Jest ogólnym terminem określającym różne praktyki Muqam wśród
społeczności Ujgur, tworzącej jedną z największych mniejszości
etnicznych w Republice Chin. W historii region Xinjiang podlegał licznym
wpływom kulturowym, zarówno wschodnim, jak i zachodnim, ze względu na
swoje położenie na szlaku jedwabnym. Ujgur Muqam z regionu Xinjiang to
zbiór piosenek, tańców, muzyki ludowej i klasycznej. Cechuje go
zróżnicowanie treści, stylów tanecznych i muzycznych oraz
wykorzystywanych instrumentów. Piosenki różnią się rymem oraz rytmem,
bywają wykonywane solo lub w grupach. Treść pieśni stanowią nie tylko
ballady ludowe, ale również poematy pisane przez klasycznych mistrzów
Ujgur. Dzięki temu cechuje je różnorodność stylów i form, od poezji po
ludową narrację i przypowieść. Popularne tematy to pochwała miłości,
rozważania o życiu, historia oraz współczesne problemy społeczności
Ujgur. Muzyka Ujgur Muqam pełna jest odniesień do tradycji kulturowej
nizinnych środkowych Chin. W zespołach Muqam wiodące instrumenty,
nazywane Satar lub Aijak, wykonywane są z miejscowych materiałów, ale
różnią się rodzajem (mogą być smyczkowe, szarpane lub dęte). Na
umiejętności taneczne składają się nietypowe kroki, rytmy oraz figury
taneczne, wymagające np. trzymania kwiatów w ustach, noszenia naczynia
na głowie lub naśladowania ruchów zwierząt w tańcach solowych.
Sztuka muzyki guqin
Jest najstarszym chińskim instrumentem strunowym i jest silnie
zakorzeniony w chińskiej tradycji. Jego najdawniejsze formy istniały już
około 3000 lat temu. Pierwsze wzmianki o znanej nam formie instrumentu
pochodzą z czasów późnej dynastii Han. Najstarsze zachowane instrumenty guqin pochodzą z okresu dynastii Tang. Był on atrybutem elity inteligencji. Umiejętność gry na qin była jedną z czterech podstawowych sztuk w chińskim szkolnictwie: gra na qin, gra w go, kaligrafia i malarstwo. Gra na instrumentach miała w Chinach charakter rytualny, w związku z czym z instrumentem guqin wiąże się bogata symbolika. Wymiary instrumentu (3' 6.5" – chińskie stopy i cale) mają jakoby symbolizować 365 dni roku. Górna, wygięta, płyta rezonansowa reprezentuje Niebo, podczas gdy dolna – płaska – jest obrazem Ziemi. Struny oznaczają elementy przyrody: Metal, Drewno, Wodę, Ogień i Ziemię (pierwotna pięciostrunowa wersja). Szóstą strunę dodał król Wen, pierwszy z dynastii Zhou w żałobie po stracie syna Bo Yikao. Struna ta ma brzmieć smutnie. Drugi król z tej dynastii, Wu,
dodał siódmą strunę, by zagrzać swoich żołnierzy do walki. Brzmienie
tej struny ma być mocne i zdecydowanie. Na górnej płycie znajduje się
także 13 elementów wykonanych z masy perłowej
lub złotej folii (w szlachetnych, droższych wersjach instrumentu). Są
to określone punkty harmoniczne, wskazujące, gdzie należy dociskać
strunę (robi się to palcami lewej ręki). Elementy te symbolizują 13 miesięcy kalendarza chińskiego.
Tradycja muzyczna Nanyin
Tradycją muzyczna charakterystyczna dla kultury ludu Minnan,
zamieszkującego południowy region Prowincji Fujian oraz grup Minnan
mieszkających poza granicami. Powolne i proste melodie są wykonywane na
charakterystycznych dla niej instrumentach, takich jak bambusowy flet
zwany dongxiao, lutni zwanej pipa i innych instrumentach
dętych, szarpanych i perkusyjnych. Prezentacja składa się zazwyczaj z
trzech elementów: czystej muzyki, śpiewu oraz ballad śpiewanych z
akompaniamentem instrumentów przez solistę lub występujących w dalszej
kolejności czterech muzyków. Bogaty repertuar Nanyin zachował stare pieśni ludowe i motywy muzyczne, które wywarły wpływ na chiński teatr lalkowy i tradycyjną operę. Ninyin
jest głęboko zakorzeniony w kulturze Minnan. Jest wykonywany podczas
wiosennych i jesiennych świąt ku czci Meng Chang, boga muzyki, na
weselach i pogrzebach, także podczas lokalnych świąt i targów.
Epos Manas
Kirgizi zamieszkujący region Xinjiang w zachodnich Chinach, wywodzą
swoje pochodzenie od mitycznego bohatera imieniem Manas. Jego życie i
dokonania są sławione w eposie, będącym jednym z najważniejszych
elementów tradycji ustnych kirgiskiej mniejszości. Tradycyjnie
wyśpiewywany jest przez manasczy (kirgiskich opowiadaczy) bez
akompaniamentu muzycznego, podczas lokalnych uroczystości i spotkań,
świąt rodzinnych i ważnych wydarzeń, jak wesela, pogrzeby czy
specjalnych koncertów. Epos
opowiada o wszystkich najważniejszych dla Kirgizów wydarzeniach
historycznych i objaśnia ich tradycje i wierzenia. Kirgizi mieszkający w
Chinach i sąsiednich krajach (Kazachstan, Tadżykistan, Kirgistan)
postrzegają Epos jako kluczowy symbol ich kulturowej tożsamości i
najważniejszą formę publicznej rozrywki, zachowania historii i przekazu
wiedzy młodym.
fuente: see2me.ru
Chöömej – mongolski śpiew gardłowy
Muzyka ta zainspirowana jest życiem na stepach i słowa piosenek często
opowiadają o koniach. Śpiew gardłowy to zwykle alikwotowy akord w formie burdonu
z melodią w głosie najwyższym operującym na ograniczonej skali. Ta
technika wokalna pozwala na jednoczesne wydobywanie z gardła kilku
niezależnych od siebie dźwięków, od niskich, przypominających dźwięk didgeridoo (styl kargyraa), aż po wysokie poświsty (styl sygyt), przywodzące na myśl japoński, buddyjski flet shakuhachi. Tuwiński śpiew zainspirował muzykę wielu innych
kultur – w starożytności zaadaptowali go tybetańscy mnisi, zaś współcześnie robią to amerykańscy muzycy new age'owi.
Tradycja muzyczna Hua’er
Tradycja muzyczna praktykowana przez dziewięć mniejszości etnicznych
zamieszkujących prowincje Gansu i Qinghai. Opiera się na
niezwykle rozbudowanym repertuarze, a utwory zyskują nazwy od lokalnych
wykonawców, miejsc czy nazw kwiatów. Pieśni są improwizowane, ale z
zachowaniem określonych reguł kompozycyjnych: zwrotki mają 3, 4, 5 lub 6
linijek, każda złożona maksymalnie z 7 sylab. Pieśni opowiadają
najczęściej o miłości młodych, ciężkiej pracy na roli, doli życia,
niezwykłych zachowaniach ludzi, jak również wyrażają samą radość
śpiewania. Pieśni są również żywym zapisem zmian zachodzących w kulturze
rolników i pasterzy, a pieśniarze często odnoszą się do zmian, które
sami naocznie obserwują.
Wielka Pieśń ludu Dong
Dong to licząca niespełna 3 mln osób mniejszość etniczna w Chinach. Posługują się językiem dong, zapisywanym znakami chińskimi, lecz należącym do niespokrewnionej z chińskim grupy języków dajskich. Zamieszkują prowincje Kuejczou, Hunan oraz region autonomiczny Kuangsi.
Znani są z wysokich umiejętności ciesielskich i wyjątkowej
architektury, której przykładem mogą być zadaszone mosty oraz tzw. wieże
bębnów o charakterystycznym kształcie. Jednym z tradycyjnych sposobów przekazywania kultury, lokalnej wiedzy i
historii jest grupowe wykonywanie pieśni a capella, bez użycia
instrumentów i bez głosu wiodącego. Repertuar obejmuje ludowe ballady,
pieśni dziecięce, pieśni powitalne oraz pieśni naśladujące odgłosy
natury i zwierząt. Pieśni są wykonywane najczęściej w wioskowych domach
spotkań lub spontanicznie w domach prywatnych i innych publicznych
miejscach. Pieśni tworzą żywą encyklopedię kultury ludu Dong, opiewają
ich wierzenia w jedność człowieka z naturą, przechowują wiedzę, wyrażają
uczucia miłości, krzewią także szacunek dla starszych i sąsiadów.
Zbiorowe pieśni są do dziś powszechnie wykonywane, a każda wioska
szczyci się własnymi chórami, zróżnicowanymi ze względu na wiek lub
płeć.
Tradycja muzyczna z Xi’an
Tradycja muzyczna z Xi’an, starożytnej stolicy Chin, leżącej w Prowincji
Shaanxi, liczy sobie ponad tysiąc lat. Łączy w sobie wykorzystanie
instrumentów dętych i perkusyjnych, czasem z obecnością męskiego chóru.
Treść śpiewanych pieśni odnosi się do życia lokalnej społeczności i
wierzeń religijnych, a muzyka wykonywana jest przy okazji świąt
religijnych i ważnych wydarzeń rodzinnych (np. pogrzebów). Wyróżnia się
dwa style wykonywania muzyki Xi'an: “muzyka siedząca” i “muzyka
chodzona”, wspartą w drugim przypadku o obecność męskiego chóru. Muzyka
wykonywana przez chodzących bębniarzy towarzyszyła pierwotnie podróżom
chińskich cesarzy, później została przejęta przez rolników i grana była
na otwartej przestrzeni.
Urtiin Duu: tradycyjna długa pieśń (Mongolia)
Tradycyjna, liryczna pieśń mongolska, o szerokiej skali – obejmująca trzy oktawy, charakteryzująca się długą, ciągłą linią melodyczną, ozdobioną rytmicznymi wariacjami, licznymi melizmatami i i swobodną formą kompozycyjną. Śpiewana w zachodniej Mongolii przy akompaniamencie chordofonu morin chuur lub fletu limb, a we wschodniej a capella lub przy akompaniamencie igilu.
Wykonywana podczas ważnych uroczystości i świąt, z okazji ślubów,
otwarcia nowego domu, narodzin dziecka czy znakowania źrebiąt, oraz
podczas festiwalu naadam. Teksty urtyn duu przekazują treści filozoficzne i religijne, wychwalają przyrodę lub opowiadają historie lokalnych herosów
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz