Tradycyjnie wykonywany jest przez mieszkańców wiosek i społeczności
Quechua w południowej części Andów Środkowych, a od pewnego czasu
także w środowisku miejskim. Taniec z nożycami wziął swoją nazwę od pary
wypolerowanych prętów żelaznych, przypominających wyglądem ostrza nożyc,
które każdy z tancerzy trzyma w prawej dłoni. Tancerz wspólnie ze
skrzypkiem i harfistą tworzą cuadrilla (zespół), reprezentujący daną wioskę lub społeczność. W czasie występu, dwa lub trzy cuadrilla stają
naprzeciwko siebie i tancerze w takt muzyki jednocześnie uderzają
wzajem w metalowe pręty, w tym samym czasie wykonując inscenizowany
pojedynek taneczny, akrobacje i ruchy sceniczne wymagające stopniowo
coraz większej sprawności fizycznej. Rywalizacja, czyli atipanakuy
może trwać nawet dziesięć godzin, a na ostateczny wybór zwycięzcy
wpływa także sprawność fizyczna, brzmienie instrumentów i umiejętności
akompaniujących muzyków. Tancerze ubrani są w wyszywane stroje ozdobione
złotymi frędzlami, różnokolorowymi cekinami i malutkimi lusterkami,
jednak w tym ubraniu nie wolno im wchodzić do kościoła, bowiem zgodnie z
tradycyjną wiedzą, ich sceniczne umiejętności są wynikiem paktu z
diabłem. Mimo tego, taniec z nożycami stał się nieodłączną częścią
katolickich uroczystości. Fizyczne i duchowe umiejętności, które
implikuje rytuał, przekazywane są ustnie przez mistrza uczniowi.
Huaconada – taniec rytualny z regionu Mito
Rytualny taniec wykonywany w miejscowości Mito, w prowincji Concepción,
położonej w środkowej części Andów Peruwiańskich. Co roku, w pierwszych
trzech dniach stycznia zamaskowani mężczyźni nazywani huacones wykonują w centrum miasta serię tańców według wcześniej opracowanej choreografii. Huacones symbolizują dawną radę starców i na czas trwania Huaconada stają się najwyższą władzą w mieście. Pozycję tę podkreśla trzymany przez nich tronador
(bicz) oraz noszone maski z charakterystycznymi nosami, przywołującymi
skojarzenia z dziobem kondora – ptaka symbolizującego ducha świętych
gór. Taniec wykonują dwie grupy huacones: starsi, ubrani w tradycyjne stroje i misternie wyrzeźbione maski wywołujące w widzach respekt i strach, oraz współcześni huacones, ubrani w kolorowe stroje i noszący maski uosabiające terror, smutek lub kpinę. Podczas ceremonii huaconada, młodzi huacones tańczą
wokół starszych, wykonując ściśle określone kroki. Starsi, ze względu
na swój status mają większą swobodę w improwizowaniu kroków tanecznych.
Akompaniująca orkiestra gra w zmiennym rytmie, który wybijany jest na
małym bębenku zwanym tinya. Huaconada zawiera w sobie zarówno tradycyjne
elementy kultury andyjskiej i hiszpańskiej, jak i elementy współczesne.
Role huacones mogą odgrywać jedynie osoby czyste moralnie i o
nieskazitelnej opinii, a umiejętność jest tradycyjnie przekazywana z
ojca na syna, zaś ubrania i maski dziedziczone z pokolenia na pokolenie.
Wititi – taniec z Kanionu Colca
Taniec Wititi jest ludowym tańcem tradycyjnym, związanym z rytuałem
przejścia. Wywodzi się z weselnych parad i jest wykonywany przez młodych
ludzi podczas świąt religijnych obchodzonych w czasie całej pory
deszczowej. Jest to taniec zespołowy z ustawionymi w szyku parami,
którym przygrywa do tańca orkiestra. Kobiety noszą wyróżniające je
między sobą kapelusze i stroje zdobione wielobarwnymi haftami. Mężczyźni
mają na sobie dwie damskie spódnice nałożone jedna na drugą, koszulę o
wojskowym kroju oraz szal. Noszą specjalne, usztywnione kapelusze.
Taniec wykonywany jest w czasie rozpoczynającym nowy rok w kalendarzu
agrarnym, symbolizując odradzanie się przyrody i społeczeństwa.
fuente: Andina
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz