Park Narodowy Bet Sze’arim jest położony na wzgórzu o wysokości 120 metrów n.p.m. Wchodzi on w skład pasma wzgórz oddzielających Dolinę Jezreel od Doliny Zabulona w Dolnej Galilei, na północy Izraela. Miasto Bet Sze’arim zostało założone pod koniec I wieku p.n.e., za panowania króla Heroda Wielkiego. Było to zamożne żydowskie miasto, nazywane po grecku Besara. Znajdowała się w nim stolica administracyjna Doliny Jezreel i siedziba królowej Bereniki. Po zniszczeniu w 70 roku Świątyni Jerozolimskiej do Bet Sze’arim przeniósł się Sanhedryn. Miasto zostało zniszczone przez pożar w 352 roku, pod koniec żydowskiej wojny przeciwko Gallusowi. Zostało odbudowane jako miasto bizantyjskie. W okresie panowania arabskiego była to niewielka wioska, która pod koniec XVI wieku nazywała się Szeik Bureik.
Pod miastem wykuto około 30
systemów jaskiń, w których utworzono miejsce pochówku zmarłych.
Katakumby tworzą rozległy podziemny labirynt, w którym znajdują się
setki marmurowych lub kamiennych sarkofagów. To z jakiego materiału został wykonany sarkofag zależało od pozycji społecznej zmarłego. Kiedy Rzymianie zabronili Żydom wstępu do Jerozolimy,
Bet Sze’arim stało się dla nich głównym ośrodkiem życia narodowego i
duchowego. Na tutejszym cmentarzu grzebano Żydów z całego regionu. Na
sarkofagach widnieją skomplikowane zdobienia, symbole i postacie, jak
również inskrypcje nagrobne w językach hebrajskim, greckim i aramejskim.
Wśród setek inskrypcji są zawarte informacje z nazwiskami zmarłych, ich
zawodami, miejscem zamieszkania i osiągnięć życiowych. Większość
zmarłych została pochowana na pólkach wykutych w skale, a tylko
najbardziej wpływowe osoby pochowano w osobnych sarkofagach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz