Na śpiew polifoniczny w regionie horehrońskim składa się zmienna melodia wykonywana solo i następująca po niej bardziej statyczna odpowiedź chóru męskiego lub żeńskiego. Śpiew osiąga punkt kulminacyjny w czasie równoczesnego wykonywania kilku melodii z bogatymi wariacjami, w dwóch lub trzech częściach. Każda część stanowi wariację początkowej formuły melodycznej. Poszczególne rodzaje pieśni są związane z pracami w polu, wydarzeniami w życiu rodzinnym lub w roku kalendarzowym, a nowe pieśni pojawiają się w związku z wydarzeniami w sferze publicznej, które mają wpływ na życie ludzi. Depozytariuszami i praktykami są mieszkańcy wsi, a także szersza publiczność. Żywotność zjawiska przejawia się w spontanicznym wykonywaniu pieśni w czasie świąt i uroczystości, w kościele, podczas miejscowych obchodów świątecznych, a także w studiach pieśni i tańca. Praktyka przekazywana jest z pokolenia na pokolenie w gronie rodzinnym i poprzez edukację nieformalną. Do jej podtrzymania przyczyniają się również zespoły folklorystyczne, lokalne władze samorządowe i indywidualni artyści.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz