Na obszar wpisany składają się trzy stanowiska archeologiczne i cztery
obszary bagienne w południowym Iraku. Stanowiska archeologiczne obejmują
część ruin sumeryjskich miast i osad, które rozwijały się w południowej
Mezopotamii od IV do III w. p.n.e. w bagnistej delcie Tygrysu i
Eufratu: Ur, Uruk i Tell Eridu. Ahwar w południowym Iraku, znany również
jako mokradła irackie, to wyjątkowy i jeden z największych na świecie
lądowych systemów deltowych występujących w bardzo gorącym i suchym
klimacie.
Ahwar
Eridu, najbardziej na południe wysunięte miasto Sumeru, założone zostało nad Zatoką Perską, w pobliżu ujścia Eufratu.
Obecnie jednak ruiny tego miasta leżą wewnątrz lądu, gdyż brzeg Zatoki
Perskiej, na skutek akumulacji mułu nanoszonego przez Eufrat i Tygrys,
stopniowo przesuwał się coraz bardziej na południe.
Szybki rozwój Eridu w jego początkowym okresie związany był
najprawdopodobniej z położeniem tego miasta w strefie przejściowej
pomiędzy lądem a wodą, na granicy trzech ekosystemów:
równiny aluwialnej, pustyni i bagien, co umożliwiło jego mieszkańcom
rozwój nie tylko rolnictwa, ale też pasterstwa i rybołówstwa. W trakcie wykopalisk na stanowisku Abu Szahrajn odkryto ślady zasiedlenia począwszy od okresu Ubajd (połowa VI tys. p.n.e.) aż do okresu perskiego (VI-IV w. p.n.e.).
Odkryta na Tellu 1 nieprzerwana sekwencja świątyń z okresu Ubajd
wskazuje, że już w tym okresie stanowisko to musiało być ważnym centrum
religijnym. Przez ponad tysiąc lat wznoszone tu były, w tym samym
miejscu, kolejne, coraz to większe świątynie o coraz bardziej
skomplikowanym planie.
fuente: Wikipedia
Ruiny miasta Ur leżą obecnie mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Bagdadem a Zatoką Perską, ok. 16 km od obecnego koryta Eufratu. W starożytności Ur było jednak ważnym portem morskim. Ur zasiedlone było przez ok. 4 tys. lat, od okresu Ubajd (V tys. p.n.e.) do okresu nowobabilońskiego (połowa I tys. p.n.e.).
Apogeum rozwoju osiągnęło ono w okresie Ur III (ok. 2100-2000 p.n.e.),
kiedy to było stolicą imperium, którego władcy rozpoczęli zakrojony na
szeroką skalę program prac budowlanych, usuwając niestety często przy
okazji pozostałości wcześniejszych budowli.
fuente: Gardenvisit.com
Uruk (stanowisko Warka) zasiedlone było od końca V tys. p.n.e. aż do czasów arabskiej inwazji w VII w. n.e. Gdy zostało ono zasiedlone, Eufrat i Tygrys nie łączyły się jeszcze ze sobą, jak ma to miejsce współcześnie (wpadają do Zatoki Perskiej jako jedna rzeka – Szatt al-Arab), a wybrzeże Zatoki Perskiej leżało ok. 80 km. bardziej na pn-zach. niż obecnie. Samo zaś stanowisko znajdowało się w dobrze nawodnionym, bagnistym, zalewowym obszarze. Najstarsze odkryte ślady zasiedlenia pochodzą z późnej fazy okresu Ubajd
(koniec V tys. p.n.e.). Na obszarze dzielnicy E-ana odkryto
pozostałości struktur z cegieł mułowych pochodzących z tego właśnie
okresu. Odnaleziono też charakterystyczną dla tego okresu malowaną
ceramikę i narzędzia z wypalonej gliny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz