Dilmun w tradycji mezopotamskiej był jedną z trzech krain, które leżeć miały wzdłuż brzegów „Dolnego Morza”, tj. Zatoki Perskiej i Morza Arabskiego, choć wydaje się iż obejmowała również północno-wschodnie wybrzeża Półwyspu Arabskiego oraz położoną u wybrzeży Kuwejtu wyspę Failaka. Jej nazwę wymieniają już najwcześniejsze teksty klinowe pochodzące z miasta Uruk, datowane na koniec IV tys. p.n.e. W schyłkowej fazie okresu wczesnodynastycznego (ok. 2500-2350 p.n.e.) kraina ta stała się dla sumeryjskich królów miasta-państwa Lagasz ważnym źródłem surowców naturalnych, głównie drewna i miedzi.
Prowadzone od 1879 roku prace archeologiczne na wyspie Bahrajn skupiały się przede wszystkim na badaniu ponad stu tysięcy dobrze widocznych w terenie pagórków grobowych, pochodzących z epoki brązu i epoki żelaza, a także wielkich cmentarzysk z okresu hellenistycznego i okresu partyjskiego. Największe skupiska pagórków grobowych, liczące dziesiątki tysięcy grobów, odkryto w centrum wyspy, w pobliżu miast A'ali i Madinat Hamad. Tysiące pagórków grobowych odkryto też w północno-zachodniej części wyspy, w pobliżu wiosek Al Janabiya, Al Qaryah i Sar. Pagórki grobowe budowane były z kamieni. W ich centrum lokowano jedną, bądź dwie komory grobowe. W przypadku grobów dwukomorowych komory grobowe umieszczane były albo obok siebie na tym samym poziomie, albo jedna nad drugą. Zmarłych chowano z reguły na prawym boku, w pozycji embrionalnej. Po złożeniu zmarłego do grobu komorę grobową przykrywano od góry kamiennymi płytami, a cały kamienny grobowiec przysypywano ziemią, aż przypominał swym kształtem pagórek.
fuente:https://gestion.pe/fotogalerias/nuevos-sitios-unesco-incluido-lista-patrimonio-mundial-272666-noticia/
fuente: http://popcultureme.blogspot.com/2014/08/bahrain-national-museum-blogging.html
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz