Wyspy Sołowieckie leżą w Zatoce Onega na Morzu Białym, wchodzą w skład obwodu archangielskiego. Na Wyspie Sołowieckiej znajduje się monastyr. który był największą twierdzą w północnej części Imperium Rosyjskiego. Zstał założony pod koniec 1429 przez mnichów Germana i Sawwacjusza z monastyru św. Cyryla Biełozierskiego. Głównym twórcą klasztoru był św. Zozym. W XV i XVI wieku klasztor rozwijał działalność
handlową, stając się tym samym centrum gospodarczym i politycznym w
całym regionie Morza Białego. Handlowano głównie solą uzyskiwaną z wód
morza metodą opracowaną przez ojca Tarazjusza i owocami morza – głównie
ostrygami hodowanymi przez św. Tryfona. Rozwijało się rybołówstwo, wydobycie mik i pereł. Monastyr składał się z dwóch soborów
– soboru Zaśnięcia Matki Bożej z refektarzem i soboru Przemienienia
Pańskiego (wybudowanego w latach 1556–1564), największego obiektu
monastyru strawionego pożarem w 1923. Na terenie zabudowań znajdowało się ponadto pięć cerkwi m.in. cerkiew Świętego. Mikołaja (1834), a za nią kościół Świętej Trójcy, odrębna dzwonnica (kołokolnia), siedem baszt, młyn wodny z początku XVII wieku, refektarz oraz liczne budynki gospodarcze i mieszkalne. W podziemiach klasztoru znajdują się lochy i kazamat.
W latach 1923-1939 klasztor służył za więzienie polityczne jako
Sołowiecki Obóz Robót Przymusowych Specjalnego Przeznaczenia, gdzie
zginęło kilkanaście tysięcy ludzi. Posłużył jako prototyp dla systemu Gułag.
Pod koniec 1923 w obozie znajdowało się 2557 więźniów, na początku 1931
już 71 800. W kolejnych latach liczba więźniów spadła do 19 tysięcy
(1933). W 1937 obóz został zaadaptowany na więzienie NKWD. W 1939 miejscowość Sołowi stała się bazą szkoleniową marynarki wojennej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz