Znajduje się w Zagłębiu Saary,
jest to unikatowe świadectwo historii techniki z przełomu XIX i XX w.
Najnowocześniejszy zakład hutniczy swego czasu był przez ponad 100 lat
największym kompleksem przemysłowym przeróbki stali w Niemczech. W 1873 koloński inżynier hutnictwa Julius Bach założył w Völklingen zakład przerabiający luksemburską rudę żelaza i produkujący dźwigary żelazne oraz podkłady kolejowe. Wysokie cła na stal zmusiły Bacha do zamknięcia firmy. Zakład zakończył produkcję w 1879, po czym dwa lata później został kupiony przez Karla Röchlinga, który nabył patent do stosowania nowej rewolucyjnej technologii produkcji stali z rud o dużej zawartości fosforu (tzw. metody Sidneya Thomasa). Pozwoliło to przerabiać rudy o niskiej zawartości żelaza (30%) z Lotaryngii – regionu bezpośrednio sąsiadującego z Saarą. Z końcem XIX w. huta stała się najbardziej wydajnym zakładem w Europie i największym producentem dźwigarów stalowych w Niemczech. Ostatnią dużą inwestycją Völklingen była budowa działu spiekania
(1928–1930). Dzięki temu można było powtórnie wykorzystywać odpady,
m.in. drobnoziarnisty pył z gazu wielkopiecowego. Ten pionierski zakład
był modelem dla wielu podobnych inwestycji na całym świecie. W czasie II wojny światowej w kopalniach, hutach i zakładach metalurgicznych Zagłębia Saary pracowali robotnicy przymusowi i więźniowie. W hucie Völklingen, w niezwykle ciężkich warunkach, pracowało przymusowo około 6 tys. mężczyzn i kobiet z Rosji, Polski, Jugosławii, Francji, Belgii i Luksemburga. Robotnicy byli więzieni w obozie w Etzehofen.
W 1949 roku właściciel zakładu Hermann Röchling został skazany na 10
lat więzienia za zbrodnie wojenne dokonane na terenie zakładu, jednak z
więzienia został wypuszczony w 1951 r. W 1986 wygaszono wielkie piece huty w Völklingen. Prężna inicjatywa obywatelska nie dopuściła do wyburzenia zakładów. Huta została ogłoszona pomnikiem przemysłowym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz