Członkowie koreańskiej mniejszości, zamieszkującej region Jilin i
sąsiednie prowincje w północno-wschodnich Chinach, gromadzą się na
polach lub w wioskach w czasie lokalnych świąt, podczas których składają
ofiary ku czci Bogu Ziemi i zanoszą prośby o dobre plony i pomyślność.
Jest to okazja do rozpoczęcia popularnego ludowego tańca, przekazywanego
w ramach mniejszości koreańskiej przez starszych młodszemu pokoleniu.
Muzycy wygrywają melodie na oboju suona, gongach i bębnach,
podczas gdy tancerze odziani w kolorowe stroje i maski poruszają się
zgodnie z rytmem muzyki wykonując farsowe ruchy. Wykonują tańce i ruchy
imitujące często pracę na roli. Inspiracją do tańca są zajęcia na roli,
np. chodzenie po radlinach, imitowane przez odpowiednie gesty i ruchy.
Począwszy od końca XIX w., kiedy został przeniesiony do Chin, taniec ten
wyraźnie się rozwinął wśród koreańskiej mniejszości zamieszkującej
miasta i wsie, wykraczając poza jego agrarne pochodzenie. Dla przykładu,
grupa instrumentów muzycznych została poszerzona o instrumenty dęte, a w
kostiumach tancerzy widoczne są wpływy z innych chińskich mniejszości
etnicznych. Taniec ten, ucieleśniający zarówno pracę jak i mądrość, jest
ważnym symbolem kulturowego dziedzictwa koreańskiej mniejszości w
Chinach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz