Hudhud jest recytowany i śpiewany w społeczności Ifugao (znanej z
systemu tarasowych upraw ryżu) podczas sadzenia i zbiorów ryżu, a także w
czasie obrzędu czuwania przy zmarłych. Powstał prawdopodobnie
przed VII wiekiem i obejmuje ponad 200 pieśni, z których każda składa
się z 40 epizodów. Pełna recytacja trwa często od trzech do czterech
godzin. Ponieważ Ifugao mają kulturę matrylinearną, to właśnie żona
często odgrywa główną rolę w śpiewie, a jej brat zajmuje wyższą pozycję
niż jej mąż. Epos hudhud jest śpiewany na zmianę przez pierwszego narratora i
chór. Wszystkie wersy wykonywane są na jedną, prostą melodię, wspólną
dla całego regionu.
Epos Darangen ludu Maranao w regionie Jeziora Lanao
Maranao to jedna z trzech największych grup muzułmańskich w tym kraju. Epos składa się z 17 zwrotek i w sumie z 72000 wersów, opisuje
epizody z historii Maranao oraz perypetie mitycznych bohaterów. Oprócz
frapującej zawartości narracyjnej, epos porusza tematy życia i śmierci,
flirtów, miłości i polityki, wyrażane za pomocą symboli, metafory,
ironii i satyry. W „Darangen” przedstawione są także prawo zwyczajowe,
standardy zachowania społecznego i etycznego, kanon piękna i wartości
społeczne cenione przez Maranao. Do dziś normy prawa zwyczajowego,
którymi kieruje się starsze pokolenie, odwołują się do tekstu eposu.
„Darangen”, co w języku Maranao znaczy dosłownie „opowiadać piosenką”,
istniało na Filipinach przed pojawieniem się Islamu w XIV wieku. Pomimo że „Darangen”
jest w większości przekazywany ustnie, część eposu została spisana
ręcznie starodawnym alfabetem, opartym na piśmie arabskim. Manuskrypty
te stanowią wielkiej wartości zabytki piśmiennictwa i dzieła sztuki.
Wyspecjalizowani wykonawcy obydwu płci śpiewają „Darangen” podczas
ceremonii ślubnych, które trwają zazwyczaj siedem nocy. Śpiewom towarzyszą czasem
muzyka i taniec.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz