Grupa siedemnastu wysp położonych na Morzu Tyrreńskim, na północ od Sycylii. Nazwa "Wyspy Liparyjskie" pochodzi z greckiego słowa liparos ("żyzny"), zaś "Wyspy Eolskie" – od władcy wiatrów, Eola, który w mitologii greckiej miał tu swą siedzibę. Wyspy zbudowane są ze skał wulkanicznych, głównie z bazaltów i porfirów. Stanowią je dawne stożki wulkaniczne lub resztki starych kraterów wulkanicznych. Na wyspach Stromboli i Vulcano znajdują się ciągle czynne wulkany.
Pollara
Lipari
Alicudi
Stromboli
Góra Fossa delle Felci, Salina
foto: m. aquila
foto: Luca Volpi
Najstarsze ślady osadnictwa na wyspach pochodzą z XI wieku p.n.e. Wiadomo, że w 580 r. p.n.e. wylądowali na wyspach Grecy z Knidos pod wodzą Pentathlona. Od V wieku p.n.e. władali wyspami Kartagińczycy, którzy pierwsi utworzyli tu kolonię karną dla przestępców. W 260 r. p.n.e. w bitwie morskiej koło Wysp Liparyjskich Kartagińczycy pokonali Rzymian, jednak w wyniku wojen punickich to Rzymianie zawładnęli archipelagiem. Utworzyli oni na wyspach lokalny ośrodek wydobycia i handlu siarką, solą i ałunem. Jednocześnie kontynuowali oni tradycję, deportując na wyspy zesłańców politycznych.
W średniowieczu największego znaczenia nabrała wyspa Lipari, na której w wiekach XIII-XIV wybudowano zamek, przebudowany przez Hiszpanów w XVII wieku w twierdzę, która strzegła wysp, pełniąc jednocześnie rolę więzienia. Obecnie znajduje się w niej Muzeum Historyczne i Archeologiczne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz