Lista światowego dziedzictwa, jest to spis obiektów objętych szczególną ochroną międzynarodowej organizacji UNESCO (Organizacja Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury), ze względu na ich unikatową wartość kulturową bądź przyrodniczą dla ludzkości.
Chcę Wam pokazać te wspaniałe miejsca i zapewnić, że te mniej znane również zachwycą Was swoją niezwykłością.

21 gru 2022

Idea i praktyki związane z kooperatywami. Niemcy 2016

Za kooperatywę uznaje się zrzeszenie ochotników, którzy działają w sferze socjalnej, kulturowej i gospodarczej w celu poprawienia warunków życia lokalnej społeczności, zmierzenia się ze wspólnymi wyzwaniami i promowania pozytywnych zmian. Opierając się na zasadzie subsydiarności, która stawia odpowiedzialność osobistą ponad działaniami państwowymi, kooperatywy dają możliwość tworzenia innowacyjnych rozwiązań. Powstają dzięki temu, że członkowie uznają podobne wartości i mają te same interesy. Wachlarz propozycji rozwiązywania problemów jest bardzo szeroki, od tworzenia nowych miejsc pracy, po dostosowywanie przestrzeni miejskiej do potrzeb starszych ludzi czy projekty dotyczące energii odnawialnej. Każdy może przystąpić do kooperatywy i nabyć w niej udziały, zapewniając sobie w przyszłości wpływ na podejmowane decyzje. System daje rolnikom, rzemieślnikom czy przedsiębiorcom możliwość zaciągania niskooprocentowanych pożyczek. Obecnie prawie jedna czwarta Niemców, w tym 90 procent piekarzy i 75 procent rzeźników, jest zrzeszonych w kooperatywach. Niektóre ze stowarzyszeń zostały założone specjalnie z myślą o zdobywaniu doświadczenia przez studentów.

                                                          fuente: Unesco
Autor: o Brak komentarzy:

Przestrzeń kulturowa Suiti. Łotwa 2009

Suiti są niewielką społecznością katolicką zamieszkującą w zachodniej, w przeważającej części protestanckiej (luterańskiej), części Łotwy. Przestrzeń kulturową Suiti wyróżniają cechy charakterystyczne, takie jak kobiecy śpiew z burdonem, obrzędy weselne, niezwykle barwne tradycyjne stroje, język suiti, lokalna kuchnia, tradycje religijne, obchody dorocznych świąt  i wyjątkowo duża liczba zachowanych pieśni, tańców i melodii ludowych. Wciąż są tu obecne tradycje wielopokoleniowych rodzin, w których przekaz zwyczajów i tradycyjnej wiedzy jest podstawą dziedzictwa kulturowego wspólnoty i rodziny. Dzięki połączeniu przedchrześcijańskich tradycji i obrzędowości katolickiej powstała unikalna lokalna kultura, w której, po czasach sowieckich, przywrócona została rola Kościoła. Dziś jedynie starzy ludzie zachowali w pamięci dziedzictwo Suiti, stąd pilna potrzeba upowszechnienia tej wiedzy i zaangażowania na rzecz utrwalenia tych elementów dziedzictwa, które zachowały się jedynie w piśmiennictwie, archiwach audiowizualnych i zbiorach muzealnych.
Autor: o Brak komentarzy:

Żywa kultura trzech systemów pisma gruzińskiego alfabetu. 2016

 W piśmiennictwie gruzińskim istnieją trzy używane do dziś alfabety: mrgvlovani, nuskhuri i mkhedruli. Pierwszym alfabetem był  alfabet mrgvlovani, pozostałe dwa z niego się wywodzą. Alfabety pełnią różne funkcje społeczne i kulturalne, stanowiąc istotny aspekt gruzińskiej różnorodności i tożsamości. Ich funkcjonowanie daje społeczności poczucie ciągłości. Alfabet nuskhuri i alfabet mkhedruli to alfabety używane i nauczane w sposób nieformalny przez autokefaliczny apostolski Kościół prawosławny w Gruzji. W tych alfabetach zapisywane są m.in. teksty liturgiczne, psalmy i hymny, a także napisy na ikonach. Tradycje stosowania tych alfabetów pielęgnują i przekazują rzemieślnicy posługujący się tradycyjnymi technikami którzy wytwarzają przedmioty liturgiczne (złotnicy, hafciarze, malarze ikon, rzeźbiarze), a także szkoły teologiczne i do pewnego stopnia instytucje usługowe, językoznawcy, specjaliści i historycy. System edukacyjny opiera się na stosowaniu alfabetu mkhedruli. Jest on wykorzystywany w  programie nauczania, a także w sposób nieformalny przekazywany w domu przez starsze pokolenie. Alfabetów  mrgvlovani i nuskhuri uczą gruzińskie szkoły na poziomie podstawowym.







Autor: o Brak komentarzy:

Momoeria – obchody noworoczne w ośmiu wioskach regionu Kozani w Macedonii Zachodniej. Grecja 2016

 W regionie Kazani w dniach 25 grudnia do 5 stycznia trwają obchody świąteczne, w czasie których tancerze, aktorzy i muzycy występują na ulicy i odwiedzają domy. Uwagę widzów przykuwa zwłaszcza 30 tancerzy przebranych za kapłanów boga Momosa (bóstwa śmiechu i satyry) lub dowódców armii Aleksandra Wielkiego. Taniec w tradycyjnych strojach wojowników noszących hełmy, krótkie tuniki i tradycyjne obuwie, wykonywany z drągami w ręku pod okiem przywódcy, ma chronić mieszkańców wioski przed siłami przyrody. Tancerzy otaczają aktorzy grający popularną sztukę satyryczną, w której występują postaci starca i diabła (lub ich lokalne odmiany). Publiczność przekomarza się z nimi, co tworzy atmosferę wesołości. Muzyka jest wykonywana na takich instrumentach jak dudy. Obchody noworoczne służą zapewnieniu pomyślności dla całej wspólnoty w nadchodzącym roku, zdrowia dla dzieci i udanych zbiorów. Na zakończenie wszyscy do samego rana śpiewają i tańczą przy ognisku na głównym placu. Tradycja jest przekazywana przez starsze pokolenie w sposób nieformalny. 



Autor: o Brak komentarzy:

Znakowanie we francuskiej tradycji ciesielskiej. 2009

Sztuka znakowania elementów drewnianej budowli stoi w opozycji do współczesnej standardyzacji i przyznaje twórczą rolę budowniczemu. Obejmuje używane we Francji od XIII wieku znaki graficzne, które pozwalają na projektowanie z największą precyzją rzeczywistych wymiarów budowli, sprawdzenie miejsc łączenia drewnianych elementów i określenie cech drewna użytego w poszczególnych częściach. Jest to odrębna dziedzina wiedzy, której nie można nabyć studiując architekturę. Dzięki tej wiedzy budowniczy może przewidzieć i sprawdzić przed wzniesieniem budowli, czy wszystkie elementy konstrukcji będą do siebie dobrze dopasowane. Cieśle, którzy są zrzeszeni w cechach mistrzowskich, mają świadomość symbolicznego znaczenia tej sztuki, której tajniki wciąż są pilnie strzeżone. Młodzi adepci tej sztuki zdobywają wiedzę w kilkudziesięciu ośrodkach szkoleniowych, cechach rzemieślniczych i przedsiębiorstwach.



Autor: o Brak komentarzy:

19 gru 2022

Tradycje ustne ludu Mapoyo i związane z nimi symboliczne miejsca na ziemiach przodków. Wenezuela

Tradycje ustne ludu Mapoyo, nawiązujące do symbolicznych miejsc na ziemiach przodków, obejmują zbiór opowieści składających się na zbiorową pamięć tego ludu. Są one w sposób nierozerwalny symbolicznie związane z całym szeregiem miejsc na ziemiach przodków, położonych nad rzeką Orinoko. Najstarsi członkowie plemienia opowiadają historie w trakcie codziennych zajęć. To właśnie tworzy symboliczną przestrzeń, która stała się punktem odniesienia dla żywej historii, łączącej lud Mapoyo z jego przeszłością i zamieszkiwanym terytorium. Tradycje wiążą się ze strukturą społeczną, wiedzą, kosmogonią i opowieściami. Uczyniły one z ludu Mapoyo prawowitych uczestników procesu rodzenia się Wenezueli jako republiki. Tradycje ustne i zawartą w nich symbolikę przekazują dziś głównie najstarsi członkowie społeczności. Jest jednak wiele czynników, utrudniających przejmowanie tych tradycji przez następne pokolenia: emigracja ludzi młodych w poszukiwaniu wykształcenia i lepszych warunków życia, rozwój przemysłu wydobywczego i formalna edukacja publiczna, która nie sprzyja używaniu języka mapoyo.

fuente. La tradición oral mapoyo, un patrimonio de la humanidad con sólo seis hablantes del idioma | MPV: opinión, ciudadanos, PRI, PAN, PRD (mipuntodevista.com.mx)


fuente: Tradición oral Mapoyo en la lista de patrimonio cultural intangible del mundo - Haiman El Troudi


fuente: La tradición oral mapoyo inscrita en el patrimonio inmaterial en peligro | Diario Digital Nuestro País (elpais.cr)

 

Autor: o Brak komentarzy:

Dzieło inżyniera Eladiego Dieste: kościół w Atlántidzie. Urugwaj 2021

Kościół z dzwonnicą i podziemnym baptysterium znajduje się w Estación Atlántida, w odległości 45 km od Montevideo. Inspiracją przy wyborze bryły kościoła była architektura wczesnochrześcijańska i średniowieczna architektura włoska. Modernistyczny zespół z 1960 r. jest przykładem nowatorskiego zastosowania odsłoniętej, zbrojonej cegły. Jednonawowy kościół na planie prostokąta z falującymi murami bocznymi, na których wspiera się również falujący dach składający się z serii łuków gaussowskich zbudowanych ze zbrojonych cegieł, został zaprojektowany przez Eladiego Dieste (1917 – 2000). Cylindryczna dzwonnica po lewej stronie fasady głównej jest ażurową konstrukcją z odsłoniętych cegieł. Pod dziedzińcem po lewej stronie znajduje się podziemne baptysterium, do którego prowadzi wejście w kształcie graniastosłupa. Baptysterium oświetla centralny oculus. Kościół stanowi wybitny przykład niezwykłych modernistycznych realizacji formalno-przestrzennych w architekturze Ameryki Łacińskiej w drugiej połowie XX w., w których dążenie do równości społecznej i oszczędne wykorzystanie materiałów przy jednoczesnej konieczności sprostania wymogom konstrukcyjnym, prowadziło do niezwykłych efektów estetycznych.

fuente: Iglesia Cristo Obrero de Atlántida fue declarada Patrimonio Mundial por la Unesco | Uruguay Presidencia (www.gub.uy)








                      fuente: Iglesia de Atlántida de Rafael Dieste, Uruguay | Uruguay, Atlántida, Iglesia (pinterest.es)
Autor: o Brak komentarzy:

15 gru 2022

Tradycja epicka Tuuli. Mongolia 2009

Tuuli to tradycja ustnego przekazu opowieści heroicznych (eposów), które liczyć mogą setki tysięcy wersów i łączyć w sobie modlitwy, mowy pochwalne, zaklęcia, wyrażenia idiomatyczne, przypowieści, mity i pieśni ludowe. Tuuli jest postrzegana jako żywa „encyklopedia” mongolskich tradycji ustnych i historii o mongolskich herosach. Epiccy śpiewacy muszą cechować się niezwykłą pamięcią i zdolnościami artystycznymi, obejmującymi śpiew, improwizację głosem, muzyczną kompozycję i grę aktorską. Epickie opowieści są prezentowane przy akompaniamencie morin khuur i lutni tovshuur podczas wielu uroczystości ogólnych i rodzinnych, takich jak wesela, postrzyżyny, zawody naadam, uroczystości lokalne czy religijne. Opowieści, narosłe przez stulecia, odzwierciedlają życie nomadów, społeczne zachowania, wierzenia i wyobrażenia. Tradycja ta przekazywana była w ramach rodziny lub klanu drogą ustnego przekazu i praktycznej nauki, najczęściej z ojca na syna. Dziś jednak liczba nauczycieli i adeptów tej sztuki maleje, a wraz z nią system tradycyjnego przekazu wiedzy historycznej i kulturowej.
Autor: o Brak komentarzy:

Ala-kiyiz i Shyrdak, sztuka wyrobu tradycyjnych kirgiskich dywanów z filcu. 2012

 Wyrób dywanów z filcu jest sztuką uprawianą przez Kirgizów od niepamiętnych czasów. Stanowi integralną część ich dziedzictwa kulturowego. Zgodnie z tradycją, istnieją dwa rodzaje dywanów: Ala-kiyiz i Shyrdak. Wiedza, techniki, różnorodność, znaczenie ornamentów i ceremoniały związane z wyrobem dywanów są ważnymi elementami kultury, stanowiąc źródło tożsamości i poczucia ciągłości ludu kirgiskiego. Wykonywanie dywanów z filcu jest nierozerwalnie związane z trybem życia nomadów. Dywany chronią przed chłodem i służą dekorowaniu wnętrz. Wyrób dywanów wymaga jedności w łonie danej społeczności i sprzyja przekazywaniu tradycyjnej wiedzy przez starsze kobiety, przebywające na górzystych obszarach wiejskich, młodym dziewczętom z ich rodzin. Tradycji tej grozi jednak zaginięcie. Zajmuje się nią coraz mniej osób, większość z nich ma ponad 40 lat. Brak wsparcia ze strony rządu, brak zainteresowania ze strony młodego pokolenia, popularność tanich i niskiej jakości dywanów z włókien syntetycznych, a także trudności z zaopatrzeniem w surowce dodatkowo pogarszają sytuację. Z tego powodu, z kirgiskich wnętrz niemal zupełnie zaniknęły już zwyczaje związane z dywanami Al-kiyiz, a wyrób dywanów Shyrdak jest poważnie zagrożony.

          fuente: Kyrgyz handicrafts: Shyrdak and Ala-Kiyiz - Kyrgyzstan Tourism (kyrgyzstan-tourism.com)


Tło dywanów Ala kiyiz jest jednokolorowe: szare, brózowe lun czarne. Wzory są geometryczne, botaniczne i zwierzęce, symbolizują błogosławieństwo i szczęście dla nowożeńców, dzieci lub wnuków.

fuente: Ala kiyiz - felt rug. 100% sheep wool. Solid felted, seamless. Handmade in Kyrgyz Republic. | Ковер, Узоры, Текстильное искусство (pinterest.es)


                                                                   fuente. Ala kiyiz - ALTAI (pinterest.es)


Wzory dywanów shyrdak mają znaczenie magiczne, m.inn ochronę przed złem. Używa się żywych kolorów i kontrastów: czerwony i zielony, żółty i czarny, brązowy i biały.

                     fuente: Shyrdak Biškek 315 x 155 cm - Vlnobytí.com (vlnobyti.com)




                          fuente. Página no encontrada – DESCUBRE KIRGUISTÁN CON ECOTOUR
Autor: o Brak komentarzy:

13 gru 2022

Krajobraz łupkowy w północno-zachodniej Walii. Wielka Brytania 2021

Krajobraz łupkowy północno-zachodniej Walii stanowi ilustrację przeobrażeń, jakie przemysł wydobywczy łupka spowodował w tradycyjnym wiejskim środowisku w górach i dolinach masywu Snowdon. Terytorium rozciągające się od szczytów górskich po wybrzeże morskie stwarzało możliwości, a jednocześnie stawiało wyzwania, którym w dobie Rewolucji Przemysłowej (1780-1914)  musieli sprostać właściciele ziemscy i przedsiębiorcy rozwijający inwestycje przemysłowe na wielką skalę, doprowadzające do przekształcenia rolniczego krajobrazu w centrum przemysłowe produkcji łupków. Na wpis seryjny składa się sześć elementów, z których każdy obejmuje kamieniołomy i kopalnie, stanowiska archeologiczne związane z przemysłową obróbką łupków, historyczne osady mieszkalne i reliktowe, zabytkowe ogrody oraz  okazałe posiadłości wiejskie, porty, przystanie i nabrzeża, a także systemy połączeń kolejowych i drogowych.

Blaenau Ffestiniog powstało w XVIII wieku po odkryciu w tym rejonie złóż łupków, których wydobycie było podstawą lokalnej gospodarki. Miasto otoczone jest przez Park Narodowy Snowdonia. Znajduje się tu krańcowa stacja zabytkowej kolei wąskotorowej Ffestiniog Railway.



foto: Ben Abel





 

Bethesda leży na skraju Parku Narodowego Snowdonia. Można tu zwiedzić kopalnie Penrhyn i Dinorwig z  National Slate Museum.



fuente: https://www.mykp.co.uk/dinorwig-quarry-llanberis/


Autor: o Brak komentarzy:

12 gru 2022

Tradycyjny teatr lalkowy. Egipt

 Al-Aragoz to dawna, niegdyś ogromnie popularna forma teatru egipskiego, posługującego się pacynką. W czasie przedstawienia lalkarze ukryci są za niewielkim, przenośnym parawanem, podczas gdy widoczny asystent rozmawia z lalkami i z widownią. Nazwa teatru Al-Aragoz pochodzi od imienia głównej postaci – lalki, której charakterystyczny głos uzyskuje się za pomocą specjalnego modulatora dźwięku. Podczas całego przedstawienia wykonawcy na bieżąco wchodzą w interakcję z widownią, co ma charakter rozrywkowy, często z efektami komicznymi. Animatorzy muszą posiadać doskonałe umiejętności poruszania lalkami i utrzymywania ich w odpowiedniej pozycji, a także zdolności muzyczne i improwizatorskie. Przedstawienia poruszają różnorodne zagadnienia związane z życiem codziennym oraz stale powracający wątek walki z korupcją. Kiedyś była to forma sztuki uprawiana przez wędrownych artystów, którzy jeździli z miejsca na miejsce, dając przedstawienia przy okazji ludowych świąt i uroczystości. Jednakże z czasem, kiedy popularność tego rodzaju rozrywki zaczęła słabnąć, aktorzy i asystenci zaczęli osiedlać się na stałe w jednym miejscu, najczęściej w Kairze. Przetrwanie tej formy sztuki jest zagrożone także ze względu na zmieniające się uwarunkowania społeczne, polityczne i kulturalne, jak np. wprowadzone regulacje prawne, zabraniające zgromadzeń publicznych, rosnący radykalizm religijny, zaawansowany wiek aktorów i brak zainteresowania ze strony młodych.

fuente: The History Behind the Egyptian Aragouz | Egyptian Streets





Autor: o Brak komentarzy:

24 okresy słoneczne, znajomość czasu w Chinach i praktyki wypracowane podczas obserwacji rocznego ruchu słońca. 2016

 W starożytnych Chinach odmierzano czas, dzieląc cykl roczny według ruchu słońca na 24 części. Każdy z okresów solarnych ma swoją nazwę. System ten powstał nad Żółtą Rzeką w Chinach i opierał się na obserwacji zmian pór roku, zjawisk astronomicznych i innych zjawisk przyrodniczych występujących w tym regionie. Stosowanie kalendarza solarnego stopniowo rozprzestrzeniło się w całych Chinach. Rok, który wyznaczały cykliczne zmiany, rozpoczynał się Początkiem Wiosny i kończył Wielkim Zimnem. Wiedza o okresach solarnych była przekazywana z pokolenia na pokolenie i wykorzystywana w praktyce przy codziennych zajęciach. Kalendarz solarny ma szczególne znaczenie dla rolników przy planowaniu prac w polu. Po włączeniu go do kalendarza gregoriańskiego, kalendarz solarny jest szeroko stosowany i łączy wiele społeczności etnicznych w Chinach. Z okresami solarnymi ściśle są związane niektóre zwyczaje i święta chińskie, takie jak Święto Przymrozków obchodzone przez społeczność Zhuang czy święto nadejścia wiosny w Jiuhua. Do okresów solarnych nawiązuje się niekiedy  w dziecięcych rymowankach, w balladach i w przysłowiach. Te różne funkcje stanowią o zaliczeniu wiedzy i praktyk związanych z kalendarzem solarnym do dziedzictwa niematerialnego i umacniają jego wkład w kształtowanie się tożsamości kulturowej społeczności. 

Autor: o Brak komentarzy:

Taniec ludowy Biyelgee. Mongolia 2009

Taniec jest wykonywany przez tancerzy z różnych grup etnicznych, zamieszkujących prowincje Khovd i Uvs. Uważany jest za jeden z najstarszych tańców mongolskich, ściśle związanych z nomadycznym stylem życia. Ruchy tańca wynikają z ograniczonej przestrzeni, jaka była dostępna w ger, mongolskiej jurcie. Taniec jest zatem często odgrywany w pozycji na klęczkach lub siedzącej (ze skrzyżowanymi nogami). Każdy ruch i gest rąk, ramion i nóg wyraża jakiś aspekt tradycyjnego życia Mongołów oraz przynależność do danej grupy etnicznej. Tancerz ubrany jest w tradycyjny strój, bogato zdobiony haftem i aplikacjami, złotą i srebrna biżuterią. Kolory i wzory użyte w strojach określają etniczną przynależność tancerza. Taniec jest ważną częścią wielu uroczystości rodzinnych, takich jak śluby, narodziny, a także tradycyjnych zawodów naadam, odwiedzin bliskich czy sąsiadów. Był wyrazem nie tylko bliskich więzi w ramach rodziny, ale także pokojowego współistnienia i zrozumienia między przedstawicielami różnych grup etnicznych. Tradycyjnie, taniec był przekazywany młodym przez starszych członków rodziny lub sąsiadów, dziś jednak jego istnienie jest zagrożone z powodu szybkich zmian społecznych i wymierania mistrzów tego tańca.









Autor: o Brak komentarzy:

Krajobraz kulturowy Hawraman/Uramanat. Iran 2021

Górski krajobraz Hawraman/Uramanat jest związany z tradycyjną kulturą społeczności hawrami, rolniczo-pasterskiego ludu kurdyjskiego zamieszkującego te tereny od  III wieku p.n.e. Dobro światowego dziedzictwa, leżące w samym sercu gór Zagros, na terenie prowincji Kurdystan i prowincji Kernanshah wzdłuż zachodniej granicy Iranu, składa się z dwóch części: doliny środkowej i wschodniej (Zhaverud i Takht w prowincji Kurdystan) i doliny zachodniej (Lahun, w prowincji Kernanshah). Model osiedli ludzkich w tych dwóch dolinach ukształtował się na przestrzeni tysiącleci pod wpływem surowych warunków górskich. Domostwa spiętrzone na stromych stokach i tarasowe ogrody z murkami z suchego kamienia oraz sezonowe pędzenie zwierząt pnącymi się pionowo w górę szlakami to cechy wyróżniające miejscowy tryb życia i kulturę ludności hawrami, wybierającej na miejsce pobytu, zależnie od pory roku, doliny lub wyżyny górskie. Dowodem jej nieprzerwanej obecności w tym krajobrazie górskim, w którym występuje wyjątkowa różnorodność biologiczna, z wieloma endemicznymi gatunkami flory i fauny, są kamienne narzędzia, groty i skalne schronienia, tumulusy, pozostałości stałych i tymczasowych osad, a także warsztaty, cmentarzyska, drogi, wioski, zamki itd. Wpis obejmuje dwanaście wiosek. 





fuente: Pinterest




 

Autor: o Brak komentarzy:

XIV-wieczne cykle fresków w Padwie. Włochy 2021

Wpis obejmuje osiem zespołów budowli sakralnych i świeckich w Padwie, położonych w obrębie historycznych murów obronnych, w których znajdują się wybrane cykle fresków, powstałych w latach 1302–1397. Malowidła ścienne cechuje jedność stylu i treści, mimo tego, że zostały wykonane przez różnych artystów, na zamówienie różnych zleceniodawców, w budowlach o różnych funkcjach. Należy do nich cykl fresków Giotta w kaplicy Scrovegnich, uważanych za przełomowe dla rozwoju malarstwa ściennego, a także serie malowideł innych twórców, takich jak: Guariento di Arpo, Giusto de Menabuoi, Altichiero da Zevio, Jacopo Avanzi i Jacopo da Verona. 

Kaplica Scrovegnich, kaplica Arena 

Freski namalował Giotto w latach 1303-1306. Ściany boczne nawy zawierają 36 scen z dziejami Joachima i Anny, życiem Maryi oraz historią Jezusa aż do zmartwychwstania. Sceny te ułożone są w trzech pasach na każdej ze ścian; na ścianie prawej od wejścia, u góry, znalazł się cykl z Joachimem i Anną, a poniżej w dwóch pasach sceny z życia Chrystusa. Na lewej ścianie u góry – sceny z życia Maryi, poniżej, także w dwóch pasach, sceny z Jezusem. Na arkadzie Giotto namalował Pakt Judasza i Nawiedzenie, powyżej konstrukcje ze Zwiastowaniem, a na ścianie tarczowej, wieńczącej arkadę, scenę powierzenia Gabrielowi misji zwiastowania. Nad wejściem umieszczono scenę sądu ostatecznego.


fuente: La capilla Scrovegni, la perla de Giotto en Padua (nationalgeographic.com.es)
 



fuente: Pinterest



fuente. Más clases de arte: Frescos de la Capilla Scrovegni o de la Arena de Padua, de Giotto (masarteaun.blogspot.com)


Freski w kościele chiesa degli Eremitani 

Namalowane przez  Guariento di Arpo w latach 1361-1365.

 
                        fuente: (pinterest.es)


Freski w Palacu Carresi de Guariento di Arpo, Loggia dei Carraresi

 Guariento di Arpo namalował sceny ze Starego Testamentu w sali delle Adunanze w latach 1349 - 1354.

fuente. Padova Patrimonio Mondiale dell'Umanità UNESCO - Hotel Mioni Royal San a Montegrotto - SG Group Hotel (sghotel-group.com)


Freski w Palazzo della Ragione namalowane w latach 1425 a 1440

                    fuente. Photo essay: marvelous Padua frescoes (Giotto and many more) (italytraveltreasures.com)


fuente: Primer plano de los frescos del Gran Salón del Palazzo della Ragione - Padua, Véneto, Italia - rossiwrites.com - Rossi Writes


Freski w Baptysterium 

Baptysterium przylega do katedry, która została wzniesiona w celu celebrowania w niej sakramentu chrztu. Baptysterium poświęcone jest św. Janowi Chrzcicielowi, a jego początki sięgają XI–XII w. Freski zostały namalowane w latach 1376–1378 przez Giusto de' Menabuoi. Wykonanie prac zleciła mu Fina Buzzaccarini. Odczytywanie treści fresków należy zacząć od góry, a mianowicie od wizji Raju, gdzie Chrystus otoczony jest przez aniołów i świętych, wśród których główne miejsce zajmuje Matka Boża. 

fuente: Padua Baptistry frescoed by Giusto de' Menabuoi, 1376. Large HD. Photo from turismopadova.it | Renaissance paintings, Eiffel tower, Art (pinterest.es)


fuente: Dome of Padua Baptistry frescoed by Giusto de' Menabuoi, 1376. Large HQ | Web gallery of art, Padua, Ancient art (pinterest.es)


fuente: Los Frescos En El Baptisterio Del Duomo O De La Catedral De Santa Maria Assunta De Giusto De Menabuoi 1375-1376 Padua Fotografía editorial - Imagen de catolicismo, detalle: 79854677 (dreamstime.com)


fuente: 1376-78,Giusto de'Menabuoi (-1391)The Adoration of the Magi. Baptistery of the Cathedral of Padua | Arte su tela, Arte, Dipinti murali (pinterest.es)



Freski w kaplicy San Giacomo w bazylice św. Antoniego, obra de Altichiero da Zevio y Jacopo Avanzi

Bazylika została zbudownana w latach 1238 - 1310, jest jednym z największych kościołów na świecie.  Kaplica św. Giacomo leży w prawej nawie. Największym freskiem jest Crocifisso (rok 1360)  autorstwa Altichiero da Zevio. Pozostałe dwie ściany przedstawiają sceny z życia św. Giacomo, namalowane przez Jacopo da Varazze i Jacopo Avanzi.

fuente. 14th century Frescoes by artist Altichiero da Zevio, view of the cappella di san giacomo in the Basi… | Renaissance architecture, Ancient architecture, Architecture (pinterest.es)


                                                     fuente: WebMuseum: Altichiero (ibiblio.org)


Freski w kaplicy bł. Lukasza  Belludi  w bazylice św. Antoniego

Kaplica jest udekorowana 68 freskami namalowanymi przez Giusto de' Menabuoi i jego pracowników ok. 1382 roku.



Freski Altichiero da Zevio w Oratorio di San Giorgio



foto: groenling


Freski Jacopo da Verona w Oratorio di San Michele








Autor: o Brak komentarzy:
Subskrybuj: Posty (Atom)