Każdego roku podczas 4 ostatnich dni przed Wielkim Postem
różnorodne tradycje kulturalne miasta mieszają się w Karnawale w
Barranquilla. Do dzisiejszego dnia mieszanina lokalnych, afrykańskich i
europejskich tradycji przenika rozmaite elementy karnawału, w
szczególności tańce (reprezentowane przez mico y mycas z Ameryk,
afrykańskie congo oraz paloteo pochodzące z Hiszpanii), gatunki muzyczne
(dominujący cumbia oraz jego liczne warianty, takie jak puya i porro)
oraz instrumenty ludowe (tamburyna i bębny allegre, maracasy, claves).
Muzyka karnawałowa jest głównie wykonywana przez zespół bębnów lub grupy
grające na różnych instrumentach dętych. Liczne wyroby rękodzieła
artystycznego obejmują między innymi platformy do występów, kostiumy,
ozdoby głowy i maski zwierząt. Grupy ekstrawagancko poprzebieranych
tancerzy, aktorów, pieśniarzy i instrumentalistów bawią tłumy
przedstawieniami muzycznymi i teatralnymi, opartymi na wydarzeniach
historycznych i współczesnych. Aktualne życie polityczne i osoby
publiczne są wykpiwane w szyderczych mowach oraz w tekstach piosenek,
które nadają karnawałowi atmosferę burleski.
Karnawał „Negros y Blancos” (Czarnych i Białych)
Karnawał, łączący w sobie tradycje andyjskie i
hiszpańskie, odbywa się rokrocznie między 28 grudnia a 6 stycznia w
mieście San Juan de Pasto, leżącym w południowo-zachodniej Kolumbii.
Symboliczny początek karnawału w dniu 28 grudnia to Karnawał Wody, kiedy
mieszkańcy miasteczka oblewają się wzajemnie wodą na ulicach miasta. W
przeddzień Nowego Roku odbywa się Parada Starego Roku, podczas której
ulicami miasta maszerują satyryczne figury przedstawiające bieżące
wydarzenia oraz postaci popularnych polityków i znanych osób. Kulminacją
parady jest rytualne spalenie figur i pożegnanie Starego Roku. Główne
obchody festiwalu trwają przez ostatnie dwa dni, kiedy to wszyscy
mieszkańcy miasta malują swoje twarze na czarno pierwszego dnia,
następnego zaś malują się białym talkiem. Symbolizuje to równość i
integrację wszystkich uczestników karnawału, niezależnie od koloru skóry
i różnic kulturowych.
Wielkanocne Procesje w Papayán
To jedna z najstarszych tradycji w Kolumbii, obchodzona od czasów
kolonialnych. Każdego wieczoru od Wielkiego Czwartku do Wielkiej Soboty
przez miasto przechodzi pięć głównych procesji, poświęconych osobom lub
wydarzeniom z Męki Pańskiej: procesji ku czci Maryi Panny, procesja ku
czci Jezusa Chrystusa, procesja ku czci Krzyża, procesja upamiętniająca
złożenie Chrystusa do grobu oraz procesja ku czci Zmartwychwstania.
Każda z procesji kroczy tą samą drogą, 2-kilometrowym szlakiem ulicami
historycznego centrum miasta. Procesjom towarzyszą specjalne platformy,
zwane pasos, bogato przystrojone, z ozdobionymi kwiatami drewnianymi
figurami, których większość pochodzi jeszcze z XVIII wieku i przedstawia
sceny związane z Wielkanocą. Po obu stronach platform kroczą modlący
się, ubrani w świąteczne stroje i trzymający zapalone świece.
Przygotowania do procesji trwają niemal cały rok, a tajniki
przygotowania scen i dekoracji przekazywane są od pokoleń ustnie
dzieciom już od 5 roku życia. Grupy posługują się swoim własnym
słownictwem i umiejętnościami, a poszczególne obowiązki każdego
z uczestników są ściśle określone.
Święto św. Franciszka z Asyżu w Quibdó
Co roku, od 3 września do 5 października, w dwunastu dzielnicach franciszkańskich w mieście Quidbó w Kolumbii trwa Fiesta de San Pacho, święto
upamiętniające afrykańskie pochodzenie ludności Chocó, które wyraża się
w ludowych formach praktykowania religii. Obchody otwiera inauguracyjna
msza katolicka w katedrze, której towarzyszą tradycyjne tańce i gra na
instrumentach zwanych chirimías wykonywana przez zespół muzyczny –
orkiestrę imienia św. Franciszka z Asyżu. Po mszy odbywa się pochód
karnawałowy w kostiumach, z tańcami i grą na chirimías. Mszę
poranną odprawia się we wszystkich dzielnicach. Dzielnice mają własne
alegoryczne pojazdy i grupy karnawałowe, które uczestniczą w
popołudniowych uroczystościach. 3 października odbywa się spływ po rzece
Atrato barkami, w których umieszczone są figury św. Franciszka. 4
października tłum świętuje wschód słońca, śpiewając pobożne hymny, a po
południu uczestniczy w wielkiej procesji. Lokalni artyści i rzemieślnicy
wykonują pojazdy, ołtarze dla poszczególnych dzielnic, kostiumy i
dekoracje uliczne przy udziale młodych ludzi, którzy się od nich uczą.
Niektóre rodziny pielęgnują te zwyczaje w ramach fundacji
franciszkańskiej, współpracując przy organizacji wydarzeń, przekazywaniu
umiejętności i podtrzymywaniu żywej tradycji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz