Xòe jest formą tańca wietnamskiego, w którym ruchy symbolizują aktywność człowieka w obrzędowości, kulturze, życiu i pracy. Taniec wykonywany jest w czasie odprawiania obrzędów, wesel, wiejskich świąt i wydarzeń wspólnotowych. Wyróżnia się jego trzy główne rodzaje: taniec obrzędowy, taniec w kole i taniec widowiskowy. Poszczególne tańce obrzędowe i widowiskowe mają własne nazwy pochodzące od rekwizytów, którymi posługują się tancerze podczas niektórych przedstawień, takich jak szal, stożkowaty kapelusz, wachlarz, bambusowy kij, laska czy kwiat. Największą popularnością cieszy się taniec w kole, podczas którego tancerze ustawiają się w kręgu i tańczą w poczuciu harmonii/tańczą w sposób harmonijny. Do podstawowych ruchów należy unoszenie rąk i otwieranie dłoni, a następnie opuszczanie ich i ściskanie rąk osoby znajdującej się najbliżej. Tancerze poruszają się rytmicznym krokiem, lekko wypinając klatkę piersiową do przodu i odchylając się do tyłu. Mimo że ruchy są tak proste, ich wymowa symbolizuje życzenia zdrowia i życia w harmonii dla całej społeczności. Taniec odbywa się przy akompaniamencie gry na różnych instrumentach, takich jak lutnie z tykwy, harmonijki ustne, bębny, gongi, cymbały i trzcinowe flety. Muzyka instrumentalna miesza się ze śpiewem i pobrzękiwaniem srebrnych ozdób, które kobiety noszą przy talii.
Chcę Wam pokazać te wspaniałe miejsca i zapewnić, że te mniej znane również zachwycą Was swoją niezwykłością.
26 paź 2024
Xòe – sztuka taneczna Tajów w Wietnamie 2021
19 paź 2024
Stanowisko archeologiczne Jodensavanne. Surinam 2023
Jodensavanne to dawna żydowska osada położona w dystrykcie Para. Przez długi czas była głównym miejscem migracji wyznawców judaizmu. Została założona w XVII wieku przez Żydów uciekających z Brazylii przed prześladowaniami. Znajdowała się, około 50 km na południe od stolicy Surinamu – Paramaribo, nad rzeką Surinam. Mieszkańcy założyli tam plantację trzciny cukrowej. Około 1700 roku, w szczytowym momencie, w osadzie mieszkało około 600 Żydów oraz 9000 niewolników pracujących przy plantacjach trzciny. Kolonia była regularnie atakowana przez rdzenną ludność. W XIX wieku mieszkańcy Jodensavanne przenieśli się do Paramaribo.
Ruiny synagogi z 1685 r.
Cmentarz Cassipora jest jednym z dwóch miejsc spoczynku mieszkańców Jodensavanne. Znajduje się na nim około 450 grobów. Najstarszy z nich pochodzi z 1667 roku. Większość nagrobków jest zrobiona z marmuru importowanego z Europy.
Międzynarodowy festiwal rybactwa w Argungu. Nigeria 2016
Co roku, w północno-zachodniej Nigerii, w pobliżu rzeki Matan Fada, odbywa się międzynarodowe święto kultury i połowu ryb Argungu, w którym biorą udział okoliczne społeczności. Trwające cztery dni obchody odbywają się między lutym a marcem. W tym czasie ma miejsce kabanci, seria zawodów w konkurencjach związanych z wodą, m.in. łowienie ryb rękoma, wyścigi w canoe, łapanie dzikich kaczek oraz inne tradycyjne sporty, takie jak boks i zapasy. Mężczyźni i chłopcy biorący udział w zawodach są dopingowani przez tańce i śpiew kobiet. Międzynarodowe święto Argungu istniało zanim Nigeria stała się niepodległym państwem. Uważa się, że przyczynia się ono do umacniania tożsamości kulturowej uczestników oraz utrzymania pokoju przez wspólne świętowanie ludu Argungu z sąsiadami, plemieniem Sokoto. Wiedza na temat jakości wody w rzece i obfitości ryb jest przekazywana pozostałym przez dwa rody pod zwierzchnictwem Sarkina Ruwa, odpowiedzialnego za utrzymanie warunków sanitarnych cieku wodnego oraz przywódcy rybaków Argungu - Homa. Ma to kluczowy wpływ na ciągłość tradycji.
17 paź 2024
Tradycja dywanów kwietnych na procesje Bożego Ciała. Polska 2021
Tradycja układania dywanów kwietnych związana jest z obchodami święta Bożego Ciała w Polsce, w czasie których co roku po uroczystej mszy z kościoła wyrusza procesja. W niektórych miejscowościach mieszkańcy układają na trasie procesji, zwłaszcza na odcinku drogi przed swoim domem, barwne, symboliczne dywany z kwiatów. Kwietne dywany, pokrywające drogę biegnącą z kościoła przez wieś, niekiedy osiągają dwa kilometry długości. Do usypania dywanu służą kwiaty zebrane na pobliskich polach lub wyhodowane w przydomowych ogródkach, a także niekiedy ziemia, piasek, kora, świeżo ścięta trawa i liście tataraku. Mieszkańcy całymi rodzinami zbierają kwiaty przez kilka dni przed świętem, a ich układanie we wzory rozpoczynają o świcie w dniu Bożego Ciała. Efektem kilkugodzinnych przygotowań jest efemeryczne wspólne dzieło sztuki, będące wyrazem uczuć religijnych, pomysłowości i umiłowania przyrody. Tradycja jednoczy całą społeczność i kształtuje lokalną tożsamość.
15 paź 2024
Starożytne miasto Si Thep i powiązane pomniki Dwarawati. Tajlandia 2023
Wpis reprezentuje architekturę, tradycje artystyczne i różnorodność religijną królestwa Dvaravati w środkowej Tajlandii, w okresie od VI do X wieku i zaświadczają o wpływach indyjskich. Przyswojenie tradycji indyjskich zaowocowało tu powstaniem odrębnej tradycji artystycznej, określanej mianem „szkoły artystycznej Si Thep”, która następnie wywarła duży wpływ na inne cywilizacje w południowo-wschodniej Azji.
Wpis obejmuje trzy elementy:
Otoczony fosą charakterystycznego miasta bliźniaczego, obejmujący miasto wewnętrzne i miasto zewnętrzne.
Monumentalna ceglana budowla na wzgórzu Kho Klang Nok (VII-VIII w. ) jest jedną z największych budowli Dvaravati.
Tańce i środki wyrazu związane ze świętem Bożego Ciała. Panama 2021
Co roku z okazji Bożego Ciała w Panamie odbywają się uroczystości religijne związane z oddawaniem czci symbolicznemu ciału i krwi Chrystusa. Wydarzenie łączy obchody katolickiego święta z ludowymi formami świętowania. Odbywają się widowiska teatralne, występy muzyczne, komediowe tańce. Noszone są barwne stroje i maski. W dzień poprzedzający Boże Ciało odgrywana jest symboliczna walka dobra ze złem o ludzką duszę w formie widowiska teatralno–muzycznego. Dobro reprezentuje Archanioł Michał, a zło – Diabeł z zastępem demonów. Następnie ludzie tańczą w czasie procesji, na czele której idzie ksiądz niosący monstrancję z hostią. W niektórych miejscowościach tańczy się na dywanach usypanych z kwiatów. Po zakończeniu procesji odbywają się swobodne tańce i ludzie gromadzą się na ulicach i w domach, by wspólnie spędzić czas na jedzeniu i piciu.
Tais, tkanina tradycyjna. Timor Wschodni 2021
Tradycyjna, ręcznie wyrabiana tkanina tais wykorzystywana jest nie tylko do celów dekoracyjnych, ale także do wykonywania charakterystycznych tradycyjnych strojów męskich i damskich. Tkanina używana jest przy świętowaniu narodzin dziecka oraz w czasie tradycyjnych ceremonii i festiwali. Zróżnicowanie kolorystyki i wzorów wskazuje na tożsamość kulturową i przynależność do klasy społecznej. Tais jest także cennym wyrobem dawanym w posagu lub ofiarowywanym w prezencie dla umocnienia rodzinnych więzów. Bawełniana tkanina barwiona jest naturalnymi roślinnymi barwnikami i ręcznie tkana za pomocą prostych narzędzi. Proces jej powstawania, obejmujący przygotowanie i barwienie bawełny oraz samo tkanie materiału, jest jednak bardzo długi. Chociaż mężczyźni mają swój udział w tym procesie, zbierając rośliny do barwienia bawełny i wykonując sprzęt tkacki, podstawową rolę pełnią kobiety. Do nich należy również przekazywanie wiedzy i umiejętności następnemu pokoleniu.
11 paź 2024
Almezmar, granie i tańce z pałkami. Arabia Saudyjska 2016
Almezmar to tradycyjne widowisko prezentowane zespołowo przez członków społeczności zamieszkującej w regionie Hidżaz w Arabii Saudyjskiej z okazji świąt rodzinnych i narodowych, religijnych i państwowych. W widowisku może uczestniczyć od 15 do 100 osób ubranych w długie białe stroje. Ustawiają się oni w dwóch rzędach twarzami do siebie. Na dźwięk bębnów liderzy obu rzędów zaczynają klaskać i głośno intonują pieśni mówiące o męstwie, hojności czy miłości. Tancerze z pierwszego rzędu śpiewają pieśń, klaszcząc, drugi rząd podejmuje pieśń w śpiewie antyfonicznym. Obaj liderzy, obracając kijkami, szybkimi i pełnymi wdzięku ruchami kierują się do środka okręgu, a za nimi postępują kolejno pozostali tancerze. Pośrodku niekiedy płonie ognisko. Kobiety szyją stroje, a czasami tańczą i śpiewają na prywatnych uroczystościach. Miejscowi rzemieślnicy zajmują się wyrobem bębnów i kijków.
Park Narodowy Bale. Etiopia 2023
Bale (znane również jako Góry Urgoma) leży w regionie Oromia, w południowo–wschodniej Etiopii, na południe od rzeki Auasz. Jest częścią Wyżyny Abisyńskiej i obejmuje takie szczyty jak Tulu Demtu Terara (4377 m n.p.m.) i Batu (4307 m n.p.m.). Obszar gór Bale o powierzchni 2200 km² jest chroniony jako Park Narodowy Bale. Masyw jest domem dla najdłuższego systemu jaskiń w Etiopii – Jaskini Sof Omar. Park Narodowy Bale (Balie) został założony w 1969 roku.
Ornek, wzornictwo Tatarów krymskich i związana z nim wiedza. Ukraina 2021
Ornek to ukraińska symbolika wykorzystywana obecnie w hafciarstwie, tkactwie, garncarstwie, jubilerstwie, snycerstwie, malarstwie na szkle i malarstwie ściennym. Symbole służą tworzeniu narracji. Tatarzy krymscy dobrze znają wymowę symboli i często zamawiają u rękodzielników wyroby z wzorami mającymi określone znaczenie. Ornamenty geometryczne są stosowane przede wszystkim w tkactwie, a motywy roślinne w pozostałych rodzajach rzemiosła oraz w sztuce, także w dziedzinach, którymi tradycyjnie Tatarzy krymscy się nie zajmowali, takich jak malarstwo na szkle, malarstwo ścienne i malarstwo na płótnie. Do powszechnie stosowanych motywów należą rośliny i drzewa, symbolizujące kobiety i mężczyzn w różnym wieku. Ogółem istnieje około 35 symboli, z których każdy ma unikalne znaczenie i określone konotacje. Na przykład róża oznacza kobietę zamężną, topola lub cyprys – dorosłego mężczyznę, tulipan – młodzieńca, migdał – kobietę niezamężną lub dziewczynę. Goździk symbolizuje starszą osobę, mądrość i doświadczenie życiowe. Symbolice roślinnej zawsze towarzyszy unikalna paleta barw i łączenie motywów: tulipan wewnątrz róży oznacza miłość lub związek mężczyzny i kobiety. Wiele symboli pełni funkcje talizmanów. Wiedza i umiejętności związane z tym elementem dziedzictwa są przekazywane przez biegłych w swym kunszcie rękodzielników, w rodzinie lub społeczności, w okolicznościach nieformalnych, takich jak nauka sztuki haftu, a także w ramach formalnej edukacji, na przykład na uczelniach wyższych.
Hüsn-i Hat, tradycyjna kaligrafia w tureckiej sztuce islamu 2021
Hüsn-i Hat to wielowiekowa praktykazapisywania liter alfabetu arabskiego w możliwie jak najbardziej artystyczny, wyszukany sposób (Pochodzące z okresu osmańskiego pojęcie hüsn-i hat oznacza dosłownie „sztukę linii”), Tradycyjnie stosowane materiały i przybory to specjalny rodzaj papieru powlekanego substancjami organicznymi, pióro z trzciny, noże i specjalna płytka do ostrzenia pióra, kałamarz, atrament z sadzy oraz etui na pióro. Wielu kaligrafów (hattat) wykonuje własnoręcznie przybory piśmiennicze, a tradycję, wiedzę, umiejętności i wartości związane ze sztuką Hüsn-i Hat przekazują w toku nauki czeladniczej. Napisy mogą być wykonywane na papierze lub skórze, a niekiedy również na kamieniu, marmurze, szkle bądź drewnie. Istnieje wiele stylów Hüsn-i Hat. Kaligrafia początkowo była stosowana do przepisywania Koranu, hadisów – zapisów dotyczących czynów i wypowiedzi Mahometa, poezji, korespondencji urżędowej, w tym edyktów i nakazów oraz do napisów umieszczanych na obiektach sakralnych i publicznych. W islamie sztuka Hüsn-i Hat jest postrzegana nie tylko jako sposób zapisywania idei, ale również jako ich wizualne odzwierciedlenie. Do dzisiaj kaligrafia stosowana jest w dziełach religijnych i literackich oraz w napisach na meczetach, łaźniach tureckich i świątyniach.
10 paź 2024
Miejsca pochówku i pamięci I wojny światowej (Front Zachodni). Belgia, Francja 2023
Wraz z wybuchem I wojny światowej w 1914 roku, niemiecka armia jako pierwsza utworzyła front zachodni atakując neutralny Luksemburg oraz neutralną Belgię, następnie przejmując kontrolę nad ważnymi okręgami przemysłowymi w północnej Francji.
Wpis obejmuje miejsca zlokalizowane wzdłuż frontu zachodniego I wojny światowej, gdzie wojna toczyła się między siłami niemieckimi i alianckimi w latach 1914-1918. Znajdujące się między północną Belgią a wschodnią Francją miejsca różnią się skalą, od dużych nekropolii, na których spoczywają szczątki dziesiątek tysięcy żołnierzy różnych narodowości oraz mniejsze, prostsze cmentarze i indywidualne pomniki. Miejsca te obejmują różne cmentarze wojskowe, cmentarze na polach bitew i cmentarze szpitalne, często połączone z pomnikami. Na listę UNESCO wpisano łącznie 139 miejsc znajdujących się w belgijskich regionach Flandrii i Walonii oraz w północnej i północno-wschodniej Francji. Niektóre z najczęściej odwiedzanych miejsc to:
Chemin Des Dames (Francja). Na cmentarzu spoczywa 270 000 francuskich i 163 000 niemieckich ofiar.
Pomnik i ossuarium Hartmannswillerkopf (Francja)
Fort i ossuarium w Verdun-Douaumont. Fort Douaumont to twierdza wojskowa położona na obrzeżach miasta Verdun we Francji. Zajmuje łączną powierzchnię 30 000 metrów kwadratowych i znajduje się na wzgórzu 395 metrów nad poziomem morza, w strategicznym punkcie z widokiem na duży obszar ziemi. Został zbudowany w latach 1884-1886.
Pomnik Vimy (Francja) został zbudowany jako pomnik narodowy w hołdzie 66 000 Kanadyjczyków poległych w wojnie, w tym 11 285 spoczywa w grobie nieznanego żołnierza.
Cmentarz Maison Blanche (Francja), największy ze wszystkich niemieckich cmentarzy.
Cmentarz i kaplica Notre-Dame-de-Lorette (Francja), cmentarz z największą liczbą francuskich ofiar.
Pomnik Villers-Bretonneux (Francja) został zbudowany jako pomnik narodowy w hołdzie 10 773 Australijczykom poległym podczas wojny.