: Starforts.com


Fort du Randouillet

                                                   fuente: Visa Trekking


Wieża Tour dorée w  Camaret-sur-Mer, Finistère

                                                     fuente: Panoramio


Ville neuve w Longwy, Meurthe-et-Moselle


Place forte w Mont-Dauphin, Hautes-Alpes

                                                     fuente: Pinterest


Cytadela oraz mury obronne miasta Mont-Louis, Pyrénées-Orientales

                                               fuente: Quina la fem?


Ville neuve/Breisach (Niemcy): brama do Renu, Neuf-Brisach, Haut-Rhin

                                                  fuente: Photorator


Mury obronne miasta oraz cytadela w Saint-Martin-de-Ré, Charente-Maritime

                                            fuente: El Huffington Post


Wieże obserwacyjne w Saint-Vaast-la-Hougue/Tatihou, Manche

                                           fuente: Wikimedia Commons


Mury obronne miasta, Fort Libéria oraz Cova Bastera w Villefranche-de-Conflent, Pyrénées-Orientales
                                                  fuente: www.fort-liberia.com