Pieśni epickie opiewające czyny legendarnego bohatera narodowego Görogly
i jego 40 jeźdźców łączą w sobie elementy narracji, śpiewu, kompozycji
muzycznych, prozy, poezji i improwizacji wokalnej. Pełnią one rolę
ustnego kompendium wiedzy o zwyczajach i tradycyjnych umiejętnościach w
Turkmenistanie (np. o hodowli bydła czy lecznictwie). Wykonywanie pieśni
odkrywa ważną rolę w wychowywaniu dzieci, które dzięki temu lepiej
rozumieją własną tożsamość kulturową. Pielęgnowanie tradycji kształtuje
charakter, zdolności twórcze i talenty artystyczne, dając jednocześnie
silne poczucie przynależności społecznej i kulturowej. Utwory mówią o
dążeniu do szczęścia, wolności i sprawiedliwości, są pochwałą odwagi,
uczciwości, przyjaźni, tolerancji i równości. Pieśni są wykonywane przez
biegłych w tej sztuce mężczyzn i kobiety. Zgodnie z tradycją, pieśniarz
wykonuje pieśni w pozycji siedzącej przy wtórze tradycyjnych
instrumentów strunowych, takich jak „dutar” czy „gyjak”. Pieśniarze są
zapraszani na wszystkie święta narodowe, festiwale kultury czy ważne
spotkania, a także na organizowane co roku zawody wykonawców pieśni
„Görogly”. Uważa się, że śpiewanie tych pieśni epickich jest powołaniem.
Związana z tym wiedza i umiejętności są przekazywane w drodze
nieformalnej nauki w relacji mistrz–uczeń oraz w czasie publicznych
prezentacji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz