Dziedzictwo UNESCO: Domy beginek we Flandrii. Belgia 1998

16 lis 2016

Domy beginek we Flandrii. Belgia 1998

Beginki to laickie stowarzyszenia religijne kobiet powstałe na początku XII wieku na zachodzie Europy, głównie na terenie obecnej Belgii i Holandii (Niderlandy). Przypuszcza się, że inspiratorem ruchu beginek i begardów był ksiądz Lambert le Bège z Liège, który w 1170 głosił potrzebę ustanowienia stowarzyszenia kobiet poświęconych życiu religijnemu i działalności dobroczynnej, nie związanych ślubami zakonnymi, a więc nie będących zakonnicami, które dobrowolnie mogły swobodnie opuścić wspólnotę (beginat). Inna hipoteza wiąże nazwę stowarzyszenia ze św. Begą. Wspólnoty beginek były autonomiczne i rządziły się własnymi, specyficznymi dla danej wspólnoty prawami, posiadały swojego przełożonego domu, utrzymywały się z własnej pracy, posiadały wspólną kasę, wspólne posiłki i nabożeństwa. Niektóre wspólnoty odeszły od doktryny katolickiej i znalazły się pod wpływem myśli albigensów oraz Braci i Sióstr Wolnego Ducha, który to ruch uznany przez Kościół katolicki jako herezja, rozwijał się w tym czasie w rejonie Kolonii. Wiele beginatów przeszło na tercjarstwo franciszkańskie i przyjęło regułę trzeciego zakonu św. Franciszka z Asyżu jako prawo własne w swojej wspólnocie oraz duchową opiekę franciszkanów. Inne znalazły się pod opieką duchową dominikanów lub karmelitów. Wspólnoty pozostające pod wpływem herezji biczowników, zostały ostatecznie uznane za heretyckie. W 1311 Klemens V oskarżył ruch beginek o rozprzestrzenianie herezji. Sam zaś ruch i jego pierwotne idee, został zrehabilitowany przez Eugeniusza IV w XV wieku.

Beginki mieszkały na Śląsku, w XIV wieku zostały zwalczone przez inkwizycję (podobnie jak waldensi, którzy dotarli na Śląsk w XIV wieku). W 1315 w samej tylko Świdnicy spalono przeszło 50 waldensów.

Wpis obejmuje13 domów beginek: