Miasto zostało założone przez Rzymian w 181/180 p.n.e. jako twierdza w czasie wojen z plemionami illiryjskimi. Zaczęło się rozwijać dzięki handlowi złotem, wydobywanym niedaleko obecnego Klagenfurtu. W 452 r. Hunowie splądrowali i zniszczyli miasto, a jego mieszkańcy uciekli na pobliskie laguny, zakładając Wenecję i Grado. Mimo to miasto odrodziło się, lecz dwukrotnie (w 568 i 590 r.) było niszczone przez Longobardów.
W średniowieczu wraz z okolicami podlegało świeckiej władzy swoich
biskupów, noszących tytuł patriarchów i podlegających zwierzchnictwu cesarzy rzymsko-niemieckich. W 1450 r. Akwileja została podporządkowana Republice Weneckiej i dzieliła jej dalsze dzieje.
Budowę pierwotnej bazyliki rozpoczął biskup Teodor w 314 roku, była jedną z pierwszych świątyń chrześcijańskich wybudowanych po zniesieniu prześladowań chrześcijan,
a równocześnie pierwszym z kościołów zaprojektowanych i wzniesionych od
podstaw, bez wykorzystywania planu jakiejś wcześniejszej świątyni
pogańskiej. Akwileja, splądrowana w 452 roku przez Hunów pod wodzą Attyli, a w VI wieku przez Longobardów. W XI w. patriarcha
Poppone odbudował bazylikę na planie pierwotnej. Podczas prac zabudowano
czerwono-białymi płytkami wczesnochrześcijańskie mozaiki. Dzięki temu,
mimo wielokrotnych kataklizmów i zniszczeń, mozaiki zachowały się w
bardzo dobrym stanie. Zostały odkryte podczas prac na początku XX wieku.
Wówczas prace konserwatorskie bazyliki w Akwilei prowadził polski
historyk sztuki Karol Lanckoroński. W dowód uznania Akwileja nadała mu w 1906 honorowe obywatelstwo.
Baptisterium zV w.
Mozaiki
Cripta degli Scavi
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz