Wywodzący się z różnych poetyckich tradycji sięgających XIV wieku,
gatunek ten stanowi integralną część doniosłych ceremonii i różnych form
aktywności społecznej, takich jak samra (wieczory małżeńskie) i magyal (codzienne popołudniowe spotkania przyjaziół i znajomych). Pieśni są
interpretowane przez solistę przy akompaniamencie dwóch pradawnych
instrumentów: quanbus (lutni jemeńskiej) i sahn nuhasi, miedzianej tacy,
którą grający trzyma kciukami, delikatnie uderzając pozostałymi ośmioma
palcami. Zmiana z jednego instrumentu na inny w trakcie jednego występu
jest bardzo rzadka, a mistrzostwo artysty jest oceniane na podstawie
jego zdolności do upiększania melodii, w celu podkreślenia treści tekstu
i poruszenia słuchaczy. Muzyka ta może być również łączona z
wymyślnymi, tradycyjnymi tańcami. Teksty pieśni
zawierają wysoko cenione i często cytowane fragmentypoematów, powstałych
w Jemenie – kraju, w którym poezja jest uważana za najwyższą formę
literatury. Mimo, że pieśni są bezpośrednio związane z historyczną
stolicą Jemenu, Sanaa, można je usłyszeć w wielu miastach i wsiach w
całym kraju.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz