Trewir pretenduje do miana najstarszego miasta w Niemczech. W roku 16 p.n.e. w ramach akcji romanizacyjnej na terenie celto-germańskiego szczepu Trewerów Rzymianie założyli osadę o nazwie Augusta Treverorum. Miasto było jednym z centrów administracyjnych i „podstolic” cesarstwa rzymskiego, miastem rezydencyjnym Konstancjusza I i jego syna Konstantyna Wielkiego.
Porta Nigra została wzniesiona między 180 a 200 r. n.e., stanowiła północną bramę do Trewiru. Oprócz niej istniały jeszcze trzy inne bramy (Porta Alba, Porta Media, Porta Inclyta), a każda położona była po jednej ze stron czworobocznego miasta i stała na jednym z końców dwóch głównych ulic. We wczesnym średniowieczu została przekształcona w kościół, co jak się wydaje uchroniło ją od zniszczenia.
Amfiteatr rzymski zbudowany na przedmieściach Trewiru około roku 100, mógł pomieścić 20.000 widzów.
Termy cesarskie wybudowane około roku 300 za panowania cesarza Konstancjusza I, to jeden z największych zespołów łaźni rzymskich powstałych w Cesarstwie rzymskim. W skład kompleksu łaźni wchodziła ogromna hala, w podziemiach znajdował się system ogrzewania i kanalizacji. Termy te
jednak nigdy nie były używane, co zostało stwierdzone po zbadaniu stanu
infrastruktury kanalizacyjnej. Po przeniesieniu siedziby Konstantyna do Konstantynopola, łaźnie pozostawiono w stanie surowym. Budynki zostały zagospodarowane dopiero w 360 przez cesarza Walentyniana I,
który przebudował je na koszary dla wojska.
Bazylika Konstantyna zbudowana na początku IV w. służyła jako sala tronowa cesarzowi Konstantynowi. Wnętrze sali zdobiły marmury, mozaiki i liczne rzeźby. Podłogi i ściany auli były ogrzewane powietrzem podgrzewanym przez pięć pieców umieszczonych pod podwójną podłogą.
Barbarathermen zostały zbudowane około roku 150 i stanowiły jeden z największych zespołów łaźni w Cesarstwie rzymskim. W przeciwieństwie do wybudowanych później łaźni cesarskich,
które nigdy nie były użytkowane zgodnie ze swoim pierwotnym
przeznaczeniem, Barbarathermen służyły mieszkańcom Trewiru jako łaźnie
przez prawie 300 lat. Początkowo, po opuszczeniu Trewiru przez Rzymian,
budynki łaźni stały nienaruszone. Później jednak, przez stulecia, były
eksploatowane jako źródło materiałów budowlanych.
Pierwszy drewniany most rzymski na Mozeli powstał w 17 r. p.n.e., natomiast nowy most kamienny
postawiono w latach 144-152. Jego masywnym filarom
nadano spiczasty kształt, tak by chronić go przed wysokimi stanami wód
oraz krami lodu w czasie roztopów. Górna część mostu była konstrukcją
drewnianą z przejazdem o szerokości dziesięciu metrów, znajdującym się
około 14 metrów nad poziomem wody, co umożliwiało swobodny przepływ
statków. Do dziś zachowało się pięć z dziewięciu oryginalnych rzymskich
filarów.
Katedra Świętego Piotra to najstarszy kościół biskupi w Niemczech. Według relacji o powstaniu katedry autorstwa brata Altmana von Hautvillers z Reims, cesarzowa Helena (późniejsza święta) oddała ówczesnemu biskupowi Trewiru Agritiuszowi część swojego pałacu z przeznaczeniem na siedzibę kościoła pod wezwaniem św. Piotra. Agritius na bazie podarowanego budynku, wzniósł w latach 310-320 bazylikę.
Taką wersję wydarzeń zdają się potwierdzać wyniki prac archeologicznych
przeprowadzonych na terenie katedry, w czasie których odkryto
pozostałości późno rzymskiego domu wraz z malowidłem sufitowym z około
320. Katedra została wzniesiona z polecenia cesarza Konstantyna,
syna cesarzowej Heleny, który z okazji jubileuszu 20-lecia swoich
rządów (ok. 326) podjął decyzję o budowie czterech wielkich świątyń: bazyliki św. Piotra w Rzymie, bazyliki Grobu Świętego w Jerozolimie, kościoła Narodzenia Chrystusa w Betlejem oraz Katedry w Trewirze.
Kościół Najświętszej Marii Panny zbudowany w XIII w. w południowej części rzymskiego kompleksu świątynnego cesarza Konstantyna jest połączony z trewirską katedrą wąskim przejściem.
Kolumna w Igel to najlepiej zachowany rzymski pomnik nagrobny na północ od Alp, położony we wsi Igel przy granicy z Luksemburgiem. Po upadku cesarstwa rzymskiego uniknął zniszczenia dzięki przeświadczeniu, że płaskorzeźba na południowej stronie kolumny przedstawia zaręczyny cesarza Konstancjusza I z Heleną, późniejszą świętą.
fuente. arsartisticadventureofmankind.wordpress.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz