Beduińska tradycja muzyczna z górskiego regionu Dhorfan na południu
Omanu. Przybiera ona formę tańca wojennego, wykonywanego z
akompaniamentem bębnów i recytacji poetyckiej w lokalnym języku
plemiennym. Al-Bar’ah wykonywane jest przez stojącą w półkolu
grupę dziesięciu do trzydziestu kobiet i mężczyzn, którzy śpiewają i
klaszczą w dłonie, podczas gdy dwóch mężczyzn z kandżarami
wykonuje ściśle określone ruchy taneczne, wymachując bronią na wysokości
ramion. Same ruchy taneczne są nieskomplikowane, jednak ich
skoordynowanie z ruchami pozostałych tancerzy i z muzyką wymaga
znacznych umiejętności. Każde plemię ma własną charakterystyczną formę al-Bar’ah z towarzyszącym jej innym rytmem bębnów i układem ruchów tanecznych. Akompaniament muzyczny wykonywany jest na bębnach al-kasir, al-rahmani i ad-daff oraz na fujarce al-qassaba.
Taniec wykonywany jest na świeżym powietrzu, z okazji ślubów,
uroczystości obrzezania lub religijnych. Podobnie jak w przypadku innych
omańskich tańców beduińskich, różnice klasowe są tu całkowicie zatarte i
przywódcy plemienni tańczą obok osób stojących najniżej w społecznej
hierarchii. Tradycja al-Bar’ah jest uosobieniem cnót beduińskich:
ducha rycerskości, siły, odwagi, hojności i gościnności. Taniec jest
także poetyckim przedstawieniem tematów miłości i flirtu.
Al’azi –poezja śpiewana i związane z nią zwyczaje
Al’azi jest rodzajem poezji śpiewanej popularnym w północnych
rejonach sułtanatu Omanu i typowym dla miejscowej kultury. Poezja ta
jest przedmiotem swoistych zawodów, w których wykonywaniu pieśni
towarzyszy pochód z mieczami, a poecie odpowiada chór. W zawodach może
uczestniczyć wiele osób, cała wioska lub wszyscy członkowie plemienia
pod kierunkiem poety, który śpiewa po arabsku zaimprowizowane i
zapamiętane pieśni. Pozostali śledzą jego ruchy i słowa pieśni, reagując
odpowiednimi ruchami i słowami. Pieśni wyrażają dumę z przynależności
do wspólnoty, są hołdem ku czci plemienia lub ważnych osobistości,
przywołują wydarzenia historyczne. Towarzyszy wszystkim obchodom o charakterze
narodowym i społecznym, będąc symbolem jedności, siły i dumy całej
społeczności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz