Hurling (irl. Iomáint) – gra zespołowa, w której gracze używają kijów i piłek. Uważana za najszybszy zespołowy sport świata. Grana głównie w Irlandii północnej i Irlandii, gdzie jest obok futbolu gaelickiego sportem narodowym i cieszy się ogromnym powodzeniem. Kobieca odmiana tego sportu to camogie. Pierwsze zapisy na temat hurlingu pochodzą z XIV wieku.
Każda drużyna składa się z piętnastu graczy: bramkarza, 6 obrońców, 2 pomocników i 6 napastników. W czasie meczu trener może skorzystać z pięciu graczy rezerwowych. Pole gry ma wymiary 130–145 m długości i 80–90 m szerokości. Bramki wyglądają identycznie jak do gry w rugby. Jeśli piłka wpadnie do bramki pod poprzeczką jest to jeden gol, liczony jako trzy punkty. Jeśli wpadnie nad poprzeczką jest to tylko jeden punkt. Kije wykonywane są z drewna jesionowego i mają 64–97 cm długości. Sliotar (piłka) jest ze skóry i ma średnicę 65 mm (23–25 cm obwodu) i waży 110–120 gramów. W czasie meczu gracze atakują bramkę przeciwnika i chronią swoją własną. Piłkę można chwytać w rękę, kopać lub przenosić na kiju. Jednak po czterech sekundach lub czterech wykonanych przez posiadacza piłki krokach, piłka musi być podana dalej.
Każda drużyna składa się z piętnastu graczy: bramkarza, 6 obrońców, 2 pomocników i 6 napastników. W czasie meczu trener może skorzystać z pięciu graczy rezerwowych. Pole gry ma wymiary 130–145 m długości i 80–90 m szerokości. Bramki wyglądają identycznie jak do gry w rugby. Jeśli piłka wpadnie do bramki pod poprzeczką jest to jeden gol, liczony jako trzy punkty. Jeśli wpadnie nad poprzeczką jest to tylko jeden punkt. Kije wykonywane są z drewna jesionowego i mają 64–97 cm długości. Sliotar (piłka) jest ze skóry i ma średnicę 65 mm (23–25 cm obwodu) i waży 110–120 gramów. W czasie meczu gracze atakują bramkę przeciwnika i chronią swoją własną. Piłkę można chwytać w rękę, kopać lub przenosić na kiju. Jednak po czterech sekundach lub czterech wykonanych przez posiadacza piłki krokach, piłka musi być podana dalej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz