Asyż leży na południowy wschód od Perugii, w regionie Umbria, w prowincji Perugia. Jest to miejsce narodzin św. Franciszka i św. Klary .W starożytności istniała na tym terenie niewielka osada etruska. W III w. p.n.e. pod panowaniem rzymskim jako Asisium. Od XII w. należał do Księstwa Spoleto, pod koniec XII w. Asyż zdobył niepodległość i w 1184 ustanowiono w nim samorząd miejski. Miasto brało udział licznych zatargach z Państwem Kościelnym, do którego zostało włączone w 1367. Dopiero w 1860 zostało włączone w skład Zjednoczonego Królestwa Włoch.
Bazylika św. Franciszka
Została zbudowana na Wzgórzu Piekielnym (nazwa szczytu związana jest z wykonywanymi na nim wyrokami śmierci), podarowanym zakonowi przez mieszkańca Asyżu, Szymona Pucciarellego. Reguła zakonu nie pozwala na posiadanie dóbr, zatem teren ten już od 1228 stanowił własność Watykanu. Dzień po kanonizacji św. Franciszka, w dniu 17 lipca 1228, papież Grzegorz IX poświęcił miejsce budowy i zmienił nazwę wzgórza na Wzgórze Rajskie. Budowa kościoła dolnego trwała dwa lata, a w 1239 zakończono prace nad wznoszeniem bazyliki, konwentu i dzwonnicy. Klasztor powstawał równolegle z budową kościoła. Gotycko-romański kościół zaprojektował zakonnik i architekt Eliasz Bonbarone. Prace nad upiększaniem budowli trwały jeszcze wiele lat. W 1253, przed konsekracją bazyliki, zakończono je w kościele dolnym. Rozbudowa bazyliki miała miejsce w XIV i XV wieku. Ostateczny kształt został nadany w latach 1474-1476 przez papieża Sykstusa IV.
Kościół górny
W 1230 przeniesiono ciało św. Franciszka do kościoła dolnego i pochowano je w krypcie pod głównym ołtarzem.
Kościół dolny zdobiony jest licznymi freskami autorstwa: mistrza szkoły pizańskiej – Giunta Pisano; florenckiej – Cimabue, Giotto; rzymskiej – Jacopo Torriti, Pietro Cavallini, Filippo Rusuti; oraz sienejskiej – Pietro Lorenzetti i Simone Martini. Kwestia autorstwa części z nich (m.in. Giotta) jest niepewna lub sporna.
Bazylika Matki Bożej Anielskiej
Kościół powstał dla ochrony pierwszego miejsca związanego z działalnością św. Franciszka,
który swoje zadanie "odnowy domu bożego" potraktował w sposób dosłowny i
rozpoczął odbudowę zniszczonego małego, jednonawowego kościółka z apsydą. W 1211 r. św. Franciszek wraz z swoimi uczniami przeniósł się w okolice kościoła z Rivotorto. 22 kwietnia 1212 r. benedyktyni podarowali go na własność nowemu zgromadzeniu. Z Porcjunkulą związane jest także powstanie zakonu klarysek (w tym miejscu, w marcu 1211 r. św. Klara złożyła śluby zakonne).
Katedra św. Rufina
Budowę tego romańskiego kościoła rozpoczęto w 1140 r. pod kierunkiem Jano z Gubio. W latach 1571-1578 przebudowano wnętrze katedry, pozostawiając jej fasadę ozdobioną trzema rozetami umieszczonymi nad trzema portalami oraz licznymi rzeźbami i fryzem arkadkowym.
W kościele zachowana jest chrzcielnica, w której został ochrzczony św.
Franciszek (w tym okresie była to jedyna chrzcielnica w Asyżu). Przed
głównym ołtarzem pochowany jest św. Rufin. Przylegająca do katedry
Kaplica Najświętszego Sakramentu ozdobiona jest freskami Giorettiego,
Carboniego i Ciro Ferrittiego.
Bazylika św. Klary
Gotycka budowla postawiona w latach 1257 – 1260 na miejscu kościoła św. Jerzego, w którym początkowo pochowano i kanonizowano św. Franciszka. W kościele św. Jerzego pochowana była także św. Klara, aż do czasu postawienia bazyliki.
Plac Ratuszowy – już w starożytności istniało w tym miejscu forum. Z tego okresu pochodzi świątynia Minerwy, którą adaptowano na kościół Matki Bożej z Lourdes. Z starożytnej świątyni pozostała jedynie fasada w porządku korynckim. Stojąca obok kościoła wieża ratuszowa została zbudowana ok. 1275-1305. Obecnie mieści się w niej pinakoteka z dziełami szkoły umbryjskiej z okresu XII–XVIII w.
Zamek Rocca Maggiore – zachowały się tylko ruiny zamku wybudowanego przez księcia Spoleto, Konrada z Lützen.
Kościół św. Damiana – początki istnienia kościoła datowane są na VI-VII w. Jego odbudową zajmował się św. Franciszek, który umieścił w zbudowanym w pobliżu klasztorze św. Klarę i pierwsze siostry klaryski. W kościele zachowały się stalle z XIII w. oraz XIV-wieczne freski.
El Eremo delle Carceri es un santuario ubicado a 4 kilómetros de la ciudad, a 791 msnm sobre las laderas del monte Subasio. Se alza en los alrededores de cuevas naturales, habitadas por eremitas en la época paleocristiana. Allí San Francisco de Asís y sus seguidores se retiraban para la contemplación religiosa y la oración.
Santuario de Rivotorto está situado a 3 km de la ciudad al pie del monte Subasio (a 211 msnm),
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz