Używany przez mieszkańców wyspy Gomera (Wyspy Kanaryjskie) do porozumiewania się na duże odległości w trudno dostępnych dolinach górskich i jarach. Użytkownik tego języka nazywany jest silbador. XV-wieczne teksty zawierają pierwsze wzmianki o języku gwizdów używanym przez Guanczów. Hiszpańscy osadnicy przejęli zastosowanie języka gwizdów dla języka hiszpańskiego. W okresach represji język silbo umożliwiał tajną komunikację. Językoznawca Ramón Trujillo stwierdził w roku 1978, że silbo ma tylko 2 samogłoski i 4 spółgłoski.
Samogłoski mogą być wysokie lub niskie, a spółgłoski mogą być wznoszące
lub opadające w linii melodycznej, która jest przerywana lub ciągła.
Pieśń Sybilli z Majorki.
Chorał gregoriański wykonywany a cappella od wczesnego średniowiecza jako element wezwania podczas liturgii wigilijnej kościołach katolickich na Półwyspie Iberyjskim, Majorce i Sardynii. Pierwsze strofy pojawiają się w języku łacińskim w dziele Augustyna z Hippony z V wieku pt.: „Państwo Boże” w księdze 18 jako tłumaczenie z języka greckiego proroctw dnia Sądu Ostatecznego przypisywanych Sybilli erytrejskiej. „Pieśń Sybilli” przywędrowała na Majorkę wraz z chrystianizacją wyspy. Tradycyjnie była wykonywana przez 12-letnich chłopców, a współcześnie coraz częściej przez dziewczynki, w towarzystwie dwóch ministrantów. Wykonujący pieśń ubrany jest w białą lub kolorową uroczystą szatę, czasami zdobioną haftami na brzegach i kołnierzu, na którą zazwyczaj narzucana jest peleryna. Nakrycie głowy śpiewaka jest w tym samym kolorze co szata.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz