Jak głosi legenda, sanktuarium Kit Mikay przynosi szczęście ludności Seme i innym grupom etnicznym plemienia Luo, mieszkającym w pobliżu świętego miejsca. Przedstawiciele tych społeczności udają się do sanktuarium, by się pomodlić, złożyć przysięgę, odprawiać obrzędy czy kontemplować jego naturalne piękno. W czasie klęsk, takich jak klęska głodu, przedstawiciele starszyzny udawali się do sanktuarium, by poprzez obrzędy wymodlić deszcz i obfite zbiory. Obrzędy były odprawiane przez starszych mężczyzn i kobiety o wysokiej pozycji społecznej. Mężczyźni między innymi zajmowali się składaniem ofiar ze zwierząt, a kobiety śpiewały pieśni, tańczyły i przyrządzały rytualne potrawy. Przez całe pokolenia sanktuarium było uważane za święte miejsce, w którym możliwa jest komunikacja z Bogiem. Temu elementowi dziedzictwa zagrażają dziś jednak różne czynniki. Obrzędy odprawiane są coraz rzadziej, depozytariusze i praktycy starzeją się, w pobliżu powstają inne przestrzenie kulturowe. Fakt, że ostatnie pełne obrzędy, wraz z towarzyszącymi im praktykami, miały miejsce w 1987 roku, najlepiej uświadamia zagrożenie i dowodzi braku wiedzy pociągającego za sobą utratę znaczenia sanktuarium i statusu miejsca świętego w oczach społeczności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz