Balet Królewski Kambodży (znany także pod nazwą Klasyczny Taniec
Khmerski) jest od ponad tysiąca lat kojarzony ściśle z dworem Khmerskim.
Występy tradycyjnie towarzyszyły uroczystościom królewskim i obchodom
takim jak koronacje, śluby, pogrzeby lub khmerskie święta. Ta forma
sztuki, której ledwie udało się uniknąć unicestwienia w latach 70. XX
wieku, jest wysoce ceniona przez Kambodżan na całym świecie. Wyrzeźbione
figurki tancerzy, podobne do tych, które ozdabiają znane świątynie w
Angkor, pojawiły się po raz pierwszy w IX wieku. Jego repertuar utrwala legendy związane z
pochodzeniem Khmerów i Kambodżanie od dawna uważają tę tradycję za
symbol kultury khmerskiej. W klasycznym repertuarze występują cztery
odmienne typy charakterów: Neang (kobieta), Neayrong (mężczyzna), Yeak
(olbrzym) oraz Sva (małpa). Każdemu z nich przypisane są
charakterystyczne kolory, kostiumy, makijaż, maski oraz gesty. Określone
gesty i pozy, których tancerze mozolnie uczą się przez lata
intensywnych ćwiczeń, przedstawiają gamę ludzkich emocji, od strachu i
wściekłości do miłości i radości.
Sbek Thom– teatr cieni Khmerów
Powstanie teatru datowane jest na okres przed ankorski. Sztuki
dedykowane są bóstwom i mogą odbywać się tylko przy specjalnych okazjach
trzy, cztery razy do roku, np. podczas obchodów nowego roku, urodzin
króla czy oddawania czci ważnej osobie. Każda z kukieł wykonywana jest z jednego kawałka skóry
podczas specjalnej ceremonii. Proces tworzenia kukły trwa 1 dzień i towarzyszą mu
szczególne rytuały.
Artysta rysuje figurę na wypalanej skórze, wycina niepotrzebne kawałki,
maluje i na samym końcu mocuje dwa drągi bambusowe, którymi będzie kukłę
poruszał. Zgodnie z tradycją, przedstawienia odbywają się w nocy na
świeżym powietrzu, niedaleko pagody lub pola ryżowego. Tłem jest wielka
biała płachta rozwieszana pomiędzy dwoma dużymi bambusami. Z tyłu
rozpalone jest ognisko, bądź współcześnie projektor, który umożliwia
rzucanie cieni kukieł na białą płachtę. Animator ożywia kukły za pomocą
precezyjnych ruchów tanecznych. Przedstawieniu towarzyszy orkiestra i
dwóch narratorów. Teatr został niemal zniszczony w okresie represji Czerwonych Khmerów,
jednak od 1979 roku sztuka przeżywa odrodzenie dzięki ocalałym artystom.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz