Archipelag Wanuatu, usytuowany w południowej części Pacyfiku, około 2000
km na północny wschód od Sydney, zdołał zachować swoją wyjątkową,
złożoną tradycję rysunku na piasku. To pełniące różnorodne funkcje
społeczne „pisanie” jest czymś więcej niż tylko lokalną pradawną formą
ekspresji artystycznej. Stanowi także element wielu obrzędów, występuje
często w kontekście kontemplacyjnym i komunikacyjnym. Rysunki są
tworzone przez wykształconych specjalistów bezpośrednio na ziemi, w
piasku, popiele wulkanicznym lub glinie. Używając tylko jednego palca,
rysujący żłobi ciągłą, wijącą się linię na niewidzialnej kanwie, tworząc
eleganckie, często symetryczne kompozycje wzorów geometrycznych. Ta
bogata i dynamiczna tradycja graficzna rozwinęła się jako środek
komunikacji pomiędzy reprezentantami 80 różnych grup językowych,
zamieszkujących środkową i północną część wysp Wanuatu. Rysunki często
pełnią rolę mnemonicznego zapisu oraz środka przekazu obrzędów,
mitologicznych tradycji ludowych, a także bogactwa informacji na temat
dziejów społeczności, jej kosmologii, więzów pokrewieństwa, technik
uprawy roli, wzorów architektonicznych i rękodzielniczych oraz układów
choreograficznych. Większość rysunków na piasku spełnia kilka funkcji i
jest wieloznaczna. Mogą one być „odczytywane” jako dzieła artystyczne,
zapisy informacji, ilustracje towarzyszące opowiadaniu, podpisy lub po
prostu wiadomości i tematy do rozmyślań. Ponieważ rysunki na piasku nie
są jedynie obrazkami, lecz stanowią delikatne pajęczyny powiązanych ze
sobą wzajemnie pieśni, opowiadań i wiedzy o wymiarze sacrum i profanum,
mistrz takiego rysunku musi posiadać nie tylko gruntowną wiedzę na temat
wzorów graficznych, lecz również głębokie zrozumienie ich znaczenia.
Dodatkowo, musi posiąść umiejętność interpretacji rysunków, których
znaczenie objaśnia widzom.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz