Naqqāli to najstarsza forma spektaklu teatralnego, wykonywana w
Islamskiej Republice Iranu, która od dawnych czasów odgrywa tam
niezwykle ważną rolę, zarówno w środowiskach arystokratycznych, jak i
najniższych warstwach społecznych. Wykonawca – naqqāl –
opowiada historie – wierszem lub prozą, pomagając sobie gestami i
ruchami ciała, czasami także przy akompaniamencie muzyki instrumentalnej
i z wykorzystaniem kolorowych obrazów namalowanych na rozwijanych
planszach. Naqqālowie pełnią rolę zarówno aktorów, jak i skarbników
perskiej tradycji literackiej i kulturalnej, muszą więc być bardzo
dobrze zaznajomieni z lokalnymi językami i dialektami, tradycją muzyczną
i środkami wyrazu. Wykonywanie naqqāli wymaga talentu, doskonałej
pamięci oraz umiejętności improwizowania w takich sposób, który pozwala
utrzymać uwagę widowni w napięciu. Zazwyczaj aktorzy noszą proste
kostiumy, ale czasami wkładają historyczne hełmy lub fragmenty zbroi, by
lepiej oddać atmosferę pola bitewnego. Żeńskie wykonawczynie naqqāli występują
przed mieszaną (męsko-damską) publicznością. Przedstawienia
odbywały się w kawiarniach, nomadyjskich namiotach, domach prywatnych
lub miejscach historycznych, takich jak zajazdy dla karawan. Jednak
stopniowy upadek popularności kawiarni i rozkwit innych form rozrywki
spowodował zanik zainteresowania przedstawieniami Naqqāli.
Starzenie się nielicznych już mistrzów tego widowiska i jednocześnie
jego malejąca popularność wśród młodego pokolenia spowodowały
dramatyczny spadek liczby kwalifikowanych wykonawców i rosnącą groźbę
całkowitego zaniku tej formy przedstawień.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz