Powstały w II poł. XVII wieku, w następstwie pokoju westfalskiego kończącego wojnę trzydziestoletnią (1618–1648), gdy naciskany przez protestancką Szwecję katolicki cesarz Ferdynand III Habsburg przyznał śląskim luteranom prawo do wybudowania trzech świątyń na obszarach bezpośrednio podległych jego władzy. Cesarska zgoda na budowę Kościołów Pokoju obwarowana była dodatkowymi ograniczeniami: budowle miały być wzniesione jedynie z materiałów nietrwałych (drewno, słoma, glina, piasek), mogły być wybudowane jedynie poza granicami miasta, nie dalej jednak niż na odległość strzału armatniego od murów miejskich, nie mogły mieć wież, dzwonów, ani tradycyjnego kształtu świątyni, musiały być ukończone w ciągu jednego roku na koszt protestantów, nie mogły przy nich powstać szkoły parafialne.
Kościół Pokoju w Jaworze został wybudowany w latach 1654–1655 według projektu Albrechta von
Säbischa z zastosowaniem konstrukcji ryglowej. Na uwagę zasługuje barokowe wyposażenie wnętrza: ołtarz, ambona i chrzcielnica. Po stronie północnej i południowej wzniesiono po cztery kondygnacje empor, których parapety zdobią obrazy ilustrujące Stary i Nowy Testament oraz pejzaże z zamkami i tarcze heraldyczne. Wszystkie elementy konstrukcyjne pokrywają polichromie o motywach fantazyjnie zwiniętych wici roślinnych.
Kamień węgielny pod budowę kościoła w Świdnicy położono 23 sierpnia 1656 roku. Autorem projektu był wrocławski mistrz budowlany Albrecht von Saebisch. Kościół zbudował świdnicki cieśla Andreas Kaemper. W 1708 roku, w czasie wojny północnej,
kiedy sytuacja wyznaniowa ewangelików się polepszyła, obok kościoła wybudowano dzwonnicę i szkołę
ewangelicką. Oba budynki zachowały się do dziś.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz