Ibiza (Eivissa) jest trzecią co do wielkości i ludności wyspą hiszpańskiego archipelagu Baleary, położona w zachodniej jego części. W VII w. p.n.e. osiedlili się tu Fenicjanie, następnie przeszła w ręce Kartagińczyków. W czasach rzymskich Ibiza nosiła nazwę Ebusus, tak samo nazywało się jej główne miasto i port. Po upadku Rzymu wyspą rządzili Bizantyjczycy i Wandalowie. Po podboju arabskim wyspa podlegała Taifie ze stolicą w mieście Dénia, dla Aragonii pozyskał ją w 1235 Jakub I Zdobywca. Król Hiszpanii Filip V zniósł autonomię lokalną. Wyspa stanowi doskonały przykład wzajemnego oddziaływania ekosystemu morskiego i nadbrzeżnego. Gęste łąki posidonies,
endemicznego gatunku traw morskich występujących jedynie w basenie
Morza Śródziemnego, stanowią ostoję różnorodnych form życia morskiego.
Na Ibizie znajdują się liczne świadectwa długiej historii wyspy.
Stanowiska archeologiczne Sa Caleta (osada) i Puig des Molins (cmentarz)
świadczą o istotnym znaczeniu, które wyspa odgrywała w pradziejowej
gospodarce regionów Morza Śródziemnego, a zwłaszcza w okresie
fenicko-kartagińskim. Warowne Górne Miasto (Alta Vila) stanowi cenny
przykład architektury wojskowej renesansu, która znacząco wpłynęła na
rozwój fortyfikacji w osadach hiszpańskich Nowego Świata.
Solanki zajmują obszar 550 hektarów, wydobzwa się tu sól od 600 roku p.n.e.
Założycielami miasta Ibiza byli Fenicjanie, którzy należeli do tzw. Ludów
Morza i przybyli w rejony basenu Morza Śródziemnego w trzecim
tysiącleciu p.n.e. Przez długie lata była jednym z najbardziej znaczących ośrodków handlowych i morskich w całym basenie Morza Śródziemnego aż do okresu Republiki rzymskiej. Wyspa odzyskała dawny prestiż po porażce Maurów w czasie kampanii przeciw Arabom, dalsza rozbudowa i unowocześnienie miasta
nastąpiły w XVI w.
Fenickie stanowisko archeologiczne w Sa Caleta
Ruiny w Cala d'Hort
Nekropolia w Puig des Molins
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz