Hatajo de Negritos’ i ‘Hatajo de Pallitas’ w południowo-środkowej części Peru.

 Dwie dopełniające się wzajemnie formy wyrazu kulturowego, obejmują muzykę i pieśni pochodzące z regionu Ica, związane ze świętami Bożego Narodzenia. Służą one przedstawianiu scen odwiedzin pasterzy i Trzech Króli. Łączą się w nich wartości andyjskiej kultury prekolumbijskiej z europejskim katolicyzmem i rytmicznym dziedzictwem potomków Afrykanów przybyłych w epoce kolonialnej. Te powiązania sprawiły, że obie formy wyrazu stały się reprezentatywne dla metysów i dla ludności o korzeniach afrykańskich. Taniec „negritos” na ogół wykonują mężczyźni przy dźwiękach skrzypiec i pieśni. Rytm wybijany jest kastanietami i grzechotkami. 

fuente: Hatajo de Negritos, la danza afroperuana que celebra la Navidad | Noticias | Agencia Peruana de Noticias Andina

             fuente: El ‘Hatajo de Negritos’ y ‘Las Pallitas’, danzas del sur de la costa central del Perú (ilamdir.org)

Taniec „pallitas” wykonują kobiety przy dźwiękach gitary lub skrzypiec. Tańcom  towarzyszą pieśni i rytmy „zapateo”. Obie formy tańca są uznawane za wyraz pobożności i kontemplacji duchowej. Wykonywane są przez zespoły liczące do 50 osób. Widowiska  wystawiane sa w grudniu i styczniu na placach miejskich i w kościołach, a także w domach prywatnych dla rodziny. 

fuente: Con Los Negritos y otras danzas pueblos andinos celebran la Navidad | Noticias | Agencia Peruana de Noticias Andina

Gra na harfie celtyckiej. Irlandia

 Gra na harfie odgrywa ważną rolę w tożsamości narodu irlandzkiego, towarzysząc mu od ponad tysiąca lat. Harfa jest symbolem narodowym Irlandii. Harfy skonstruowane z jednego kawałka wierzby z zamontowanymi na nim metalowymi strunami, w które uderzano paznokciami, zostały dziś zastąpione instrumentami  wytwarzanymi z różnych gatunków twardego drewna i wyposażonymi w struny z jelit zwierzęcych lub nylonu, poruszane opuszkami palców. Na harfie grają przede wszystkim kobiety w różnym wieku, chociaż harfistami bywają również mężczyźni.  Współcześni harfiści posługujący się strunami z jelit zwierzęcych, czerpią z dawnego repertuaru i przyczyniają się do jego zachowania, jednocześnie przystosowując go do zmieniających się stylów. Od około 60 lat następuje stały wzrost zainteresowania grą na harfie, wynikający z uznania jej roli w tożsamości, języku i kulturze Irlandii. Obecnie jest około półtora tysiąca depozytariuszy i praktyków tego elementu dziedzictwa i liczba ta regularnie rośnie. Gra na harfie przełamuje podziały między ludźmi i sprzyja różnorodności.

                    fuente: Arpa Irlandesa de 22 Cuerdas con Palancas de Gear4music - Seminuevo | Gear4music

                                       fuente: 36 String Irish Harp with Levers by Gear4music - B Stock | Gear4music

                      fuente: Música celta y mujeres, una unión magistral de talento, épica y alegría – FEM Patagonia

Dobroczynność i gościnność okazywana w związku ze świętem Al-Arba'in. Irak

 Tradycją społeczna praktykowana w środkowych i południowych regionach Iraku, skąd rzesze odwiedzających i pielgrzymów wyruszają w kierunku świętego miasta Karbala. Praktyka społeczna, głęboko zakorzeniona w irackiej i arabskiej tradycji gościnności, będąca niezwykłym przejawem dobroczynności i życzliwości w postaci bezinteresownie wykonywanej pracy i mobilizacji społecznej, uważana jest za zasadniczy element tożsamości kulturowej Iraku. Każdego roku, około 20. dnia muzułmańskiego miesiąca Safar, iracka prowincja Karbala przyjmuje miliony uczestników jednej z najliczniejszych pielgrzymek religijnych na świecie. Przybysze z różnych regionów Iraku, a także z zagranicy, udają się do Sanktuarium Imama Husajna. Ogromna rzesza ludzi poświęca czas i środki dla zapewnienia pielgrzymom bezpłatnych usług na całej trasie ich wędrówki. Co najmniej dwa tygodnie przed datą święta Al-Arba'in społeczne stowarzyszenia zaczynają przygotowywać tymczasowe schronienia, a także otwierać stałe obiekty przy szlakach pielgrzymkowych, takie jak sale modlitewne, domy gościnne, stragany i punkty usługowe. Wiele osób otwiera także własne domy, oferując pielgrzymom bezpłatne noclegi. Depozytariuszami i praktykami tej tradycji są kucharze, rodziny oferujące gościnę, administracja dwóch Sanktuariów w Karbali, bezpłatni przewodnicy, ochotnicze zespoły medyczne i hojni darczyńcy.

 fuente: Pinterest

                         fuente; Millions of Arba’een Pilgrims in Iraq on World’s Biggest Pilgrimage (ifpnews.com)

                           fuente: Lihatlah Indahnya Islam Pada Peringatan Arba’in… – Liputan Islam

Tradycyjna technika wytwarzania ajragu (kumysu) i związane z nim zwyczaje. Mongolia

Element dziedzictwa obejmuje tradycyjną metodę wytwarzania ajragu (sfermentowanego napoju uzyskiwanego z mleka klaczy) wraz z potrzebnym do tego wyposażeniem, takim jak khokhuur (naczynie ze skóry wołowej), buluur (szpatułka) i khovoo (podpuszczka). Podstawowa technika wytwarzania ajragu polega na dojeniu klaczy, chłodzeniu świeżego mleka, a następnie energicznym wstrząsaniu go i mieszaniu – ponad 500 razy – szpatułką w skórzanym naczyniu, w którym wcześniej pozostawiono zaczyn (odrobinę odpowiednio przygotowanego starego kumysu) w celu wspomożenia fermentacji. Khokhuur i pozostałe narzędzia wytwarzane są przez osoby o ogromnej wiedzy, przekazywanej od wieków z pokolenia na pokolenie oraz specjalnych umiejętnościach, wśród których szczególnie ważne jest przygotowanie i odpowiednie przechowanie zaczynu. Pożywny i lekkostrawny napój ajrag jest ważną częścią codziennej diety Mongołów, a także – co zostało udowodnione – skutecznym lekarstwem na niektóre choroby. Odgrywa również istotną rolę jako symboliczny napój w codziennym życiu pasterzy, a także podczas różnych uroczystości towarzyskich. Tradycyjnie, jako szczególnego znaczenia trunek towarzyszy festynom i świętom, ofiarowaniom i błogosławieństwom religijnym.

                             fuente: Airag: fermented mare's milk - Mongolia - Let’s Meet on Earth (letsmeetonearth.org)

                        fuente; Tsagaan Sar festival – The Mongolian Lunar New Year. - Worldkings - World Records Union

                                                            fuente: Airag (mongolia-guide.com)

                                                                        fuente: Pinterest

Alpinizm. Francja, Włochy. Szwajcaria

 Alpinizm jest sztuką wspinania się na ścianach skalnych i zdobywania szczytów w wysokich górach lub na lodowcach. Do uprawiania go potrzebne są właściwe kwalifikacje fizyczne, techniczne i intelektualne. W czasie wspinaczki stosuje się odpowiednio przystosowane techniki oraz specjalne materiały i sprzęt, taki jak czekan i klamry.  Alpinizm wymaga znajomości środowiska naturalnego, zmiennych warunków klimatycznych i potencjalnych zagrożeń. Opiera się również na przesłankach estetycznych, gdyż alpiniści przywiązują wagę do elegancji ruchów podczas wspinaczki, do podziwiania krajobrazów i doświadczania poczucia jedności z otoczeniem przyrodniczym.  Większość alpinistów należy do klubów alpejskich, które popularyzują na całym świecie praktyki związane z tą dziedziną aktywności. Kluby organizują spotkania, dostarczają informacji praktycznych i biorą udział w przedsięwzięciach wydawniczych, szerząc kulturę alpinizmu. Od XX wieku kluby alpejskie wszystkich trzech krajów pielęgnują więzi przyjaźni, często organizując dwustronne lub trójstronne spotkania na różnych szczeblach.

                      fuente: ¿Qué es Montañismo? » Su Definición y Significado [2021] (conceptodefinicion.de)

                            fuente: Cursos de Montañismo, Orientación y GPS en Madrid | Patagonica.es

                         fuente: Conservación, montañismo y accesos: una discusión necesaria | Ladera Sur

Enkipaata, Eunoto i Olng’esherr – trzy obrzędy przejścia w społeczności Masajów. Kenia

 Enkipaata, Eunoto i Olng’esherr to trzy, wzajemnie powiązane męskie rytuały przejścia praktykowane w społeczności Masajów. Enkipaata to wprowadzenie chłopców, poprzedzające inicjację; Eunuto to golenie głów moranom (młodym wojownikom), rozpoczynające ich drogę ku dorosłości, a Olng’esherr to ceremonia jedzenia mięsa, oznaczająca koniec moranizmu i początek dorosłości. Rytuały przejścia są głównie praktykowane przez młodych mężczyzn pomiędzy piętnastym a trzydziestym rokiem życia, ale kobiety również mają przypisane określone zadania. Ucząc młodych ludzi przyszłych ról w społeczności Masajów, rytuały służą wprowadzaniu ich do roli moranów, następnie do roli młodych dorosłych i w końcu członków starszyzny.  Mimo iż praktyki te wciąż przyciągają tłumy zainteresowanych, tradycja stopniowo zanika ze względu na rosnące znaczenie rolnictwa jako głównego źródła dochodu, wprowadzane reformy systemu własności ziemi oraz wpływ zmian klimatu na warunki tradycyjnej dla tej kultury hodowli bydła.

fuente: Enkipaata, Eunoto and Olng'esherr, three male rites of passage of the Maasai community - intangible heritage - Culture Sector - UNESCO

fuente: Enkipaata, Eunoto and Olng'esherr, three male rites of passage of the Maasai community - intangible heritage - Culture Sector - UNESCO

                            fuente: In Maparasha Hills, A Rare Event Takes Place | Kenya Geographic

Wiedza, umiejętności, tradycje i praktyki związane z palmą daktylową. Arabia Saudyjska, Bahrajn, Egipt, Irak, Jemen, Jordania, Kuwejt, Maroko, Mauretania, Oman, Palestyna, Sudan, Tunezja, Zjednoczone Emiraty Arabskie

Od wieków palma daktylowa była związana z życiem ludności krajów, które wspólnie wystąpiły z wnioskiem o wpis. Dostarczała materiału niezbędnego w kilku gałęziach rzemiosła, przy wykonywaniu licznych zawodów, pielęgnowaniu różnych tradycji, zwyczajów i praktyk społeczno-kulturalnych, a także była ważnym źródłem pożywienia. Daktylowiec jest drzewem o trwałych liściach i korzeniach, które mogą czerpać wilgoć z dużej głębokości, typowym dla klimatu suchego. Do depozytariuszy i praktyków należą właściciele plantacji daktylowców, rolnicy, którzy sadzą, pielęgnują i nawadniają palmy, rzemieślnicy, którzy wykonują tradycyjne wyroby z różnych części daktylowca, handlarze daktyli, twórcy i artyści, którzy recytują ludowe opowieści i poematy. Wiedza, umiejętności, tradycje i praktyki związane z daktylowcem zaważyły na stosunku mieszkańców wyżej wymienionych krajów do ziemi, gdyż to drzewo pozwoliło im przezwyciężyć trudności, jakie napotyka się w środowisku pustynnym. Historyczne relacje łączące cały region z tym elementem kultury zaowocowały bogatym dziedzictwem, obejmującym do dziś stosowane praktyki, wiedzę i umiejętności. 

               fuente: ¿Cómo se cuida la Phoenix dactylifera o datilera? | Jardineria On

fuente: Planean innovar en los productos hechos de palma - Diario El Mundo 

Proces wyrobu ceramiki z Puebli i Tlaxcala (Meksyk) i ceramiki z Talaver de la Reina i El Puente del Arzobispo (Hiszpania)

 Dwie społeczności w Meksyku – w Puebli i w Tlaxcala oraz dwie inne  w Hiszpanii – w Talaver de la Reina i w El Puente del Arzobispo trudnią się wyrobem ceramiki, która  używana jest jako naczynia kuchenne, przedmioty dekoracyjne czy elementy architektoniczne. Mimo zmian zachodzących w tej gałęzi rzemiosła w obu krajach, wynikających zwłaszcza z używania elektrycznego koła garncarskiego,  procesy rękodzielnicze, w tym techniki wyrobu, glazurowania i dekorowania ceramiki pozostają takie same jak w XVI wieku. Wiedza i umiejętności związane z tym elementem dziedzictwa obejmują: przygotowanie gliny, uformowanie wyrobu za pomocą koła garncarskiego lub formy, przygotowanie glazury i barwników oraz wymagającą dużego doświadczenia obsługę pieca garncarskiego. Niektórzy garncarze wykonują wszystkie te czynności, inni  specjalizują się  w poszczególnych etapach całego procesu. Wiedzę na temat wydobycia surowca, obróbki materiałów, dekorowania wyrobów i techniki wypalania mają mistrzowie i wytrawni garncarze, którzy zdobyli kwalifikacje w czasie długiej praktyki. Przekazują ją młodszemu pokoleniu w warsztatach garncarskich i w domu. Pochodzenie wyrobu poznaje się po szczegółach charakterystycznych dla danego warsztatu –formie ceramiki, dekoracji, barwach czy glazurze. W obu krajach wyroby ceramiczne stanowią ważny symbol tożsamościowy.

                fuente: Cerámicas talaveranas de España y México patrimonio de la Unesco (elperiodico.com)

fuente: La cerámica talaverana de Puebla y Tlaxcala es considerada por la Unesco como Patrimonio de la Humanidad | SinEmbargo MX

fuente. Pin de Dulce Montes de Valenzuela en more things to love | Talavera poblana, Talavera de puebla, Ceramica mexicana (pinterest.com.mx)

           fuente: La Talavera, un decorado único y emblemático de Puebla - Más México (mas-mexico.com.mx)

        fuente: Talavera poblana, los rituales cotidianos de la Puebla novohispana - Mexicanísimo (mexicanisimo.com.mx)

 fuente. Jarrón de cerámica esmaltada. talavera. españa. - Vendido en Subasta - 111344319 (todocoleccion.net)

           fuente: Nuevo paso para que la cerámica de Talavera sea Patrimonio de la Humanidad | La Voz del Tajo

fuente: Fuente cerámica, cerámica Talavera, Talavera de la Reina, Toledo, España — Foto de stock © FelixHerencias #60772603 (depositphotos.com)