Lokalny ośrodek kultu bogini-matki utożsamianej przez starożytnych Greków z Afrodytą. Pozostałości jońskiej świątyni bogini pochodzą z epoki hellenistycznej; kolumnowy dziedziniec z propylejami dobudowano w latach 117-123 za panowania cesarza Hadriana. W VI wieku świątynię Afrodyty przekształcono w kościół.
Rozkwit gospodarczy miasto zawdzięczało bogatym złożom marmuru,
szczególnie cenionego z powodu kolorystyki (od śnieżnobiałej po
szaroniebieską). Marmur – głównie w postaci wyrobów – eksportowano do
wielu miejscowości na całym niemal obszarze cesarstwa rzymskiego.
Apogeum prosperity miasto osiągnęło w II-III w.n.e. Kiedy jednak po
upadku państwa zachodniorzymskiego Karia znalazła się w granicach cesarstwa bizantyńskiego
i przerwana została wymiana handlowa z Zachodem, Afrodyzja pogrążyła
się w kryzysie. Mniejszą uwagę przywiązywano do rozwoju sztuk
plastycznych, tym bardziej, że chrześcijańscy władcy wrogo odnosili się do dawnych kultów religijnych – w tym także do Afrodyty.
Nowa nazwa miasta – Stauropolis, miała
pomóc w zatarciu imienia bogini, ale nie utrzymała się długo. Silne
trzęsienia ziemi i epidemie VII wieku doprowadziły do całkowitego upadku
miasta, a zwaliska ruin i niewielką osadę dokumenty bizantyńskie
określały jako Kariopolis.
Do czasów dzisiejszych zachowały się liczne posągi, bowiem Afrodyzja
była w okresie I-V w. n.e. siedzibą znanej, klasycystycznej szkoły
rzeźbiarskiej. Ponadto zachowały się fragmenty murów obronnych miasta,
stadion, termy, teatr, odeon i agora Tyberiusza z portykiem kolumnowym.
Świątynia Afrodyty
Agora Tyberiusza z I p.n.e
Ukończony w 27 w. p.n.e teatr mieścił ok. 7 tys. widzów.
Sebastejon wybudowany w I w. poświęcony cesarzowi Augustusowi, składa się z dwóch ogromnych kolumnad (80 m długości, 3 kondygnacje) i znajdującego się pomiędzy nimi dziedzińca.
Zrekonstruowany Tetrapylon
Odeon z II - III w.
Stadion, jeden z największych starożytnych
stadionów, mieścił 30 tys. widzów i
przystosowany był do zawodów lekkoatletycznych. Po
uszkodzeniach spowodowanych trzęsieniem ziemi w VII w., wschodnia część została zaadoptowana m.in. do walk gladiatorów.
Pałac biskupa wybudowany ok. 400 r. n.e.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz