Lista światowego dziedzictwa, jest to spis obiektów objętych szczególną ochroną międzynarodowej organizacji UNESCO (Organizacja Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury), ze względu na ich unikatową wartość kulturową bądź przyrodniczą dla ludzkości.
Chcę Wam pokazać te wspaniałe miejsca i zapewnić, że te mniej znane również zachwycą Was swoją niezwykłością.

4 lip 2015

Niematerialne dziedzictwo Armeni

Muzyka na duduk
Duduk posiada ponad 1500-letnią tradycję (według innych źródeł nawet 3000 lat), i choć najpewniej swoje pochodzenie zawdzięcza Ormianom, jest także ważnym elementem kultury tureckiej, gruzińskiej i azerskiej. W samej Armenii istnieją specjalistyczne uczelnie wyższe, uczące jedynie gry na tym instrumencie. Instrument składa się z dwóch głównych części. Pierwsza z nich to cylindryczny korpus, wykonywany zazwyczaj z drewna morelowego, sezonowanego przez 20-25 lat, na którym jest 9 górnych otworów palcowych, służących do zmiany wysokości dźwięku, i 1 otwór dolny, zakrywany kciukiem, służący do zmiany natężenia dźwięku. Drugą część stanowi stroik (ghamish lub yegheg), wykonany z trzciny, która rośnie obficie wzdłuż brzegów rzeki Arax. w Armenii stroik ma zazwyczaj długość 9-14 cm. Jest otoczony cienką elastyczną drewnianą obręczą (dzaynkargavorich), regulującą stopień otwarcia stroika, na końcu zaś jest zamykany drewnianą osłoną (pakan), która chroni jego delikatną krawędź i utrzymuje jej właściwy kształt. Osłona ta zwisa w czasie gry na sznureczku.

                                                  fuente: articulo.mercadolibre.cl
 

Recytacja ormiańskiego eposu „Dawid z Sasunu”
Opowiada dzieje młodego śmiałka, który broni swego kraju w nierównym pojedynku, mając wsparcie Boga. Epos wpisuje się w tradycje popularnych opowieści o herosach, które opowiadają historię narodu, ilustrując jego najgłębsze aspiracje. Recytacja ma miejsce co roku w pierwszą sobotę października, w czasie wesel, rocznic, chrztów i wielkich świąt narodowych. Recytujący występuje w narodowym stroju, na ogół w pozycji siedzącej, przy akompaniamencie duduka. Opowiadanie może trwać obecnie do dwóch godzin, w czasie których przedstawia się kilka epizodów. Epos jest powszechnie uważany za jedno z najważniejszych dzieł folkloru ormiańskiego, źródło wiedzy o dziedzictwie ludu ormiańskiego, jego religii, mitologii, filozofii, kosmologii, zwyczajach i etyce. 

                                                    fuente: heritage.unesco.or.kr
 

Ormiańska sztuka kamiennych krzyży
Chaczkar jest to ormiańska kamienna płyta wotywna upamiętniająca szczególne wydarzenia umieszczona w murach świątyń, wejściach do grobowców lub na rozstajach dróg. Płyty są ozdobione bogatą ornamentyką z krzyżem ormiańskim oraz napisem upamiętniającym zdarzenie lub fundatora.
                                                fuente: sp.depositphotos.com

Czaczkar w  Haghpat z 1273 r.


                                              fuente: es.paperblog.com

Czaczkar w Goshavank z 1291 r.

                                                          fuente: es.wikipedia.org

Kilka egzemplarzy można zobaczyć w Muzeum Historycznym  Erewan

                                         fuente: starscolorinvisible.wordpress.com


                                   fuente: starscolorinvisible.wordpress.com


Tradycyjny chleb ormiański lawasz
Odgrywa szczególnie ważną rolę w kuchni ormiańskiej. Znany jest także w Iranie, Gruzji, Azerbejżanie, na Krymie i niektórych rejonach Turcji, a także w Libanie i Syrii. Tradycyjny lawasz jest wypiekany w tonirze – glinianym piecu o stożkowatym kształcie, zagłębionym w podłodze. Wypiekiem zajmują się kobiety, mężczyźni stawiają piece i konstruują narzędzia. W tradycji ludowej lawasz ma moc niszczenia zła, ściągania obfitości i oczyszczania domostw. Pełni funkcję obrzędową podczas wesel – nakładany jest na ramiona panny młodej i pana młodego w celu zapewnienia pomyślności i płodności. Tradycja ta zakorzeniona jest w micie o ślubie boga ognia Vahagna z boginią miłości Astghik. Aramazd – ojciec wszystkich bogów i bogiń, twórca nieba i ziemi – położył na ramionach Astghik biały lawasz. W drodze do domu pana młodego, lawasz spadł a Astghik, przejęta ślubem, nic nie zauważyła. Rozgniewało to bardzo Aramazda, który oznajmił, że ta która upuszcza lawasz na ziemię nigdy nie będzie żoną i matką. Ślub został przerwany a Astghik i Vahagn pozostali kochankami.

                                                 fuente. www.flickr.com


                                                fuente. www.gratednutmeg.com


                                         fuente: 02varvara.wordpress.com

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz