Mwinoghe – radosny taniec. Malawi

W dialekcie Czisukła słowo „mwinoghe” znaczy dosłownie „cieszmy się”, tak więc taniec ten wykonywany jest dla wyrażenia radości i szczęścia. Wywodzący się z tańca rytualnego Indingala z sąsiadującego regionu Karonga, mwinoghe jest stosunkowo nowym tańcem. Wykonujący go ustawiają się w dwa rzędy: w jednym kobiety, w drugim mężczyźni, i tańczą, wyginając ciało oraz wykonując skomplikowane ruchy stopami. Nie towarzyszy temu żaden śpiew, a jedynie dźwięk bębnów, gwizdka oraz polecenia wydawane przez liderów grup. Mwinoghe tańczony jest dla rozrywki podczas spotkań towarzyskich, w tym także świąt narodowych. Ludzie z różnych środowisk przychodzą oglądać taniec, który w ten sposób pełni rolę jednoczącą różne grupy społeczne. Przy uroczystych okazjach wykonywane są także inne tradycyjne tańce, co stwarza możliwość wspólnego świętowania ludzi o różnych tradycjach kulturowych. Związane z mwinoghe wiedza i umiejętności przekazywane są głównie drogą obserwacji i uczestnictwa młodych ludzi w występach, ale edukacja w tej dziedzinie jest też częścią programu szkolnego na wszystkich poziomach nauczania. Wykonanie mwinoghe stanowi istotną część dorocznych obchodów święta niepodległości, a poszczególne społeczności mają także własne grupy taneczne, które wykonują ten taniec na organizowanych co roku festiwalach, jak również przy innych okazjach.

Koło, tradycyjny taniec ludowy. Serbia

Koło jest ludowym tańcem tradycyjnym, wykonywanym grupowo. Tancerze tworzą okrąg, trzymając się za ręce i kierując ramiona ku dołowi. Taniec jest wykonywany w rytmie muzyki z okazji zgromadzeń prywatnych i publicznych, w których uczestniczą wszyscy członkowie społeczności lokalnej. Stowarzyszenia kulturalne i artystyczne, zespoły tańca tradycyjnego są również ważnymi depozytariuszami i praktykami tego elementu dziedzictwa. Organizacja przedstawień koła z okazji obchodów najważniejszych wydarzeń w ludzkim życiu i w życiu wspólnot świadczy o znaczeniu elementu i jego żywotności pod każdym względem. Depozytariusze i społeczności lokalne zapewniają widoczność temu przejawowi dziedzictwa, organizując święta, konkursy i festiwale o zasięgu lokalnym, regionalnym i krajowym. Trwałość praktyki zapewniają również stowarzyszenia kulturalne i artystyczne. Najbardziej powszechną metodą przekazywania umiejętności jest bezpośrednie uczestnictwo. Najbardziej utalentowani tancerze pociągają za sobą innych, nakłaniając ich do nauki i doskonalenia techniki tańca. Wiedzę na temat tego tańca zdobywają w szkołach, w powszechnym systemie edukacyjnym, a także w szkołach muzycznych i tanecznych. 

Pagan. Birma 2019

Starożytne miasto i księstwo słynące z wielkiej liczby (2230) buddyjskich pagód (524), świątyń (911), klasztorów (415) i 380 innych obiektów.  W latach 1044-1287 miasto było stolicą Pierwszego Imperium Birmańskiego (Królestwa Paganu). Obecnie pozostałości miasta tworzą Strefę Archeologiczną Pagan, która obejmuje kilka miejscowości (m. in. Nyaug U, Wetkyi-in, Pugan Dyoyaung, New Bagan) na obszarze długości 13 km i szerokości 8 km.
Przez większą część pierwszego tysiąclecia naszej ery teren obecnego Paganu zamieszkiwała grupa etniczna Pyu posługująca się językiem należącym do grupy języków tybeto-birmańskich. Z okresu tego nie zachowały się żadne budowle, choć cegły, z których je wznoszono, a nawet fundamenty wykorzystywano później do budowy obiektów istniejących współcześnie. Przypuszcza się, że Pyu zostali zastąpieni przez napierających z północy Birmańczyków w IX. lub X. w. Pierwsze materialne dowody na istnienie niezależnej dynastii birmańskiej w Paganie pochodzą z okresu panowania Anawrahty w XI w. Począwszy od czasu panowania Anawrahty Pagan stał się ośrodkiem religijnym i naukowym: sprowadzeni z Indii i Cejlonu mnisi poza nauczaniem zajmowali się badaniami lingwistycznymi, filozofią, prawem i medycyną. Było to też miasto wielonarodowe - oprócz Birmańczyków zamieszkiwali je potomkowie Pyu i Monowie. Nie wyjaśniono dotąd, jaka była przyczyna upadku Paganu w XIV. wieku. Często za wydarzenie decydujące przyjmuje się serię najazdów mongolskich wojsk Kubilaj-chana w latach 80-ych XIII wieku. Na poparcie tego wyjaśnienia brak jednak dowodów historycznych oraz ze sfery historii sztuki.  W 2016 roku silne trzęsienie ziemi, o magnitudzie 6,8, uszkodziło w Paganie blisko 200 świątyń.

Muzyka Reggae na Jamajce

Styl we współczesnej muzyce rozrywkowej, powstały pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku w Kingston na Jamajce. Stanowi najbardziej charakterystyczny gatunek muzyki jamajskiej. Światowy rozgłos zyskało w latach siedemdziesiątych dzięki twórczości Boba Marleya, choć wbrew powszechnej opinii nie był on jedynym prekursorem gatunku. Ukształtowało się w wyniku stopniowej ewolucji muzyki ska, poprzez przejściowy styl rocksteady. Charakterystyczny dla reggae schemat rytmiczny, łączący wyrazistą linię basu i beat perkusyjny, określa się mianem riddimu. Reggae jest szczególnie popularne w środowisku ruchu Rastafari. Korzenie muzyki reggae sięgają drugiej połowy XIX wieku, kiedy stopniowo zaczęło się kształtować oryginalne brzmienie jamajskiej muzyki ludowej, określanej mianem mento. Wpływ na jej rozwój miały zarówno afrykańskie, jak i europejskie tradycje muzyczne. Jako że mento grano początkowo wyłącznie na terenach wiejskich, całe instrumentarium wykonane było własnoręcznie z dostępnych pod ręką materiałów. W latach 20. i 30. XX wieku na Jamajce pojawiły się pierwsze jazzowe big-bandy, wielu przyszłych pionierów muzyki jamajskiej rozpoczynało swoje kariery właśnie w tego typu formacjach. Jazz wywarł także wpływ na dalszy rozwój muzyki mento: bambusowe i drewniane instrumenty domowej roboty zostały stopniowo zastąpione przez profesjonalny sprzęt muzyczny. Tematyka tekstów reggae jest bardzo różnorodna i w dużej mierze zależy od wykonywanego podgatunku tej muzyki. Przykładowo, utwory early reggae poruszały zwykle kwestie podobne jak ska i rocksteady, czyli opowiadające o rozrywkowym stylu życia ówczesnych rudeboys. Z kolei piosenki w stylu lovers rock opowiadają, jak sama nazwa wskazuje, przede wszystkim o relacjach damsko-męskich. Na zupełnie przeciwnym biegunie znajdują się teksty „korzennego” roots reggae, przepełnione duchowym rastafariańskim przesłaniem lub po prostu traktujące o trudnych warunkach życia w slumsach i szeroko pojętej niesprawiedliwości społecznej; często poruszanym wątkiem jest także legalizacja marihuany. 

Obrzęd z tańcami i śpiewem küçdepdi. Turkmenistan

Obrzęd stanowi sztukę widowiskową z improwizowaną poezją, której przesłaniem jest składanie życzeń i wyrażanie pozytywnych uczuć. Śpiew jest improwizowany, a tańcom towarzyszą ruchy dłoni, gesty i kroki odpowiadające melodii. Stanowi integralną część uroczystości i obchodów narodowych. Depozytariuszami i praktykami są biegli w tej sztuce nauczyciele, przekazujący znajomość technik śpiewu i tańca. Sztuka ta stanowi pomost między pokoleniami i opiera się na wspólnych wartościach duchowych i kulturowych. Depozytariusze i praktycy biorą czynny udział w ochronie obrzędu, a członkowie społeczności zapewniają jego żywotność, odprawiając go w czasie uroczystości i  zgromadzeń, które sprzyjają spójności społecznej i wzajemnemu zrozumieniu. Członkowie społeczności uczestniczą również w tworzeniu materiałów edukacyjnych na temat praktyki. Regularnie organizowane są wyprawy służące zbieraniu informacji w terenie. Wiedza i umiejętności związane z tą praktyką są tradycyjnie przekazywane uczniom przez nauczycieli śpiewu i tańca, w przekazie ustnym i nieformalnym nauczaniu praktycznym. Nauczanie nieformalne znajduje wsparcie w edukacji formalnej, powadzonej przez wyspecjalizowane szkoły muzyczne i ośrodki kultury. 

Szopkarstwo krakowskie. Polska

Zwyczaj inscenizowania figuralnych przedstawień ukazujących wydarzenia związane z narodzeniem Chrystusa wywodzi się z kultu żłóbka betlejemskiego, który sięga wczesnego średniowiecza. Upowszechnienie się takich widowisk w całej Europie nastąpiło w XIII wieku, za sprawą świętego Franciszka, który w 1223 roku, wykorzystując naturalną scenerię i zwierzęta, ukazał w „żywych obrazach” historię narodzin Chrystusa. Przedstawienia te – zwane w Polsce jasełkami – organizowane były w kościołach i klasztorach. Na przełomie XVIII i XIX wieku upowszechniła się przenośna forma przedstawień, odgrywanych na scence będącej drewnianym budynkiem z szerokim wysuniętym do przodu proscenium. Sam budynek w swej architekturze nawiązywał do pałaców, ratuszy lub dworków. W II połowie XIX wieku wykształciły się cechy architektoniczne wyraźnie odróżniające szopki wykonywane w Krakowie od innych. Wpłynęły na to wzorce zabytkowych krakowskich budowli: głównie kościołów. Stylowa różnorodność krakowskich zabytków dostarczała twórcom bogatego źródła inspiracji. Wykształciła się szopka w formie smukłej budowli z dominującymi wieżami. Twórcą najbardziej dojrzałej architektonicznie formy był Michał Ezenekier – murarz i kaflarz z Krowodrzy. Stworzona przez niego szopka stanowi do dziś wzór i swoisty kanon. W zbiorach muzealnych zachowała się jedna szopka Ezenekiera, pochodząca z lat 80. XIX wieku. By nie dopuścić do zaniku szopkarskiej tradycji, w 1937 roku z inicjatywy Jerzego Dobrzyckiego – wielkiego miłośnika krakowskich tradycji i zwyczajów – zorganizowano u stóp pomnika Adama Mickiewicza konkurs na najpiękniejszą szopkę krakowską. Rok później odbyła się druga edycja konkursu. W okresie okupacji hitlerowskiej konkursów nie organizowano, dopiero w grudniu 1945 roku przy zburzonym przez Niemców pomniku po raz trzeci pojawili się szopkarze. Od 1946 roku organizacją konkursu zajmuje się Muzeum Historyczne Miasta Krakowa. 

Khaen – muzyka ludności laotańskiej. Laos

Instrument składa się z różnej długości łodyg bambusa, z których każda zaopatrzona jest w metalowy stroik. Dźwięk zależy od długości piszczałki, w którą dmie muzyk. Muzyka khaen jest popularna na terenie całej Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej ze względu na jej wyjątkowe bogactwo harmoniczne. Zazwyczaj grana jest z okazji wiejskich świąt, podczas których zwyczajowo mieszkańcy nie są tylko słuchaczami, ale biorą czynny udział w wykonywaniu pieśni i tańców. Młodzi ludzie są wprowadzani w arkana sztuki khaen przede wszystkim w rodzinie, ale także w działających w wielu miejscowościach stowarzyszeniach zrzeszających muzyków. W celu  zachowania tej praktyki, mimo zmian zachodzących w stylu życia, zwłaszcza pod wpływem urbanizacji, niektóre społeczności lokalne, stowarzyszenia i grupy podejmują różne inicjatywy związane z edukacją formalną i nieformalną. W 2005 r. powstało stowarzyszenie sztuki khaen. Jej promowaniu służą m.in. festiwale. 

Tradycyjny system sędziów wody w Corongo. Peru

Tradycyjny system kontrolowania i dystrybucji zasobów wodnych przez sędziów wody jest rozwiązaniem organizacyjnym przyjętym przez mieszkańców regionu Corongo na północy Peru. Funkcjonujący obecnie system, sięgający okresu preinkaskiego, nawiązuje do pamięci historycznej i ma na celu przede wszystkim zapewnienie trwałego zaopatrzenia w wodę i sprawiedliwego jej podziału. Jest związany z gospodarowaniem ziemią i z troską o zapewnienie kolejnym pokoleniom możliwości korzystania z ziemi i zasobów wodnych. System ma bezpośredni wpływ na prace rolnicze, a najwyższą władzę w nim sprawuje sędzia wody, który zarządza jej zasobami i organizuje główne święta. Ten przejaw dziedzictwa kulturowego stanowi w regionie Corongo filar tożsamości kulturowej i pamięci. Opiera się na fundamentalnych zasadach solidarności, sprawiedliwości i poszanowania przyrody. Znajomość funkcji, znaczenia i wartości systemu jest przekazywana młodemu pokoleniu w rodzinie i w życiu publicznym. Tańców emblematycznych dla miasta i nierozerwalnie związanych z tradycyjnym systemem młodzi uczą się w szkole, na wszystkich poziomach edukacji. Do przekazywanych wartości należy związek św. Piotra z wodą, a tym samym z pomyślnością i dobrobytem. Członkom wspólnoty od najmłodszych lat wpaja się kult patrona poprzez uczestnictwo w świętach religijnych i drogą przekazu ustnego. 

Raiho-szin – rytualne odwiedziny bóstw w maskach i kostiumach. Japonia

Rytuały Raiho-shin odbywają się co roku w różnych miejscach w Japonii, przede wszystkim w regionach Tōhoku, Hokuriku, Kiusiu i Okinawy. Przypadają na dzień nowego roku lub zmiany pory roku. Zwyczaj ten ma swój początek w ludowych wierzeniach, że bóstwa - Raiho-shin - przybywają ze świata zewnętrznego w odwiedziny do lokalnych społeczności, by zapoczątkować nowy rok lub nową porę roku, przynosząc ludziom szczęście i powodzenie. W trakcie rytuału, lokalni mieszkańcy przebrani za bóstwa, w dziwacznych kostiumach i przerażających maskach odwiedzają domy, karcąc mieszkańców za lenistwo i ucząc dzieci dobrych manier. Na koniec wizyty, gospodarz domu zaprasza bóstwa na specjalny poczęstunek, chociaż są regiony, w których całe wydarzenie odbywa się na ulicy. W niektórych społecznościach za bóstwa przebierają się zwyczajowo mężczyźni w określonym wieku, w innych – role te pełnią zawsze kobiety. Jako że rytuały wykształciły się w różnych regionach, w odmiennym kontekście społecznym i historycznym, przybierają one różne formy, odzwierciedlając w ten sposób zróżnicowanie regionalne tego kraju.

Archeologiczny zespół graniczny Hedeby i Danevirke. Niemcy 2018

Hedeby – historyczna średniowieczna osada, największe nordyckie miasto czasów wikingów i jednocześnie najstarsze (obok istniejącego Ribe) miasto duńskie - wspomniane w kronikach po raz pierwszy w roku 804. Położone było u nasady Półwyspu Jutlandzkiego, w miejscu dogodnej przewłoki między przesmykiem Schlei i rzeką Treene. W roku 808 władca duński Godfred przesiedlił nad rzekę Schlei kupców ze słowiańskiego emporium Rerik oraz zabezpieczył przesmyk i przewłokę systemem umocnień Dannevirke. W wyniku tej akcji rozwinął się w IX i XI wieku jeden z ważniejszych ośrodków wczesnomiejskich północnej Europy. W świetle wykopalisk już w drugiej połowie VIII w. na wyniesieniu nad odnogą Schlei, zwaną Haddebyer Noor, powstało osiedle zamieszkane przez przybyszów z Fryzji lub Saksonii. Około 800 r. założono nieco dalej na północ dalszą osadę. Hedeby było ważnym targiem i portem. Było to znane miejsce handlu niewolnikami, tędy przewożono futra, skóry i inne płody północnych lasów i mórz na rynki Europy Zachodniej, a sprowadzano zboże, wino, żarna, naczynia szklane, gliniane, kamienne, różnego typu biżuterię, broń. Do miasta docierała obca moneta. Znaleziska świadczą o kontaktach zarówno z Europą Zachodnią, jak krajami skandynawskimi i nadbałtyckimi, pośrednio zaś nawet ze światem muzułmańskim. Odkrycia archeologiczne ujawniły zarazem, że już w. IX w. Hedeby było znacznym ośrodkiem wytwórczości rzemieślniczej. Natrafiono na ślady pracowni kowalskich, rogowniczych; szklarskiej. Największym rozmachem wyróżniało się jednak złotnictwo, wyrób biżuterii ze srebra i brązu. 

                                                              fuente: http://www.messagetoeagle.com/

fuente: https://laerkelunden.dk/aktiviteter/hedeby/

fuente: https://www.ostseefjordschlei.de/regionen-und-staedte/wikingerstadt-schleswig/wikinger-museum-haithabu/

Danevirke składał się z długiego wału ziemnego wzmocnionego palisadą oraz kilku wałów pomocniczych zbudowanych w różnych okresach. Rozciągał się na długości około 30 km, od okolic Hedeby na wschodzie do rozległych mokradeł na zachodzie półwyspu Jutlandzkiego i miał za zadanie chronić południową granicę Danii. W późniejszych wiekach, zwłaszcza w epoce wikingów, był wielokrotnie rozbudowywany. Nie jest do końca jasne, kiedy rozpoczęły się pierwsze prace nad wałem, ale z badań dendrochronologicznych wynika, że najstarszą znaną część wzniesiono w 737 roku. Mierzyła ona około 7 km i zbudowana była głównie z ziemi i drewna. Przypuszcza się, że pierwsze umocnienia wzniósł duński władca Ongendus, w celu ochrony swych terytoriów przed Sasami lub Słowianami. Inna wersja mówi, że stanowiły odpowiedź duńskiego władcy na działania Karola Młota, który prowadził wówczas kampanię przeciwko Sasom. Gdy kilkadziesiąt lat później Karol Wielki ostatecznie podbił Saksonię, a Frankowie i Duńczycy stali się sąsiadami, zaczęło dochodzić między nimi do napięć i konfrontacji. Frankońskie roczniki państwowe wspominają, że w 808 roku król duński, Godfred postanowił wznieść wał graniczny rozciągający się od Morza Bałtyckiego do Morza Północnego. Fortyfikacja miała ponadto zawierać tylko jedną bramę nieopodal Hedeby. Władca chciał w ten sposób zabezpieczyć swoje królestwo i oddzielić je od imperium Franków. Przypuszcza się jednak, że Duńczycy, którzy od dawna prowadzili spory z Saksończykami, zaczęli wznosić pierwsze umocnienia już w VI wieku lub wcześniej, na co wskazują badania archeologiczne. 

  fuente: https://www.danevirkemuseum.de/omdanevirke/kort-om-danevirke/

fuente: danmarkshistorien.dk/historiske

Gra na bębnie sega na wyspie Rodrigues. Mauritius

Gra na bębnie sega na wyspie Rodrigues to dynamiczne i rytmiczne wykonywanie muzyki, pieśni i tańców wywodzących się z czasów niewolnictwa. Głównym instrumentem perkusyjnym jest tambur – bęben, na którym energicznie wybija się rytm. Na instrumencie zwanym triyang rytm wybijany jest z boku, a bwat i mayos uderzane są dłonią. Ten rodzaj muzyki jest wykonywany na całej wyspie Rodrigues, w domach i na ulicy, z okazji oficjalnych i nieoficjalnych świąt. Głównymi depozytariuszami są mieszkańcy wyspy Rodrigues, a także diaspora na Mauritiusie i w innych regionach świata. W wykonywaniu muzyki uczestniczyć może każdy, niezależnie od wieku, płci i statusu społecznego. Jako sztuka wywodząca się z buntu i oporu, gra na bębnie sega ułatwia rozwiązywanie konfliktów, sprzyja resocjalizacji i umacnia więzi społeczne. Rząd uznaje ją za symbol historii społeczności wyspy. Ochrona tego dziedzictwa jest efektem starań wielu grup istniejących na wyspie od lat siedemdziesiątych XX wieku, a także działającej obecnie specjalnej organizacji pozarządowej. Konkursy i próby odbywają się w ośrodkach lokalnych. Ta tradycyjna forma muzyki praktykowana jest obecnie również w miejscach związanych z turystyką, co przynosi dochody wykonawcom. Młode pokolenie uczy się od starszych poprzez naśladownictwo i obserwację. Wyrobu instrumentów uczą doświadczeni rzemieślnicy. 

Wyrób glinianych figurek z Estremoz. Portugalia

Na wykonanie glinianej figurki z Estremoz potrzeba kilku dni. Poszczególne elementy są łączone i wypalane w elektrycznym piecu. Następnie figurki są malowane i pokrywane bezbarwnym lakierem. Zależnie od tematu ubiera się je w regionalne stroje z Alentejo lub w stroje inspirowane ikonografią chrześcijańską. Tradycje wyrobu glinianych figurek z Estremoz sięgają XVII w. Dzięki ich charakterystycznym cechom łatwo je rozpoznać. Rękodzieło jest ściśle związane z regionem Alentejo. Większość figurek nawiązuje do przyrody, różnych profesji, lokalnych wydarzeń, tradycji i wierzeń ludowych. Ciągłość tradycji i uznanie dla tego rękodzieła zapewniają nieformalne warsztaty edukacyjne i inicjatywy dydaktyczne podejmowane przez samych rękodzielników, a także przez ośrodek zajmujący się promowaniem i ochroną glinianych figurek z Estremoz. Organizowane są targi lokalne, krajowe i międzynarodowe. Wiedza i umiejętności przekazywane są w rodzinnych warsztatach i w środowisku zawodowym. Rękodzielnicy uczą podstaw zawodu w czasie nieformalnych warsztatów szkoleniowych. Aktywnie uczestniczą w działaniach organizowanych przez szkoły i muzea, a także w salonach rękodzieła i innych wydarzeniach. 

Tradycyjne zwyczaje mongolskie związane z czczeniem świętych miejsc

Mongolskie praktyki religijne w świętych miejscach ukształtowały się w przestrzeni kulturowej będącej kolebką koczowniczego stylu życia, w ścisłej harmonii z przyrodą i środowiskiem. Tak jak w dawnym szamanizmie, praktyki te są oparte na wierze w istnienie niewidzialnych bóstw nieba, ziemi, gór i otaczającej przyrody. Starsze osoby mieszkające na tych terenach uczą młodzież, jak uczestniczyć i zachowywać się w czasie ceremonii. Tradycyjna ceremonia czczenia bóstwa buduje więzi społeczne, daje poczucie solidarności i podnosi świadomość współzależności między człowiekiem i przyrodą. Mongolski reżim komunistyczny zabronił niektórych praktyk religijnych, w tym czczenia świętych miejsc, co poważnie zagroziło ich przetrwaniu. Chociaż rząd i społeczności lokalne podejmują obecnie aktywne działania na rzecz odnowienia tych tradycji, istnieje wiele wyzwań. Należą do nich: postępująca globalizacja i urbanizacja, migracja pasterzy z terenów dawnego kultu do miast, drastyczne zmniejszenie się liczby praktykujących i kapłanów posiadających niezbędną wiedzę, projekty inwestycyjne związane z przemysłem wydobywczym. Niemniej jednak lokalna społeczność jest entuzjastycznie nastawiona do przywrócenia tradycji i chętna do przekazywania związanej z nią wiedzy. W ostatnich latach zaczęto odrestaurowywać wiele świątyń i stworzono warunki do odprawiania praktyk religijnych na tych obszarach. 

Rzemiosło młynarzy wiatraków i młynów wodnych. Holandia

Umiejętności związane z obsługą wiatraków i młynów obejmują wiedzę i kompetencje niezbędne do ich funkcjonowania i należytego utrzymania. Wraz z malejącą liczbą osób utrzymujących się z młynarstwa, młynarze odgrywają dziś również kluczową rolę w przekazywaniu historii kultury związanej z tą praktyką. Liczbę zawodowych młynarzy szacuje się obecnie na około 40 osób. Wraz z wolontariuszami są oni ostoją zawodu. Gildia młynarzy – wolontariuszy zrzesza około 105 instruktorów działających w terenie i aktywnych mistrzów młynarskich, których w całej Holandii jest jedenastu. Prowadzone są następujące działania związane z ochroną młynarstwa: kształcenie, wspieranie i rozwijanie umiejętności, działalność dydaktyczna w szkołach i staże szkoleniowe. Tradycyjnie umiejętności młynarskie były przekazywane przez mistrzów. Jednakże od czasu powstania w 1972 r. gildii młynarzy zrzeszającej wolontariuszy, kwalifikacje młynarza uzyskało około 2 tysięcy wolontariuszy. Potrzebne przeszkolenie może otrzymać każdy zainteresowany. Gildia umożliwia  młynarzom pogłębianie wiedzy, między innymi organizując zwiedzanie młynów, kursy wieczorowe, konferencje i spotkania zawodowe.