Dziedzictwo niematerialne w Macedonii

Obchody święta czterdziestu męczenników w Sztip

Jest obchodzone co roku 22 marca i  traktowane również jako pierwszy dzień wiosny. Na ulicach i placach miasta gromadzą się uczestnicy, aby przejść na pobliskie wzgórze Isar. Po drodze zatrzymują się w kościele w celu oddania hołdu świętym. Zgodnie z tradycją, w czasie wędrówki każdy powinien pozdrowić 40 znajomych oraz zebrać 40 kamieni i 40 kwiatów lub gałązek rosnących w pobliżu migdałowców. Kiedy już znajdą się na szczycie wzgórza, wypowiadają życzenia i wrzucają 39 kamieni do płynącej w dole rzeki. Ostatni kamień zachowują, by włożyć go pod poduszkę przed udaniem się na spoczynek. Przez cały dzień na wzgórzu grają orkiestry. Świąteczne zwyczaje przekazywane są młodemu pokoleniu przez rodziców, którzy udają się na wzgórze wraz z dziećmi, albo przez starszych członków rodziny i przyjaciół.

                                                         fuente: Unesco


Kopaczka, ludowy taniec we wsi Dramcze

Tańczą go najlepsi męscy tancerze na weselach, publicznych zgromadzeniach oraz imprezach z okazji świąt religijnych. Wykonywany jest w półkolu, przy wtórze bębnów, skrzypiec, a niekiedy tambury lub dud. Główne role przypadają trzem tancerzom – prowadzącemu, ostatniemu i środkowemu, którego zadaniem jest utrzymanie w ryzach prawej i lewej części półkola. Mężczyźni trzymają się za pasy i ramiona, by zachować równowagę w miarę zwiększającego się tempa. Początkowy wolny marsz przekształca się w wykonywany drobnymi krokami coraz szybszy taniec, w rytmie wybijanym obcasami. Młodzi lub początkujący tancerze najpierw zajmują w półkolu ostatnie miejsca, a w miarę postępów zbliżają się do jego części środkowej.

                                             fuente: www.unesco.org


Glasoechko, śpiew dwuczęściowy w Dolni Polog

 Pieśni śpiewane są w sposób polifoniczny, w którym burdon towarzyszy melodii śpiewanej przez głównego wokalistę. Nieraz towarzyszy im gra na flecie pasterskim i dudach. Grupy złożone z dwóch lub trzech śpiewaków występują, często spontanicznie, podczas różnych uroczystości, zgromadzeń, przyjęć i innych spotkań towarzyskich. Praktykujący tę tradycję są utalentowanymi i znanymi śpiewakami, którzy poznali technikę i repertuar pieśni, naśladując umiejętności swoich poprzedników. Obecnie wykonywanie Glasoechko napotyka szereg bardzo poważnych przeszkód. Liczba śpiewaków gwałtownie maleje ze względu na utrzymującą się migrację młodszego pokolenia po wojnie domowej w 2001 roku. Brak jest również zarejestrowanych nagrań tego typu pieśni, a w obecnym stanie tradycja ta wydaje się być na granicy zaginięcia.

                                              fuente: english.republika.mk