Budima jest tańcem wojennym plemienia Wee, wykonywanym o każdej porze roku i przy każdej okazji, w której okoliczności wymagają okazywania powagi i duchowości, a więc takich jak: tradycyjne ceremonie, pogrzeby, wesela, obrzędy inicjacyjne, wprowadzanie nowych wodzów, dziękczynienie, dożynki i inne rytualne obrzędy. Tancerze wyposażeni są w liczne akcesoria, m.in.: włócznie, gwizdki, laski, długie pałki zakończone głowniami, topory bitewne, tarcze, flety, rogi i trąbki, bębny i grzechotki. W tańcu uczestniczą mężczyźni, kobiety i dzieci. Mężczyźni wcielają się w doświadczonych wojowników lub żołnierzy, którzy –symulując wojownicza postawę – machają długimi włóczniami, kucają i skaczą na przemian do przodu i do tyłu w kręgu utworzonym do tańca, podczas gdy inni śpiewają i grają na fletach i jednotonowych instrumentach wykonanych z rogów antylopy lub wybijają rytm na różnego rodzaju bębnach. Kobiety – ozdobione naszyjnikami i bransoletkami z koralików, z grzechotkami uwieszonymi wokół kostek – śpiewają chórem i tańczą, wkładając w to ogromną energię i wigor. Młodzi ludzie zdobywają umiejętności i wiedzę związane z tym elementem niematerialnego dziedzictwa kulturowego, poprzez obserwację i praktykę. Podczas ceremonii inicjacyjnych poznają kulturowe znaczenia tego tańca oraz sposobu jego wykonywania i wytwarzania niektórych instrumentów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz